“แฟนเก่า กูบอกหมอว่าแฟนเก่า”
“หึ…” ธามที่ได้ยินชัดถึงกลับหัวเราะออกมา เพราะความปากแข็งของเพื่อนตัวเอง
“หัวเราะเชี้ยไรมึง” ภาคินเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด
“ป้าว!!” ธามตอบกลับเสียงสูง
“อะไร?” ธามเอ่ยขึ้นอย่างงุนงง เมื่อภาคินยื่นคีย์การ์ดมาให้เขา
“ห้องว่าง กูอยากได้ค่าเช่า ดีกว่าปล่อยทิ้งไว้เฉยๆ มึงอยากเอาไปให้ใครเช่าก็ตามใจ”
“ทำไมกูต้องทำ?”
“ช่วยเพื่อน แค่นี้ทำไม่ได้”
“หึ…ทียังงี้มาขอให้กูช่วย”
ธามพอจะเดาได้ว่าภาคินต้องการให้เขาทำอะไร ช่วยเรื่องไหน เพราะทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันมานานถึงห้าหกปี แค่มองตาก็รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ เพียงแค่ปากแข็ง ปากไม่ตรงกับใจเท่านั้นเอง
.
.
ลินดาลืมตาตื่นขึ้นมาภายในห้องขนาดใหญ่ ที่มีสายน้ำเกลือร้อยลงมาเจาะที่บริเวณหลังมือ สายตาคู่สวยเหลือบไปเห็นแผ่นหลังของใครบางคนที่ยืนอยู่ริมระเบียง
ตึก! ตึก! ตึก!
“ฟื้นแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนมั้ย?” เมื่อภาคิน
