บทที่ 9
หานเย่มองคนที่เขาจะต้องแต่งด้วยสายตาประเมิน
"เจ้ากล้าพูดกับข้าเช่นนี้เลยหรือทั้ง ๆ ที่รู้ว่าข้าเป็นใคร ตอนแรกข้าคิดว่าเจ้าเป็นแค่คนแปลก ๆ ดูเหมือนคำว่าแปลกคงยังไม่พอ อีกอย่างข้าเพียงมาแสดงความเป็นห่วง...แม้เราจะแต่งกันเพราะมีสาเหตุไม่ใช่เพราะรัก แต่ข้าก็หวังว่าเจ้าจะอยู่ในสภาพที่พร้อมในวันงาน"
หลี่เลี่ยงหรงเงยหน้าขึ้นสบตาชายหนุ่มโดยตรง ใบหน้าค่อย ๆ คลี่ยิ้มออกช้า ๆ ทำให้คนมองอดรู้สึกไม่ได้ว่าน่ามอง แม้ใบหน้านี้จะงดงาม แต่เป็นแววตาของนางที่สะกดสายตาของเขาเอาไว้จนไม่อาจละไปได้
"ขอบพระทัยที่องค์ชายช่วยเหลือในตอนนั้น หากไม่ได้องค์ชายช่วยข้าคงฟื้นตัวได้ไม่เร็วเช่นนี้ วันงานข้าต้องพร้อมสำหรับทุกอย่างอยู่แล้วองค์ชายไม่ต้องเป็นห่วง"
หานเย่พินิจมองคนตรงหน้าอย่างใกล้ชิดและรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวหญิงสาว แม้ในอดีตนางจะเคยแสดงท่าทีอ่อนโยนและขอพึ่งพิง แต่ตอนนี้กลับมีความแข็งแกร่งแผ
