เมื่อภาคินเห็นว่าเธอโกรธ เขาจึงเคล้นหัวเราะในลำคอขึ้นทันที
“หึ…”
“ปล่อยลิน!!” เธอเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับจ้องมองคนตัวโตด้วยสายตาดุดัน เมื่อเขาจับข้อมือของเธอไม่ยอมปล่อย
“บอกให้ปล่อยไง!! ปล่อยลินเดี๋ยวนี้!!” เธอพยายามดิ้นด้วยแรงอันน้อยนิดเท่าที่มี แต่ก็ไม่สามารถสู้ร่างกายกำยำของเขาได้
“เดี๋ยวนี้พูดไม่เพราะนะ พูดไม่มีหางเสียงเอาซะเลย”
“ทำไมลินต้องพูดเพราะกับคนแบบพี่ด้วย”
“คนแบบพี่มันเป็นยังไง?”
“เลว!! คนแบบพี่มัน เลว!! ได้ยินมั้ย?”
“งั้นจำไว้ว่า คนเลวคนนี้ก็คือผัวลิน จะเอาให้ร้องขอชีวิตเลย”
พูดจบภาคินก็ก้มลงไปประกบจูบปากลินดาทันที คนตัวเล็กพยายามดิ้น แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงอีกฝ่ายได้เลย
เขาใช้มืออีกข้างกระชากเสื้อนักศึกษาของเธอออกอย่างแรง จนกระดุมกระเด็นกระดอนหล่นไปคนละทิศคนละทาง เผยให้เห็นเนินอกอันอวบอิ่มที่ล้นทะลักออกมาจากเสื้อชั้นใน
เวลาต่อมาภาคินถกกระโปรงนักศึกษาตัวสั้นของเธ
