ตอนที่ : 05

1260 Words

เวลาผ่านไป ชบารีบทำอาหารให้นายหัวอาชาไปจัดเตรียมไว้ที่โต๊ะอาหารจนเรียบร้อย ขณะนั้นนายหัวอาชาก็แต่งตัวลงมาจากห้องพอดิบพอดีเลยเช่นกัน เป็นเวลา 7:00 น เป๊ะตามที่เขาพูดเลย ผู้ชายอะไรจะตรงเวลาได้ขนาดนี้ เธอผิดเวลาไปแค่นาทีเดียวคงจะถูกบ่นจนหูชา "เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?" "จ้ะ เรียบร้อยแล้ว" "วันนี้ฉันจะออกไปทำงาน เธอก็อยู่บ้านเก็บกวาดทำความสะอาดให้เรียบร้อย แล้วตอนเย็นฉันจะกลับมารับไปตลาดซื้อเสื้อผ้า" "จ้ะ" ชบาพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไปที่หน้าบ้าน เพราะยังไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ และเธอก็ยังไม่รู้สึกหิวข้าวด้วย "เธอๆ" เสียงเรียกจากทางด้านหลัง ชบาหันกลับไปมองก็เห็นว่ามีผู้ชายผิวคล้ำคนนึงยืนอยู่ข้างหลังของเธอ "ห๊ะ? เรียกหนูหรอ?" "ใช่ๆ เรียกเธอนั่นแหละ" "มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?" "ชื่ออะไรล่ะเรา" "หนูชื่อชบาจ้ะ" "พี่ชื่อหาญนะ เป็นผู้ช่วยของนายหัวอาชา อยากรู้อะไรก็ถามพี่ได้นะ" หาญที่เป็นผู้ช่วยและลูกน้องคนสนิทมายืนรอเจ้านายไปทำงานตามปกติ พอเห็นชบาเดินออกมาจากบ้านก็เอ่ยทักทาย ทำความรู้จักกันเอาไว้เพราะเธอคงยังต้องอยู่ที่นี่อีกนานเลย "จ้ะพี่ ว่าแต่ว่าแถวนี้เป็นป่าทั้งหมดเลยเหรอจ๊ะ" "ใช่ๆ เป็นป่าหมดเลย" "ถามพี่แบบนี้มีอะไรหรือเปล่า?" "เปล่าหรอกจ้ะ แค่สงสัยว่าทำไมถึงมาสร้างบ้านกันอยู่ในป่าลึกแบบนี้" "นายหัวเขาเป็นคนชอบเก็บตัวน่ะ ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใคร เราเองก็อย่าไปทำอะไรให้นายหัวรำคาญก็แล้วกัน" "....." ชบาพยักหน้ารับ "แล้วพี่พักอยู่ที่ไหนหรอจ๊ะ" "บ้านของพี่อยู่ใกล้ๆ นี่แหละ" "แถวนี้ขุดดินปลูกผักได้หรือเปล่าจ๊ะ" "ได้หมดนั่นแหละชบา พื้นที่นี้เป็นของนายหัวทั้งหมด ใครจะทำกินอะไรถ้าเป็นลูกน้องของนายหัวเขาไม่ว่าอะไรหรอก" "อ๋อจ้ะ" "เราจะปลูกผักหรอ?" "ก็เห็นพื้นที่มันน่าปลูกผักสวนครัวดี ชบาก็เลยจะเดินหาพื้นที่น่ะจ้ะ แต่กลัวนายหัวจะว่าเอาก็เลยไม่กล้าถาม แต่พอพี่บอกแบบนี้ก็สบายใจหน่อย" "แล้วเราไม่เสียใจหรอที่ถูกพ่อแม่เอามาทิ้งแบบนี้" "พี่หาญรู้ด้วยหรอ!?" ชบาตกใจจนตาเบิกโพลง "รู้สิ เพราะตอนที่พ่อกับแม่ของชบามายืมเงินนายหัวพี่ก็อยู่ด้วย ชบามาทำงานอยู่ที่นี่ก็คงมาทำงานขัดดอกใช่ไหมล่ะ" "ใช่จ้ะ" เธอพยักหน้าตอบ พร้อมกับสีหน้าที่บ่งบอกว่าเธอนั้นเสียใจ "ชบา ชบา!" "จ้าๆ ชบาไปแล้ว ชบาไปก่อนนะพี่หาญ แล้วค่อยมาคุยกันอีก" "โอเค" ชบารีบวิ่งเข้าไปในบ้านตามเสียงเรียกของนายหัว "มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?" เธอเอ่ยถามร่างกำยำที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ "ไปไหนมา?" "เอ่อ ไปเดินเล่นมาจ้ะ" "ฉันกินอิ่มแล้ว เก็บไปได้ละ" "จ้ะ" ชบารีบเก็บถ้วยจานที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารเข้าไปในครัวทันที แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมถึงต้องเรียกเธอรีบเข้ามาเก็บ เพราะจะช้าหรือเร็วเธอก็ต้องเก็บอยู่ดี แทนที่เขาจะรีบไปทำงานจะดีกว่า พรึบ! "อ๊ะ! นะ นายหัว!?" เธอตกใจจนสะดุ้ง เมื่อจู่ๆ นายหัวก็เข้ามาซ้อนเธอจากทางด้านหลัง "เธอไปคุยกับไอ้หาญทำไม?" เขาเอ่ยถามขณะที่กำลังล้างมืออยู่ โดยที่ตัวยังซ้อนชบาอยู่และพยายามดันตัวของเธอให้ติดกับซิงค์ล้างจาน "ก็....ก็แค่คุยกันเฉยๆ จ้ะ" "เมื่อกี้เธอบอกกับฉันว่าเธอไปเดินเล่น" "....." ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี "ชบา...." นายหัวอาชาชบาขึ้นนั่งบนขอบซิงค์ล้างจาน ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปยืนอยู่ตรงหว่างขาของเธอ "เมื่อคืนลืมแล้วหรอว่าเราสองคน..." "ยะ อย่าพูดจ้ะ" ชบาเลื่อนมือไปปิดปากของนายหัวอาชาเอาไว้ พร้อมกับหันมองซ้ายขวากลัวว่าจะมีคนมาได้ยิน แต่เขากลับดึงมือของเธอออกไป "ไม่เห็นจะต้องอายเลย" "แต่ชบาอาย" ถ้ามีใครรู้ว่าเธอทำเรื่องอย่างว่ากับผู้ชายที่เพิ่งจะเจอหน้ากันได้แค่วันเดียว คงได้มองเธอว่าเป็นอีตัวแน่นอน "....." นายหัวอาชาไม่ได้สนใจคำพูดของชบาเลย ร่างหนาโน้มลงมาซุกไซ้ซอกคอของหญิงสาวตรงหน้า พร้อมกับมือที่บีบขยำหน้าอกของเธอ เธอไม่ได้สวมชุดชั้นใน และใส่เพียงเสื้อตัวบางๆ ของเขา "เธอจะไปคุยกับผู้ชายคนอื่นอีกไหม?" "มะ ไม่คุยแล้วจ้ะ" "คุยได้สนิทสนมได้ แต่ห้ามเกินเลยคำว่ารู้จักกันเด็ดขาด ผู้ชายที่จะทำเรื่องแบบนี้กับเธอได้ก็มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น" "....." "เข้าใจใช่ไหม" "ขะ เข้าใจแล้วจ้ะ" "ดีมากเด็กน้อย" เขากระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะใช้มือเชยคางของเธอขึ้น แล้วประทับริมฝีปากลงไปจูบปากกับเธอ ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากเล็กควานหาความหวานในปากของเธอ ก่อนที่เขาจะถอนจูบออกมาพร้อมกับน้ำลายยืด "เสื้อในไม่ใส่" นายหัวอาชาถาม เพราะแค่โดนตัวของเธอก็สัมผัสได้ถึงเต้านมที่เต่งตึง พร้อมกับยอดถันที่แข็งเป็นไตทุกครั้งที่เขาได้สัมผัส "มันไม่มีจ้ะ" ชบาก้มหน้าตอบ "ไปตลาดคราวนี้ซื้อมาให้ครบเลยนะ เพราะฉันคงไม่ได้ไปซื้ออีกนาน ของสดด้วย" "จ้ะนายหัว" คนตัวสูงโน้มลงมาสูดดมที่ซอกคอของชบาอีกครั้ง ก่อนที่จะอุ้มเธอลงมาจากขอบซิงค์แล้วเดินออกไปจากห้องครัว ปล่อยให้ชบายืนงงอยู่คนเดียว การกระทำแบบนี้มันเรียกว่าอะไรเพราะเธอก็ไม่เข้าใจการกระทำของนายหัวเหมือนกัน จะเรียกว่ารักก็คงไม่ใช่เพราะทั้งสองเพิ่งจะเจอกันเอง แถมเธอก็ยังใจง่ายปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้กับเขาขนาดนั้นด้วย บางทีที่เขาทำแบบนี้ก็อาจจะแค่ต้องการตัวของเธอก็ได้ บรืน!! เสียงรถกระบะสตาร์ทแล้วขับออกไปควันโขมง ที่บ้านก็เลยเหลือเธอแค่คนเดียว เวลาผ่านไป หลังจากที่ทำอะไรเสร็จเรียบร้อยหมดแล้วชบาเธอก็ออกไปเดินดูรอบๆ เพราะเห็นว่าพื้นที่มันน่าขุดดินปลูกผักสวนครัวดีจริงๆ แต่นั่นก็เป็นแค่ข้อแก้ตัวของเธอเพื่อที่จะถามหาทางออกจากลูกน้องของนายหัวอาชา แถวนี้เป็นป่าลึกก็จริง แต่มันก็ไม่ได้แปลว่าเดินไปแล้วจะไม่เจอทางออก บางทีถ้าเธอพยายามเดินออกไปอาจจะเจอถนนใหญ่แล้วก็เจอคนที่ช่วยเธอได้ ชบารีบกลับเข้าไปใส่เสื้อผ้าตัวเดิมของเธอ ถึงจะยังไม่ได้ซักแต่เธอก็จำใจต้องใส่ เพราะมันเป็นชุดเดียวที่พอดีตัวเธอ "เอาวะหนีก็หนี"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more