Ertesi sabah güneş odamın içini o kadar güzel aydınlatıyordu ki, yataktan kalkmak istemedim. Balo’nun yorgunluğu üstümdeydi, o kadar çok dans etmiştim ki, ayaklarımın hala şiş olduğunu hissedebiliyordum. Üstelik Atlas'ı öpmüştüm, kendime hala inanamıyordum. Bundan sonra nasıl konuşacaktım ben onunla. Banyoma geçip yüzüme su çarptım hemen, düşündükçe yüzüm yanıyordu. Kahvaltıyı odama mı istesem acaba diye düşündüm, hiç dışarı çıkmasam bu gün? Odama karmakarışık bir ruh haliyle geri dönmüştüm ki kapının önünde sesler duydum. Oldukça telaşlı konuşan iki hizmetkarın sesleriydi bunlar. Ben kapıya yaklaştıkça sesleri daha net duyulur olmuştu.
"Umay perişan oldu yazık, odasından çıkmıyor." Dedi hizmetçilerden biri.
"Ne zaman bulmuşlar kızın cesedini?" diye sordu öteki. Aklım yerinden çıkacak gi
