เมื่อลินดาเดินออกมาจากห้องได้ไม่ไกล น้ำตาก็รินไหลลงมาอาบแก้มเนียนอัตโนมัติ โดยที่เธอพยายามกลั้นเอาไว้แต่ก็กลับกลั้นไม่อยู่ ลินดาทรุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างคนหมดเรี่ยวแรง ก่อนที่จะปล่อยโฮออกมาอย่างหนักหน่วง
“ฮึก! ฮึก!”
“ลิน! เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม?” ธามเดินเข้ามาเห็นเธอนั่งร้องไห้พอดี ด้วยความเป็นห่วงเขาจึงเอ่ยถามขึ้น
“พะ…พี่ธาม ฮึก!” ธามเข้าไปโอบกอดเธอไว้ทันที เพราะลินดาร้องไห้สะอึกสะอื้นจนแทบจะขาดใจ
ผ่านไปครู่หนึ่ง… ลินดาร้องไห้จนไม่มีน้ำตาให้รินไหลออกมาแล้ว ธามจึงเอ่ยถามเธออีกครั้ง
“ลินร้องไห้ทำไมครับ” เขาถามออกมาอย่างนุ่มนวล พร้อมกับลูบผมคนตัวเล็กเบาๆ อย่างอ่อนโยน
“ฮึก! ลินก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ รู้แค่ว่าลินเจ็บ เจ็บตรงนี้ เจ็บจนทนไม่ไหว” เธอพูดขึ้นน้ำเสียงอู้อี้ ดางตาคู่หวานเอ่อล้นด้วยน้ำตา พร้อมกับนิ้วเรียวชี้ไปที่อกข้างซ้าย
“ลินเป็นอะไรบอกพี่ได้นะ”
“พะ พี่คิน กับคุณฉัตร ลินจะลาออก
