ระบำรักมาเฟีย

บทสั่งสอน

"อยากร้องก็ร้องไป แต่ถึงจะร้องจนเธอไม่มีเสียงก็ไม่มีใครมาช่วยเธอได้หรอก คิดหรอว่าฉันอยากจะเอาเด็กอายุแค่สิบเจ็ดปีอย่างเธอลงจริงๆ!" เขาพูดออกมาเช่นนั้นจึงทำให้แอลล์ยอมสงบปากสงบคำลง

"งั้นก็ปล่อยฉันไปสิ"

"หึ! ทำไมฉันถึงต้องปล่อยเธอไปง่ายๆ เธอจะต้องได้รับบทลงโทษเพราะว่าเธอมันนิสัยเสียมากเกินไป"

"ฉันเปล่านิสัยเสียนะ แต่ถึงจะเสียจริงๆก็ไม่ต่างจากคุณหรอก ว่าแต่...จะลงโทษอะไร?"

"หึ! ปากดีจังนะ ตอนนี้ฉันจะยังไม่ลงโทษเธอแต่คืนนี้เธอไม่รอดแน่ จำเอาไว้ว่าเธอมีศักดิ์เป็นลูกบัญธรรมของฉัน และฉันก็คือผู้ปกครองของเธอ เพราะฉะนั้นไม่ว่าฉันจะพูดอะไรเธอก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งของฉัน"

"ทำไมฉันต้องเชื่อฟังคำสั่งของผู้ชายสำส่อนอย่างคุณด้วย?" เธอเลิกคิ้วถาม

"ฉันจะสำส่อนมันเรื่องส่วนตัวของฉัน มันคนละเรื่ิองกับที่ฉันเป็นผู้ปกครองของเธอ"

"คุณมันก็ไม่ต่างอะไรกับพ่อหรือผู้ชายหลายๆคนบนโลกใบนี้ มักมากไม่รู้จักพอเหมือนกันหมด คงคิดสินะว่าถ้ายิ่งมีผู้หญิงหลายคนยิ่งคิดว่าตัวเองเก่งและเหนือกว่าผู้ชายคนอื่นๆ" หญิงสาวพูดออกไปโดยขาดสติยั้งคิด อาจเป็นเพราะแอลล์ฝังใจเรื่องของผู้เป็นบิดามาแต่ไหนแต่ไรนั้นเอง

"จะคิดแบบนั้นก็ได้นะ ฉันก็ไม่มีอะไรจะแก้ตัวถ้าเกิดว่าพูดถึงเรื่องนี้ แต่สิ่งที่ฉันจะบอกเธอก็คือถ้าเธอยังไม่เลิกพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ก็ฉันจะทำให้เธอจำฝังใจตลอดชีวิตเลยคอยดู" เขาพูดเสียงดังและตัดใจลุกขึ้นยืน ร่างบางรีบอยากกายลุกขึ้นจากเตียงนอนนุ่มและกระโดดลงจากเตียงพร้อมทั้งจ้องมองหน้าเขาด้วยแววตาขุ่นเคือง

"ฉันขอกลับห้อง"

"ไม่ได้! เธอต้องอยู่ในนี้จนกว่าจะถึงตอนกลางคืน"

"ไม่เอา! ฉันจะกลับห้องของฉัน" ร่างบางกำลังจะเดินตรงไปยังประตูทว่าคาลล์กลับรั้งข้อมือไว้นั้นและผลักร่างบางลงบนเตียงอีกครั้ง

"อ๊าย!"

"เธอกำลังยั่วโมโหฉันนะ!" มาเฟียหนุ่มชี้หน้าคาดโทษเด็กสาวก่อนที่เขาจะเดินไปใส่รหัสประตูห้อง ตอนนี้แอลล์ไม่สามารถที่จะเปิดประตูเข้าออกได้อย่างง่ายดายแล้ว จากนั้นชายหนุ่มจึงเดินกลับมาแล้วถอดเสื้อผ้าของตนเองออกอีกครั้ง กายกำยำเปลือยเปล่าเดินตรงเข้ามาใกล้เด็กสาวที่นั่งอยู่บนเตียงและเมินหน้าหนีไปทางอื่น

"ทำบ้าอะไรของคุณ?'

"ก็เคยเห็นฉันเปลือยแล้วตั้งสองครั้ง เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาสร้างภาพว่าตัวเองเป็นเด็กไร้เดียงสาดูอะไรแบบนี้ไม่ได้!" เขาพูดประชดประชัน และคนอย่างแอลล์หรือจะยอมให้เขาค่อนขอดอยู่ฝ่ายเดียว หญิงสาวหันขวับมาจ้องมองกายกำยำเปลือยเปล่าตรงหน้าในขณะที่มือหนาของเขาขยับลงมาประคองแก่นกายแข็งชันชี้ขึ้นเพดานของตนและชักรูดมันขึ้นลงต่อหน้าเด็กสาวด้วยสีหน้าหื่นกระหาย

"อยากลองจับดูมะ?" ดวงตาแหลมคมจ้องมองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงนอนนุ่มด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ เขาเหยียดยิ้มมุมปากและเริ่มขยับมือชักรูดแก่นกายของตนเองขึ้นลงเร็วขึ้นพร้อมกับแสดงสีหน้าเคลิบเคลิ้มออกมา

"ทำบ้าอะไรของคุณ?"

"ก็ทำให้เธอดูไง ฉันรู้นะว่าเธออยากจะลอง" คาลล์หลุบเปลือกตาต่ำเพื่อมองความใหญ่โตของตนเองสลับกับมองใบหน้าสวยจิ้มลิ้มของเด็กสาวด้วยรอยยิ้มเหยียดหยัน

"ไอ้คนทุเรศ! มักมากไม่รู้จักพอ ฉันเกลียดคุณที่สุด คุณยิ่งเป็นแบบนี้ฉันยิ่งเกลียดและยิ่งไม่อยากอยู่กับคุณ!"

"หึ! ฉันยังไม่มีเมียแต่เธอมาด่าว่าฉันมักมากไม่รู้จักพองั้นหรอ งั้นฉันเอาเธออีกสักคนก็คงไม่เป็นอะไรสินะ?"

"ไอ้คนบ้า! ผู้ชายอย่างคุณมันไม่มีทางที่จะหาความรักที่แท้จริงได้หรอก ผู้หญิงทุกคนที่เข้าหาคุณก็ต้องการแค่เงินของคุณเท่านั้นแหละ!"

"ก็ใช่ไง แล้วคนอย่างฉันก็ต้องการแค่เซ็กซ์เท่านั้นแหละ คำว่าความรักมันเป็นยังไงหรอฉันไม่รู้จัก" คาลล์กดเสียงต่ำและเหยียดยิ้มมุมปากก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำไป แอลล์มองตามแผ่นกำยำด้วยความเจ็บใจ

"คนบ้า!" เธอพึมพำกับตนเองและกระโดดลงจากเตียงนอนอีกครั้ง ร่างบางวิ่งไปตรงประตูห้องทว่าตอนนี้มันไม่สามารเปิดออกได้แล้วเพราะถูกคาลล์ใส่รหัสไว้เรียบร้อย

"บ้าจริง! พ่อนะพ่อทำไมฉันถึงต้องเอาฉันมาไว้กับพวกเสือพวกจรเข้ด้วยนะ ถึงพ่อจะเป็นคนไม่ดียังไงพ่อก็ไม่ควรที่จะทำร้ายฉันขนาดนี้!" เธอพึมพำกับตนเองและเอาแต่ตำหนิผู้เป็นบิดาของตนเอง

'ก๊อกๆๆ'

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เป็นจังหวะเดียวกันกับที่คาลล์ดินออกมาจากห้องน้ำพอดี ร่างสูงกำยำพันท่อนล่างของตนเองด้วยผ้าขนหนูอย่างหมิ่นเหม่ เขาปรายตามองเด็กสาวเล็กน้อยในขณะที่เดินตรงไปเปิดประตู

"มีอะไร?" คาลล์เอ่ยถามเมสัน

"มีคนมาขอพบคุณหนูแอลล์ครับ เห็นบอกว่าเป็นอาจารย์สอนเต้นระบำ" แอลล์ได้ยินเช่นนั้นก็เบิกตากว้างด้วยความดีใจ หญิงสาวคลั่งไคล้การเต้นระบำจนเคยไปสมัครเรียนกับอาจารย์ท่านนี้ไว้ตั้งแต่ก่อนที่บิดาจะเสีย ไม่น่าแปลกใจที่อาจารย์จะมาหาเธอที่นี่เพราะทั้งสองสนิทสนมกันมาก

"ให้เขารอก่อน อีกสิบนาทีกูจะตามลงไป" เขาออกคำสั่งเสียงแข็ง

"ฉันขอลงไปพบอาจารย์ของฉันตอนนี้เลยได้ไหม?" เสียงของแอลล์ดังขึ้นจากในห้องนอนของคาลล์ทำให้เมสันรู้สึกแปลกใจว่าทำไมหญิงสาวถึงมาอยู่ในห้องของเจ้านายตนได้ มาเฟียหนุ่มพเยิดหน้าเป็นการบอกให้เมสันออกไปและหันขวับมาจ้องมองใบหน้าสวยจิ้มลิ้ม

"ฉันจะลงไปพบอาจารย์ของเธอในฐานะที่ฉันเป็นผู้ปกครองของเธอ และถ้าอยากเรียนเต้นระบำต่อเขาจะต้องมาสอนเธอที่นี่" คาลล์พูดเสียงแข็งและเดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้ออกมาสวมใส่

"ไม่! ฉันไปเรียนที่โรงเรียน"

"แอลล์! อย่าลืมสิว่าความปลอดภัยของเธอคือเรื่องสำคัญ เธอเป็นลูกสาวของมาเฟียและตอนนี้ศัตรูก็รอบทิศ เพราะฉะนั้นมันเป็นเรื่องยากที่เธอจะออกไปเรียนได้"

"แล้วเรื่องเรียนมหาวิทยาลัยของฉันล่ะ"

"เรื่องนั้นอีกเป็นเดือนเราค่อยมาคุยกัน" แอลล์ได้แต่ชักสีหน้าบูดบึ้งไม่พอใจเพราะทำอะไรไม่ได้จึงเลือกที่จะรอเขาอย่างเงียบๆ

ราวสิบนาทีผ่านไปคาลล์ก็เดินลงมาจากชั้นสองพร้อมกับแอลล์ หญิงสาวฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นอาจารย์หนุ่มหล่อนั่งรออยู่ในห้องรับแขก เขาลุกขึ้นยืนและฉีกยิ้มกว้างให้หญิงสาวก่อนที่ร่างบางจะวิ่งเข้าไปสวมกอดอาจารย์หนุ่มด้วยความดีใจ

"ดีใจจังเลยค่ะที่อาจารย์มาหา" หญิงสาวดีใจออกนอกหน้าเสีียจนคาลล์นึกแปลกใจในความสัมพันธ์ของทั้งสองคน

"เสียใจด้วยคุณพ่อด้วยนะครับแอลล์"

"ขอบคุณมากเลยนะคะ อ้อ นี่คาลล์เขาเป็นพ่อบุญธรรม ส่วนนี่บราวน์เป็นเจ้าของโรงเรียรสอนเต้นระบำค่ะ"

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ ที่แอลล์บอกว่าคุณบราวน์เป็นเจ้าของโรงเรียนแสดงว่าคุณไม่ได้สอนเธอเต้นสินะ"

"ผมไม่ได้สอนครับ ผมสนิทกับเเอลล์เพราะพ่อของเรารู้จัักกันครับ ส่วนครูที่สอนจะเป็นคุณครูผู้หญิงอีกคนหนึ่งครับ" บราวน์ตอบเสียงสุภาพ

"แล้วคุณมาหาทำไม?" มาเฟียหนุ่มพเยิดหน้าถามอย่างไร้มารยาท แอลล์ตีหน้าดุใส่มาเฟียหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัวเช่นเดียวกัน

"คือ...แอลล์เรียนยังไม่จบหลักสูตรครับ เธอรักการเต้นระบำมากผมจึงอยากจะมาถามดูว่ายังอยากเรียนต่อหรือเปล่า"

"แล้วอยากเรียนหรือเปล่าล่ะ?" คาลล์พเยิดหน้าถามหญิงสาว

"อยากเรียนสิ เมื่อก่อนมันยากมากนะกว่าจะขอพ่อเขาไปเรียนได้"

"ได้! ถ้าอยากเรียนต่อก็ต้องให้ครูมาสอนที่นี่ ฉันจ่ายเพิ่มให้อีกสองเท่า!" คาลล์ยื่นคำขาด

"ไม่เอาอ่ะ!"

"ถ้าจะเรียนก็ต้องเอา ถ้าไม่เอาก็ไม่ต้องเรียน!" คาลล์ยืนยันเสียงแข็งก่อนที่เดินออกไป แอลล์ได้แต่กำมือแน่นอย่างเหลืออดเหลือทนและมองตามแผ่นหลังกำยำของมาเฟียหนุ่มด้วยความรู้สึกเจ็บใจ