ระบำรักมาเฟีย

หวงพ่อ

เช้าวันถัดมา

แอลล์เดินลงมาจากชั้นสองในช่วงสายของวันถัดมา วันนี้เป็นวันเสาร์เธอจึงเห็นบอดี้การ์ดอยู่เต็มบ้านไปหมดรวมถึงคาลล์ด้วย เขากำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะอาหารเธอจึงเดินเข้าไปนั่งลงฝั่งตรงข้ามมาเฟียหนุ่มด้วยสีหน้าท่าทางประหม่าและไม่กล้าสบตาเขาเพราะเรื่องเมื่อคืน ทว่ากลิ่นหอมละมุนของเด็กสาวกลับทำให้คาลล์ยอมละสายตาจากหนังสือพิมพ์ในมือและแหงนหน้าขึ้นมาจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่ยังคงบึ้งตึง

"เมื่อคืนนอนหลับสบายดีไหม?" คาลล์เอ่ยถามในสิ่งที่ทำให้เมสันและจอห์นหันไปมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ อาจเป็นเพราะไม่เคยมีใครเคยได้ยินคำนี้หลุดออกจากปากของมาเฟียหนุ่มเลยแม้แต่ครั้งเดียว

"เมื่อคืน...หลับสบายดีค่ะ" เธอโกหกและก็ดูเหมือนว่าคาลล์จะจับโกหกได้เมื่อเขาแค่นหัวเราะในลำคอพร้อมกับจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่กำลังตักข้าวต้มเข้าปาก

"แน่ใจนะว่าหลับสบายดี เมื่อคืนฉันนอนไม่หลับทั้งคืนเลย เธอรู้ไหมว่าเป็นเพราะอะไร?" แอลล์ชักสีหน้าหงุดหงิดพร้อมทั้งหันไปมองบอดี้การ์ดหนุ่มทั้งสอง

"พวกมึงสองคนออกไปก่อน กูมีเรื่องสัพเพเหระจะคุยกับลูกสาวกูซะหน่อย" ชายหนุ่มหันไปสั่งบอดี้การ์ดทั้งสองคนก่อนจะหันนกลับมาจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มตรงหน้า แอลล์นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนอีกครั้งจึงจำใจต้องหลบสายตาเขาอย่างรวดเร็วพร้อมกับความรู้สึกร้อนผ่าวบนใบหน้า

"คืนนี้ถ้าเธอนอนไม่หลับก็ให้ฉันเข้าไปหาที่ห้องอีกได้นะ"

"คาลล์! ฉันจะไม่มีทางให้ผู้ชายสำส่อนอย่างคุณทำอะไรฉันแบบนั้นอีกแน่นอน คุณรู้ไหมว่าฉันขยะแขยงคุณมากแค่ไหนกับความสำส่อนของคุณ!" แอลล์พูดออกไปตามความรู้สึกนึกคิดของตนโดยไม่คิดถึงผลที่จะตามมา

"หึ! ขยะแขยงอย่างนั้นหรอ ถ้าฉันจับเธอกระแทกเข้าให้สาบานได้เลยว่าเธอจะโหยหาฉันตลอดเวลา" มาเฟียหนุ่มโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้และพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน แอลล์เบือนหน้าหลบสายตาร้อนแรงของเขาอีกครั้งพร้อมทั้งวางช้อนข้าวต้มลงด้วยความรู้สึกไม่พอใจ

"คาลล์ขา...อ้าวหนูแอลล์ ทานข้าวกันอยู่หรอคะ" คาลล์ชักสีหน้าหงุดหงิดทันทีเมื่อเสียงเจี๊ยวจ๊าวน่ารำคาญของโซเฟียดังมาตั้งแต่ประตูบ้าน หล่อนถือวิสาสะเดินตรงเข้ามายังโต๊ะอาหารราวอย่างไร้มารยาทราวกับเป็นบ้านของตนเองเสียอย่างนั้น

"ทานมื้อเช้ากันสายจังเลยนะคะ" หล่อนเดินเข้ามาหาคาลล์และสวมกอดมาเฟียหนุ่มจากด้านหลังพร้อมทั้งคลี่ยิ้มบางเบามายังเด็กสาว

"มาแต่เช้าจนฉันคิดว่าเธอนอนอยู่ที่หน้าบ้านฉันซะอีก" เขาพูดประชดประชัน

"แหม ก็โซเฟียคิดถึงคุณนี่คะ ขึ้นไปคุยกันข้างบนนะคะ" หล่อนโน้มใบหน้าลงมาหอมแก้มสากของคาลล์ แอลล์ได้แต่จ้องมองการกระทำของหล่อนด้วยความรู้สึกไม่พอใจอย่างไม่ทราบสาเหตุ

"ก็ดีเหมือนกัน" ชายหนุ่มปลายตามองเด็กสาวเล็กน้อยก่อนจะหยัดกายขึ้นยืน

"วันนี้วันเสาร์โซเฟียขอค้างกับคุณที่นี่นะคะ เราจะได้ทำอะไรกันทั้งวันทั้งคืนเลย" หญิงสาวพูดออกมาราวกับว่าตรงนี้ไม่มีแอลล์นั่งอยู่

"อืม...ขอคิดดูก่อนนะ" คาลล์พูดเช่นนั้นแล้วจึงช้อนร่างบางของโซเฟียขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนจนหญิงสาวเองก็ตกใจเพราะมาเฟียหนุ่มไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อน เขาแค่ต้องการทำประชดแอลล์ก็เท่านั้น

"คาลล์ น่ารักที่สุดเลยค่ะ" โซเฟียยิ้มร่าด้วยความดีใจในขณะที่มาเฟียหนุ่มอุ้มตนเดินตรงไปกำลังจะขึ้นบันได ทว่าจังหวะเดียวกันนั้นแอลล์ก็แกล้งตกจากเก้าอี้และล้มตัวลงไปนอนบนพื้นพร้อมกับส่งเสียงร้องดังลั่น

"โอ้ย!" คาลล์ได้ยินเสียงโครงเครงจึงรีบหันขวับมามองยังต้นเสียงก็เห็นว่าแอลล์ฟุบหน้าลงกับพื้น เขารีบวางโซเฟียลงและรีบวิ่งเข้ามาหาแอลล์พร้อมกับประคองเธอขึ้นมาไว้ในอ้อนแขน

"บ้าจริง! แอลล์! แอลล์เป็นอะไร?"

"เวียนหัว ฉันรู้สึกเวียนหัวยังไงก็ไม่รู้ พาฉันไปหาหมอหน่อย" หญิงสาวพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงในขณะที่คาลล์ช้อนร่างบางขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนและพาเดินออกไปหน้าบ้าน

"ออกรถเดี๋ยวนี้!" เขาตะโกนออกกคำสั่งไปยังบอดี้การ์ดให้ออกรถเพื่อไปโรงพยาบาลทันที

"บ้าเอ๊ย!" โซเฟียกำมือแน่นและกระทืบเท้าลงบนพื้นด้วยความเจ็บใจเมื่ิอเห็นว่าคาลล์ให้ความสนใจเด็กสาวมากกว่าตน

โรงพยาบาล

"เธอเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ" คาลล์เอ่ยถามแพทย์ประจำตัวของแอลล์หลังจากที่ทำการตรวจทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"ร่างกายอ่อนแอเพราะว่านอนน้อยแล้วก็ดูเหมือนว่าไม่ค่อยทานอะไรเลยร่างกายจึงอ่อนแอ คนไข้มีความเครียดสะสมจึงควรทำกิจกรรมอะไรที่พอจะคลายเครียดได้ ตอนนี้แนะนำให้พักผ่อนให้เพียงพอและหมอก็กำลังให้น้ำเกลืออยู่ครับ คงต้องนอนโรงพยาบาลสักคืน พรุ่งนี้เช้าก็ออกโรงพยาบาลได้แล้วครับ" คุณหมอบอกอาการของหญิงสาวก็ทำให้คาลล์รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากคุยกับคุณหมอเสร็จคาลล์ก็เดินเข้ามาหาแอลล์ระหว่างที่เธอนอนอยู่บนเตียงนอนคนไข้ในห้องพักฟื้น หญิงสาวหันมามองชายหนุ่มด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกขุ่นเคืองซึ่งไม่แน่ใจว่าเกิดจากสาเหตุอะไรกันแน่

"หึ! แสบนักนะ แกล้งป่วยจนได้ป่วยจริง" คาลล์พูดกระแนะกระแหนคนตัวเล็ก

"คุณไปบอกหมอหน่อยสิว่าฉันไม่อยากนอนโรงพยาบาล ฉันอยากกลับบ้าน" เธอแกล้งทำเสียงอ้อน

"เธออยากนอนโรงพยาบาลเองไม่ใช่หรอ ไม่งั้นจะแกล้งป่วยทำไมล่ะ?" คาลล์พเยิดหน้าถามคนเจ้าเล่ห์

"ฉันเปล่าแกล้งเป็นลมนะ ตอนนั้นฉันแค่รู้สึกเวียนหัวจริงๆ"

"เมื่อเช้าเธอแค่แกล้งเวียนหัวเพราะเห็นว่าฉันกำลังจะขึ้นไปข้างบนกับโซเฟียใช่หรือเปล่า?" แม้จะรู้ทันนิสัยของหญิงสาวแต่ก็นึกอยากถามออกไปเพราะอยากเห็นว่าเด็กสาวเจ้าเล่ห์จะตอบออกมาเช่นไร

"ฉันจะกลัวว่าคุณจะไปทำอะไรกับโซเฟียทำไมล่ะ ในเมื่อฉันก็รู้อยู่แล้วว่าคุณก็ทำกับเธอออกบ่อย" หญิงสาวพูดจบก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่นโดยที่ไม่กล้าสบตาคาลล์ ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้

"โอเค ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ เดี๋ยวฉันจะให้จอห์นเฝ้าเธอที่นี่ ป่านนี้โซเฟียคงรอฉันจนหงุุดหงิดแล้วมั้ง" เขาพูดเช่นนั้นแล้วก็หมุนตัวกำลังจะเดินออกไป ทว่าแอลล์กลับรีบหันขวับกลับมาหาคนตัวโตและรั้งข้อมือหนาของเขาไว้ได้ทัน

"เดี๋ยวสิ!"

"อะไรอีกล่ะ?"

"ไปบอกคุณหมอให้หน่อยว่าฉันไม่อยากนอนโรงพยาบาล ฉันจะกลับกับคุณ" เธอเริ่มทำน้ำเสียงงอแง ความจริงก็คือไม่อยากนอนโรงพยาบาลและไม่อยากให้คาลล์กลับไปทำอะไรกับโซเฟียด้วย

"นอนที่นี่แหละ รอให้น้ำเกลือหมดกระปุกก่อนค่อยกลับ นี่ฉันเป็นห่วงสุขภาพของเธอหรอกนะถึงอยากให้เธอนอนที่โรงพยาบาล"

"ไม่เอา! ถ้าจะให้นอนคุณก็ต้องเฝ้าฉันที่นี่!" แอลล์สะบัดมือชายหนุ่มออกและเบือนหน้าหนีเขาด้วยสีหน้าบึ้งตึงอีกครั้ง

"หึ! ว่าแล้วเชียว เจอลิ้นฉันแค่นี้ถึงกับหวงออกนอกหน้า" แอลล์ได้แต่อ้าปากค้างกับคำพูดแสนร้ายกาจนั้น หญิงสาวไม่กล้าหันมาสบตาคาลล์จึงดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงไว้ ร่างสูงกำยำทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงคนไข้และได้แต่ส่ายหน้าไปมาเพราะความไร้เดียงสาของเด็กสาว