บันเลงไปส่งบันเทิงด้วยมอเตอร์ไซค์
“ไปนะคะพี่วัลย์” เธอยกมือไหว้ลาวัลย์
“จ้ะ” นางโบกมือลา
โป้งเดินมาจับของที่มือของมะเฟือง
“หื้อ...” ลาวัลย์ทำเสียงแล้วมองตาม
หญิงสาวเดินตามพี่โป้งไปขึ้นรถต้อย ๆ
“ว่าแล้ว มันแปลกจริง ๆ คุณโป้ง” นางชี้นิ้วตามหลังทั้งสองคนไป
พี่โป้งเคลื่อนรถออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว
“ต่อไปพี่จะไปส่งมะเฟืองทุกวันนะ” เขาหันมายิ้ม
“เดี๋ยวทุกคนก็สงสัยหรอกค่ะ” ปากพูดไป เพราะเธอกลัวเขาจะลำบาก แต่อีกใจพะวงไปถึงเรื่องที่พี่โป้งที่ได้ไปเจอกับคุณมายเมื่อวานนี้มากกว่า แต่จะให้ถามพี่โป้งไปตรง ๆ นะเหรอ ไม่มีวันหรอก เธอไม่มีสิทธิ์ในตัวของเขาด้วยซ้ำ
“มะเฟืองคืนนี้พอคุณย่านอนหลับ แอบไปหาพี่นะ”
“คะ”
เขาเอื้อมมาจับมือน้อย ๆ ของหญิงสาว ส่งสายตากรุ้มกริ่ม
“มันไม่ดีมั้งคะพี่โป้ง”
“พี่จะไม่ล็อกประตู”
มะเฟืองมีสีหน้าหนักใจ
“พี่โป้งเลิกงานกี่โมงคะ”
“สี่ทุ่ม พี่จะรีบกลับบ้านให้เร็วเลยจ
