ตอนที่ 4 ฉันทำให้เธอรู้สึกอย่างไรล่ะ
1618 Words
“น้ำมนต์ คุณปุณณ์มาลองสูทแล้วจ้ะ”
เจ้าของห้องเสื้อเดินนำลูกค้ารูปหล่อเข้ามาในห้องตัดเย็บซึ่งวันนี้ช่างประจำของร้านนั่งประจำที่กันจนครบเพราะไม่ได้มีไปออกงานที่ไหน
ดวงตากลมโตเงยหน้าจากจักรเย็บผ้า สบประสานสายตาที่มีแต่แววรังเกียจของเขาก็ลอบถอนหายใจอย่างอึดอัด ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบชุดสูทสไตล์เกาหลีที่กำลังเป็นที่นิยมในหมู่ดาราและคนดังมาให้เขาลอง
“ฝากน้ำมนต์ภาคุณปุณณ์ไปลองที่ห้องลองเสื้อข้างบนทีนะจ๊ะ ห้องข้างล่างยังติดลูกค้าอีกสองคน”
“ค่ะ พี่บี”
“พี่ขอตัวไปดูลูกค้าก่อนนะคะน้องปุณณ์ พอดีมีเจ้าบ่าวเจ้าสาวมาลองชุดค่ะ”
“ตามสบายครับพี่บี”
เจ้าของห้องเสื้อเดินออกไปแล้ว แต่ช่างประจำร้านสาวสวยยังยืนจ้องหน้าลูกค้าหนุ่มอยู่อย่างนั้น ในสมองก็กำลังคิดหาทางหนีทีไล่ ว่าจะทำอย่างไรให้ไม่ต้องพาเขาขึ้นไปลองชุดที่ชั้นสองของร้าน ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครสักคนขึ้นไปใช้บริการ นั่นเท่ากับว่า เธอต้องอยู่กับเขาสองต่อสอง และสถานการณ์แบบนั้นมันคงอึดอัดใจน่าดู
“ยืนมองอะไรอยู่ล่ะ พาฉันขึ้นไปสิ เดี๋ยวต้องรีบกลับไปทำงานนะ ไม่ได้มีเวลาทั้งวัน”
“เอ่อ พอดีฉันติดแก้งานด่วนให้ลูกค้า คุณขึ้นไปลองเองได้ไหมคะ ถ้าติดขัดอยากแก้ค่อยโทรตามฉันก็ได้ แต่ถ้าใส่พอดีก็ลงมาได้เลยค่ะ ชุดพร้อมให้คุณรับกลับได้ในวันนี้”
“นี่เป็นบริการของช่างตัดเสื้อร้านนี้เหรอ ฉันคงต้องบอกพี่บี”
เขาหมุนตัวเตรียมเดินกลับออกไปฟ้องเจ้าของร้าน แต่คนตัวบางกลับวิ่งไปดักหน้าเขาเอาไว้เสียก่อน ด้วยไม่เคยมีประวัติทิ้งลูกค้าแบบนี้ เลยไม่อยากถูกตำหนิ
“เดี๋ยวค่ะ ฉันพาคุณขึ้นไปเองก็ได้”
“อืม ก็แค่นี้ เรื่องมาก บริการแย่ ถ้าฝีมือตัดชุดไม่ได้เรื่องด้วยอีกอย่างหนึ่ง ฉันจะบอกพี่บี ให้ไล่เธอออก”
ณกมลก้มหน้าอย่างลุแก่โทษ เธอไม่เคยไร้มารยาทอย่างนี้ แถมนาบีเองยังเคร่งครัดเรื่องคุณภาพงานและบริการที่สุด หากเขาเอาเรื่องนี้ไปฟ้อง เธออาจโดนตำหนิ หรือดีไม่ดี เธออาจจะตกงานได้ง่าย ๆ ซึ่งในตอนนี้หนี้สินที่พ่อแม่สร้างเอาไว้มันยังกองสุมหัว ดอกทบต้น ต้นทบดอกจนไม่รู้จะเอาปัญญาที่ไหนไปจ่ายให้หมด ถ้าเธอต้องตกงานอีกที คราวนี้คงโดนเจ้าหนี้ส่งไปขายที่ชายแดน
“ขอโทษค่ะ”
เธอเดินนำเขาขึ้นไปบนชั้นที่สอง ซึ่งเป็นชั้นที่เต็มไปด้วยชุดแต่งงานและชุดราตรีหรูหรามากมายนับพันชุด มุมด้านในสุดเป็นห้องลองเสื้อผ้าที่มีอยู่ถึงสามห้อง
“เชิญค่ะ”
เขาพยักหน้าให้ ก่อนเข้าไปในห้องลองชุดที่ด้านในห้องมีกระจกเงาบานโตจรดผนัง เขาหยิบชุดสูทสไตล์เกาหลีสีคาราเมลขึ้นมาดู มันก็สวยดีหรอก ทั้งดีไซน์และการตัดเย็บ ดูใส่ใจและประณีต จึงเปลี่ยนใส่ชุดของเธอในทันที
ปุณณิธิมองสบตากับตัวเองในกระจกเงาบานโต ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสูทดีไซน์เน้นแฟชั่นที่เห็นได้ทั่วไป พอมาอยู่บนตัวเขาจะทำให้เขาและชุดสูทตัวนี้ มันดูดีได้ขนาดนี้
สีของชุดขับให้ใบหน้าขาวและริมฝีปากสีแดงสดของเขาดูโดดเด่น ดีไซน์แฟชั่นที่ตัดเย็บได้พอดีตัว ส่งผลให้เรือนร่างสูงใหญ่ของเขาดูสมาร์ทขึ้นอีกเป็นกอง ต้องยอมรับเลยว่าเธอเลือกสีและดีไซน์เข้ากับเขาที่สุด
แต่..เรื่องอะไร เขาจะพึงพอใจกันล่ะ แบบนั้นมันจะง่ายไป และเธอก็คงจะได้ใจ
“นี่เธอ เข้ามาในห้องหน่อย ฉันอยากแก้ชุด”
เขาตะโกนเรียกเธอเสียงดัง น้ำเสียงบ่งบอกถึงความไม่พอใจราวกับดาราดังที่ทำตัวขี้วีน เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ แล้วเข้าไปรับหน้ากับลูกค้าวีไอพีของเจ้าของร้าน
“ค่ะ คุณไม่พอใจตรงจุดไหนคะ”
ทันทีที่เธอเข้ามาในห้องแล้วมองเขาผ่านกระจกเงาก็เป็นอันต้องเบิกตากว้าง เขาทั้งหล่อ ทั้งเท่ ร่างกายสูงใหญ่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อและผิวขาว ๆ ของเขาภายใต้ชุดสูทสีคาราเมลแบบแฟชั่นพอดีตัว มันทำให้เขาดูโดดเด่นหล่อเหลาจนหัวใจเธอเต้นกระตุกไปชั่วขณะ
“ก็มองดูสิ ว่าตรงไหนมันไม่ดี เป็นช่างไม่ใช่หรือไง ทำไมต้องให้ฉันบอก”
เธออยากจะคิดว่าเขาตั้งใจกลั่นแกล้งเธอเหลือเกิน เพราะถ้าให้เธอมองและพิจารณาเอาเอง เธอจะบอกเลยว่ามันสวยและเข้ากับเขามากอย่างไร้ที่ติ
แต่ในเมื่อเขาบอกว่ามันมีจุดที่เขาไม่พอใจ เขาควรบอกเธอสิถึงจะถูก เธอจะได้แก้ให้เขาได้ตรงจุด
“ถ้าในสายตาของช่าง ฉันว่ามันโอเคแล้วค่ะ”
“ขี้เกียจล่ะสิ แค่จุดตำหนิยังมองไม่ออก แล้วมาเป็นช่างตัดชุดได้ยังไง ร้านพี่บีไม่ใช่ร้านตัดผ้ากระจอก ๆ นะ เด็กใจแตกที่หนีตามผู้ชายทั้งที่ยังเรียนไม่จบ เขารับเข้าทำงานก็แทนที่จะทำให้ดี ดันทำร้านเขาเสียหาย ลาออกไปดีกว่ามั้ง”
เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อข่มอารมณ์ รู้ว่าเขาตั้งใจปั่นประสาท แต่ในฐานะลูกจ้าง เธอไม่มีสิทธิ์เสียมารยาทกับลูกค้าคนสำคัญที่มีสื่ออยู่ในมือแบบนี้
“ขอโทษค่ะ ฉันตอบตามที่ฉันมองเห็นและรู้สึก”
“แล้วที่มองเห็น ฉันทำให้เธอรู้สึกอย่างไรล่ะ”
เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาผ่านกระจกเงาด้วยความตกใจในคำพูดนั้น แต่แล้วยิ่งตกใจจนหัวใจเต้นแรงจนแทบกระเด็นออกมานอกอก เมื่ออยู่ ๆ เขาก็หมุนตัวกลับมาหาเธอ และยืนด้วยท่วงท่าสุดเท่ให้เธอพิจารณาอีกครั้ง
“เอ่อ คือ ฉันรู้สึกว่าชุดนี้มันเป็นดีไซน์ที่ไม่เป็นทางการ ค่อนข้างแฟชั่น และแบบนี้กำลังนิยม การตัดเย็บพอดีตัวทำให้คุณดูเด็กลง สีของชุดขับผิวคุณให้สว่างและโดดเด่นยิ่งขึ้น แขนเสื้อ ขากางเกง หรือทุกส่วนของชุดก็กำลังดี ไม่ขัดตา ไม่ได้ยาวเกินไปค่ะ ฉันจึงคิดว่าแบบนี้ดีที่สุดและเข้ากับคุณที่สุดแล้ว”
เขาแค่นหัวเราะหยัน เธอเก่งมาก เรื่องนี้ต้องยอมรับ เขาเองก็คิดแบบที่เธอคิดนั่นแหละ แต่อย่านึกว่าเธอจะรอดพ้นเงื้อมมือเขาไปได้ อย่างไรก็จะไม่มีทางทำงานที่นี่ได้อย่างสงบสุขหรอก เขารับประกันเลย
“แต่ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะ ฉันว่าตรงเอวมันแน่นไปนิด ไม่เห็นหรือไงว่าฉันยัดเสื้อใส่เข้าไปในกางเกงไม่ได้”
เขาเปิดเสื้อสูทออก เผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เขาพับชายเสื้อยกขึ้นเอาไว้อย่างลวก ๆ ราวกับว่าไม่สามารถยัดชายเสื้อเชิ้ตลงไปในขอบกางเกงได้ หรือว่าเขาจะอ้วนขึ้นจากตอนที่เธอวัดตัวให้คราวก่อน
“ขอดูหน่อยนะคะ”
เธอยกชายเสื้อเชิ้ตสีขาวขึ้น แล้วขยับเอวกางเกงดู ก็พบว่ามันอยู่ในตำแหน่งกำลังดี แถมขอบเอวกางเกงยังคงขยับหมุนไปมาได้ แปลว่ามันไม่ได้คับไปจนยัดชายเสื้อไม่ได้อย่างที่เขาบอกแน่นอน
“มันไม่ได้คับนะคะ ฉันยังขยับมันได้อยู่เลย แล้วทำไมคุณถึงยัดชายเสื้อไม่ได้”
“ก็ยัดไม่ได้ ถ้าเธอบอกว่าได้ ก็ทำให้ดูสิ”
เธอตวัดสายตามองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้นก็ต้องก้มหลบตาเขาเหมือนเดิม สุดท้ายก็ตัดสินใจจับชายเสื้อเชิ้ตสีขาวยัดลงไปในขอบกางเกง ซึ่งก็ทำได้อย่างง่ายดาย ไม่ได้ยากเย็นอะไรเลยสักนิด
“นี่ไงคะ ก็ใส่ได้นี่”
“ข้างหลังล่ะ”
เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วสอดมือเข้าไปในเสื้อสูทตัวนอก เอื้อมมือไปด้านหลัง ค่อย ๆ ยัดชายเสื้อลงไปทีละนิด
การกระทำของเธอมันทำให้หน้าอกอวบใหญ่เกินตัวแทบจะแนบชิดกับร่างกายของเขา กลิ่นโลชั่นอ่อน ๆ และกลิ่นเนื้อตัวของเธอผสมผสานกันเป็นฟีโรโมนชั้นดี ทำเอาเขาลอบสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ กลิ่นนี้ที่เขาเคยซุกไซ้สูดดมไม่มีเบื่อ แม้มันจะผ่านมาเป็นสิบปีแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยเจอกลิ่นกายของผู้หญิงคนไหนที่หอมเย้ายวนถูกใจเขาที่สุดอย่างเธอ
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
เธอถอยห่างมาจากเขาทันที ซึ่งเขาเองก็กระแอมแก้เก้อเพราะเผลอไผลสูดดมกลิ่นกายหอมอ่อน ๆ นั่นจนสุดปอด ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าเขาทำแบบนั้น
“อืม ก็โอเค แต่ไม่ค่อยถูกใจสี เดี๋ยวตัดใหม่อีกชุดนึงแล้วกัน มาวัดตัวสิ”
- Writer
