Erdem yoğun bakım odasına girdiğinde annesinin iyi olduğunu bilse de tedirgindi. Hep alışkın olduğu sesler bu sefer iyi gelmiyordu. Yatağının başına yaklaştığında annesinin kapalı gözlerine baktı. Yanına çömeldi. Elini tutup iyi olduğuna şükürler etti.
Asiye gözlerini açtığında oğlunu gördü. Elini tuttuğunu hissedince yavaşça çekti. En son duyduklarını unutmuş değildi. Onca emeğinin karşılığı bu değildi. Başkasının nişanlısı ile ilişki yaşamasının hiçbir doğru tarafı yoktu.
Erdem gözünü açtığına sevinemeden gördüğü tavırla kaldı. Kızgın gözleri kalbini yaralıyordu.
-Anne özür dilerim...
Sözler boğazında takılı kaldı. Konuşmaya devam edemedi. Hayal kırıklığı ile dolu bakışlar yutkunmasına neden oldu.
-Ben seni böyle yetiştirmedim. Keşke birini sevmeni istemeseydim. Ömrün boyunca yalnız
