ระบำรักมาเฟีย

โดนจับได้

แอลล์เดินตามหลังคาลล์มาจนถึงห้องนอนของเขา ชายหนุ่มปิดประตูลงกลอนและหันขวับมาจ้องมองใบหน้าสวยจิ้มลิ้มก่อนที่จะเดินตรงไปยังเตียงนอน ชายหนุ่มปลดกระดุมเสื้อและถอดเสื้อเชิ้ตออกเผยให้เห็นกายท่อนบนกำยำเปลือยเปล่า หญิงสาวเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเมื่อเขาขยับมือลงมาปลดกระดุมกางเกง

"หึ! ทีเมื่อกี้ยังแอบดูอยู่เลย ตอนนี้ฉันจะเปิดให้ดูแล้วทำไมถึงไม่อยากดู?" เขาพูดน้ำเสียงประชดประชัน

"ห้องนอนก็มีทำไมไม่พากันมาทำในนี้ล่ะ ที่นั่นมันห้องสมุดใครจะเดินเข้าไปก็ได้ จะมาโทษว่าฉันไปแอบดูก็คงไม่ถูก"

"แต่บ้านหลังนี้มันคือบ้านของฉัน ฉันจะทำอะไรกับใครที่ไหนมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน!" คาลล์เน้นย้ำชัดเจนด้วยน้ำเสียงดุดัน

"หรอคะ เอาอย่างนั้นหรอคะคุณพ่อ"

"อย่ามาเรียกฉันว่าพ่อ!" เขาตอบกลับทันควันด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความโกรธ แอลล์เหยียดยิ้มมุมปากพึงพอใจในเมื่อเห็นมาเฟียหนุ่มแสดงสีหน้าโกรธเคืองออกมาชัดเจน

"ฉันมีศักดิ์เป็นลูกสาวบุญธรรมของคุณ เพราะฉะนั้นฉันก็มีสิทธิ์ในบ้านหลังนี้ทุกอย่างเหมือนกัน"

"ไม่หมือนกัน เธอเป็นผู้อาศัยส่วนฉันเป็นเจ้าของบ้าน มันไม่มีทางเหมือนกันได้หรอก"

"ถ้าอย่างนั้นฉันจะย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านของพ่อ ฉันถึงจะได้เป็นเจ้าของบ้านแต่เพียงผู้เดียว และคุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาห้ามฉันด้วย!"

"แอลล์!" คาลล์กดเสียงต่ำเรียกชื่อเด็กสาว แอลล์รับรู้ได้ถึงความโกรธเคืองที่แฝงอยู่ในนั้นอย่างเต็มเปี่ยมจึงเลือกที่จะสงบปากสงบคำและเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

"ฉันแค่ต้องการความยุติธรรม"

"ก็ได้! งั้นอยากจะทำอะไรก็ทำไป แต่อย่าให้มันนอกขอบเขตแล้วก็ห้ามออกไปจากบ้านหลังนี้ถ้าฉันไม่อนุญาต อ้อ แล้วก็อย่าก่อเรื่องให้ฉันต้องรู้สึกประสาทเสียเพราะว่าฉันต้องรับผิดชอบงานหลายๆอย่างแทนพ่อของเธอ แล้วไหนจะงานที่ยังค้างอยู่อีกหลายอย่างในช่วงที่นายใหญ่หายตัวไป เพราะฉะนั้นถ้าไม่ได้ช่วยอะไรก็อย่าก่อความวุ่นวาย ออกไปได้แล้ว" เขาพูดจบก็พเยิดหน้าออกไปยังประตูห้องนอน แอลล์ตวัดสายตาบ่งบอกถึงความไม่สบอารมณ์จากนั้นจึงเดินจ้ำอ้าวออกจากห้องนอนของคาลล์ไป

"เอ๊ะ!" หลังจากปิดประตูห้องนอนของชายหนุ่มลงแล้วจึงได้รู้ว่าห้องนอนของเธออยู่ตรงข้ามกับห้องนอนของเขานั่นเอง แอลล์หันมามองประตูห้องนอนของคาลล์ด้วยสีหน้าหงุดหงิดก่อนที่จะเดินตรงเข้าไปยังห้องนอนของตนเองทันที

"บ้าจริง!" ร่างบางทิ้งตัวนอนลงบนเตียงนอนนุ่มและรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาหลังจากที่เหน็ดเหนื่อยมาหลายวันตั้งแต่ที่สูญเสียบิดาไป ภาพเหตุการณ์ร่วมรักของคาลล์และหญิงสาวคนนั้นทำให้ร่างกายบอบบางของแอลล์ผิดปกติ ภาพเปลือยของพวกเขามันติดตาและรังควานระบบการทำงานของสมองอย่างหักห้ามไม่ได้

"เฮ้อ...ทำไมถึงได้รู้สึกแปลกๆ" เธอพึมพำในขณะที่มือเรียวค่อยๆขยับขึ้นมาวางบนต้นขาขาวของตนเอง

"บ้าจริง!" หญิงสาวตัดใจสลัดความคิดฟุ้งซ่านนั้นออกจากหัวสมองและหยัดกายลุกขึ้นยืนอีกครั้งเพื่อเดินตรงไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่วางอยู่ในตู้เสื้อผ้าออกก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ

เช้าวันถัดมา

คาลล์เรียกบอดี้การ์ดและแม่บ้านทุกคนมาประชุมในเช้านี้โดยมีแอลล์นั่งอยู่เคียงข้างเขาบนโซฟากลางบ้าน

"แอลล์เป็นลูกสาวของนายใหญ่อย่างที่ทุกคนรู้จักดีแล้ว ในตอนนี้เธอย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ในฐานะลูกสาวบุญธรรมของผม และเธอยังจะได้รับการคุ้มครองจากกลุ่มมาเฟียโดยมีบอดี้การ์ดส่วนตัวก็คือจอห์น" มาเฟียหนุ่มประกาศออกไปเช่นนั้นแล้วจอห์นจึงโค้งศีรษะลงเล็กน้อยเป็นการแสดงตัวให้หญิงสาวเห็น ทว่าแอลล์กลับชักสีหน้าแสดงความไม่พอใจออกมาชัดเจน เธอละสายจากบอดี้การ์ดหนุ่มหล่อเหลารูปร่างสูงกำยำและหันขวับมาจ้องมองคาลล์ด้วยสีหน้าเอาเรื่อง

"ฉันไม่เอาบอดี้การ์ดส่วนตัวนะคะ" เธอค้านขึ้นมาโดยไม่สนใจว่ามันคือคำสั่งของคาลล์ซึ่งเป็นนายใหญ่

"ไม่ได้ เธอเป็นลูกสาวของนายใหญ่ และนายใหญ่ก็เพิ่งถูกลอบสังหารไปโดยที่เรายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนทำ เพราะฉะนั้นเธอจะต้องได้รับการคุ้มครองให้ดีที่สุดก่อนที่เรื่องทุกอย่างจะกระจ่างชัด"

"แต่ฉันบอกคุณไปแล้วว่าฉันต้องการที่จะมีชีวิตปกติของฉัน เดือนหน้าฉันจะเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยและฉันก็จะไม่อยู่ที่นี่แล้ว"

"หึ! ฉันก็บอกเธอไปแล้วเหมือนกันว่าไม่ได้! เธอต้องอยู่ที่นี่" เขาตอบกลับเสียงดุดันและจ้องมองดวงตากลมโตด้วยแววตาคาดโทษ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่บอดี้การ์ดและแม่บ้านทุกคนได้เห็นสองหนุ่มสาวปะทะคารมกันจึงได้รู้ว่าต่างคนก็ต่างไม่มีใครยอมใครจนน่าหนักใจ

"พอถึงวันนั้นคุณก็จะรู้เองว่าคุณบังคับฉันไม่ได้!" แอลล์พูดเช่นนั้นแล้วจึงหยัดกายลุกขึ้นและสะบัดหน้าเดินออกจากบริเวณนั้นไปทันทีโดยที่ไม่สนใจสายตาของทุกคนที่กำลังจ้องมองมายังตน

"นายครับ เอายังไงดีครับ" จอห์นเอ่ยถามขึ้น

"เฝ้าไว้ห่างๆอย่าให้คลาดสายตา ห้ามปล่อยให้เธอออกไปไหนนอกจากจะเป็นคำสั่งของฉันเท่านั้น" คาลล์พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดและเดินออกจากบ้านไปทันที

จอนห์เดินออกมาจากในบ้านก็เห็นแอลล์ทิ้งตัวนอนหงายลงบนสนามหญ้าหน้าบ้าน สายตาของเธอจ้องมองไปบนฟ้ากว้างใหญ่พลันคิดถึงชีวิตของตนเองที่เหมือนกำลังถูกกักขังอยู่ในบ้านหลังที่มนุษย์เรียกว่าหลังใหญ่โต แต่สำหรับเธอแล้วโลกนี้มันกว้างใหญ่เกินกว่าจะนอนอยู่ในนี้ได้ทั้งวันทั้งคืน

"ฉันต้องหนีออกไปให้ได้..." หญิงสาวปิดเปลือกตาลงและพยายามคิดหาทางที่จะหลุดพ้นออกไปจากที่นี่ ทว่ามันคงไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะเมื่อลืมตาขึ้นและมองไปรอบบ้านจึงได้เห็นว่ามีบอดี้การ์ดยืนเฝ้าอยู่เกือบทุกจุดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง และมันยิ่งยากขึ้นไปอีกเมื่อเธอมีเรื่องน่าปวดหัวอีกหนึ่งเรื่องก็คือบอดี้การ์ดหนุ่มที่กำลังเดินตรงเข้ามาหาเธอนั่นเอง

"จอห์น" ร่างบางเรียกชื่อของเขาและรีบหยัดกายลุกขึ้นนั่งในขณะที่บอดี้การ์ดหนุ่มรูปงามเดินเข้ามาใกล้แล้วค่อยๆทิ้งตัวนั่งลงข้างกายของเธอ