ระบำรักมาเฟีย

ลูกบุญธรรม

คฤหาสน์วิลสัน 

"คุณไม่จำเป็นต้องทำตามที่พ่อฉันสั่งเสียไว้หรอก ไม่จำเป็นต้องดูแลหรืออุปการะอะไรฉันทั้งนั้น" แอลล์ เทเลอร์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบในขณะที่รถยุโรปคันหรูสามคันวิ่งเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์คาลล์ วิลสันในช่วงดึกหลังจากงานเลี้ยงแต่งตั้งหัวหน้ากลุ่มมาเฟียคนใหม่เสร็จสิ้นลง

"หึ!" เขาเหยียดยิ้มมุมปากกับคำพูดอวดดีของเด็กสาววัยสิบแปดปีซึ่งกลายมาเป็นบุตรบุญธรรมของตนไปโดยปริยายหลังจากที่ผู้เป็นบิดาของเธอซึ่งเป็นหัวหน้ากลุ่มมาเฟียคนก่อนถูกลอบสังหารไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว

"คุณมันก็เป็นมาเฟียเลือดเย็นคนหนึ่งที่ไม่ได้ต่างจากพ่อของฉัน ฉันเกลียดพ่อเพราะฉะนั้นฉันก็คงจะต้องเกลียดคุณมากเหมือนกัน" หญิงสาวพูดขึ้นอีกครั้งโดยที่ไม่คิดจะหันมามองหน้ามาเฟียหนุ่มแม้แต่น้อย

"ปากดี ไว้ฉันจะทำให้เธอเลิกคิดอะไรแบบนั้น" เขาเหยียดยิ้มมุมปากและหันมาจ้องมองใบหน้าสวยจิ้มลิ้มด้วยแววตามีเลศนัย

"พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?" แอลล์ปรายตามองคาลล์ด้วยท่าทางจงเกลียดจงชัง 

"เลิกคิดเรื่องไร้สาระ เธอจะต้องอยู่ในความดูแลของฉันจนกระทั่งเธออายุครบยี่สิบปี เมื่อตอนนั้นมาถึงเธอจะต้องขึ้นมาดำรงตำแหน่งหัวหน้ามาเฟียกลุ่มนี้เพื่อสืบทอดอำนาจพ่อของเธอ" คาลล์ย้ำเตือนหน้าที่สำคัญอีกครั้งก่อนจะก้าวลงจากรถและเดินอ้อมมาหาหญิงสาวซึ่งยังคงนั่งแน่นิ่งอยู่

"ฉันคงขึ้นดำรงตำแหน่งหัวหน้ากลุ่มมาเฟียไม่ได้หรอกในเมื่อฉันเกลียดพ่อที่เป็นมาเฟีย เกลียดทุกคนที่เป็นมาเฟีย เกลียดเวลามีใครมาเรียกฉันว่าลูกมาเฟีย!" แม้ว่าแอลล์จะเพิ่งเจอกับคาลล์วันนี้เป็นวันแรก แต่ดูเหมือนสถานการณ์ตึงเครียดในชีวิตตอนนี้จะทำให้หญิงสาวตัดสินใจระบายความในใจออกมาโดยที่ไม่สนใจว่าคนรับฟังในตอนนี้จะเป็นใคร ตลอดระยะเวลาสิบเจ็ดปีที่เติบโตมาหญิงสาวไม่เคยได้พูดความในใจออกมาให้ใครฟังเลยแม้แต่คนเดียว เธอไม่เคยเห็นหน้าผู้เป็นมารดา ไม่เคยรับรู้ว่าใครเป็นพี่น้องเพราะผู้เป็นบิดามีผู้หญิงหลายคน ความเก็บกดในชีวิตทำให้หลายครั้งแอลล์ไม่สามารถเข้ากับเพื่อนที่โรงเรียนได้

"เธอดูเป็นคนแข็งกระด้างและเย็นชาจนฉันเองยังรู้สึกแปลกใจ แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าเพราะความเกลียดชังมันทำให้เธอเป็นแบบนี้" คาลล์พยายามที่จะเข้าใจเด็กสาวเพราะรู้ดีว่าเธอกำลังอยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบาก ตนก็เคยผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากเช่นนี้มาก่อนเช่นกัน

"อีกหนึ่งเดือนฉันจะเปิดเทอม ฉันบอกคุณไว้ก่อนเลยนะว่าฉันจะย้ายไปอยู่ที่หอพักนักศึกษา ฉันจะไม่อยู่ที่นี่" คาลล์จ้องมองเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มราวตุ๊กตานั้นอีกครั้ง เขาพยายามควบคุมสติอารมณ์เพราะไม่อยากต่อว่าอะไรเธอให้เป็นเรื่องใหญ่

"เธอเป็นลูกบุญธรรมของฉันและฉันก็เป็นผู้ปกครองของเธอ เพราะฉะนั้นฉันคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์ตัดสินใจทุกอย่างในตัวเธอ" มาเฟียหนุ่มกดเสียงต่ำก่อนที่จะชักสีหน้าหงุดหงิดและเดินตรงเข้าไปในคฤหาสน์ทันที

"นี่คุณ! เฮ้อ" แอลล์รู้สึกเหมือนถูกขัดใจ หญิงสาวยกมือขึ้นมากอดอกและกวาดสายตามองไปรอบๆบ้านก็เห็นว่าดึกแล้ว ที่สำคัญคือบอดี้การ์ดหลายคนยังคงต้องยืนเฝ้าเพื่อรักษาความปลอดภัยให้เธออยู่ ความรู้สึกหงุดหงิดและทำอะไรไม่ได้ทำให้ร่างบางจำใจกระโดดลงจากรถและเดินตามคาลล์เข้าไปในคฤหาสน์ทันที

"ตามมาทางนี้" เมสันซึ่งเป็นบอดี้การ์ดหนุ่มคนสนิทของคาลล์เดินนำหน้าหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งเข้ามาภายในคฤหาสน์ แอลล์ซึ่งกำลังจะเดินขึ้นบันไดได้ยินเสียงพูดของบอดี้การ์ดหนุ่มจึงหันกลับมาดู วินาทีนี้เขาก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอเสียแล้ว

"เชิญคุณหนูแอลล์ขึ้นห้องนอนเถอะครับ" บอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยขึ้นในขณะที่หญิงสาวที่เดินตามหลังเขาเข้ามายืนก้มหน้าก้มตาอยู่

"ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร?" เธอพเยิดหน้าถามด้วยความสงสัย

"เป็นผู้หญิงที่นายสั่งมาครับ"

"งั้นหรอ?" แอลล์อยู่กับผู้เป็นบิดามาจนโตเธอจึงรู้ดีว่าการที่มาเฟียจะมีผู้หญิงไม่ซ้ำหน้ามานอนด้วยนั้นเป็นเรื่องปกติ หญิงสาวปรายตามองผู้หญิงคนนั้นเล็กน้อยก่อนที่จะเชิดหน้าขึ้นแล้วหมุนตัวเดินตรงขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตนเองทันที 

บอดี้การ์ดหนุ่มเดินนำหน้านางบำเรอสาวขึ้นมายังชั้นสองและเดินตรงไปยังห้องๆหนึ่งซึ่งไม่ใช่ห้องนอนของคาลล์ แอลล์ซึ่งยืนหลบอยู่มุมกำแพงชะเง้อหน้าออกมามองก็เห็นว่าทั้งสองคนเดินไปไกลแล้วจึงรีบเดินย่องด้วยปลายเท้าตามไปจนกระทั่งถึงห้องๆหนึ่ง ร่างบางรีบหาที่หลบซ่อนเมื่อเมสันเดินกลับออกมาทางเดิมเพื่อกลับลงไปยังชั้นล่าง

"ร่างบางก้าวเท้าออกมาจากที่หลบซ่อนตัวเมื่อครู่และก็ต้องตกใจเมื่อเห็นแม่บ้านกำลังเดินออกมาจากห้องใดห้องหนึ่ง

"ว๊าย!"

"ชูว์" มือเรียวเอื้อมไปปิดปากแม่บ้านไว้ทันก่อนที่นางจะร้องโวยวายเสียงดังมากกว่านี้

"แอลล์เองค่ะ" หญิงสาวเอ่ยขึ้นเสียงเบา

"คุณหนูนั่นเอง เดินมาทำอะไรแถวนี้คะ หรือว่าหาห้องนอนไม่เจอ" แม่บ้านมีสีหน้าโล่งใจ ดูเหมือนทุกคนที่นี่จะรู้จักหญิงสาวเป็นอย่างดีแล้วเพราะคาลล์ได้ประกาศให้ทุกคนทราบไปก่อนหน้านี้ว่าเธอจะย้ายเข้ามา

"คือ...เอ่อ...คือว่ามีธุระจะคุยกับคุณคาลล์แต่ว่าไม่รู้ว่าห้องเขาอยู่ไหนค่ะ" 

"อ๋อ...เดินมาซะไกลเลยนะคะ เดี๋ยวป้าจะพาไปส่งค่ะ" แม่บ้านพูดเช่นนั้นก็เดินนำหน้าหญิงสาวไป ทว่ากลับไม่ได้เดินไปทางห้องที่เมสันไปส่งผู้หญิงคนนั้นเมื่อครู่

"เดี๋ยวค่ะ พอดีแอลล์อยากรู้ว่าห้องนั้นเป็นห้องอะไรหรอคะ?" หญิงสาวชี้ไปยังห้องที่เมสันไปส่งผู้หญิงคนนั้นเมื่อครู่

"อ๋อ เป็นห้องสมุดค่ะ ห้องใหญ่มากเลยนะคะแล้วก็มีหนังสือเป็นหมื่นๆเล่มเลย คุณหนูสามารถเข้าไปอ่านได้ตลอดเวลาเลยนะคะ" แม่บ้านบอก

"จริงหรอคะ ถ้างั้นเดี๋ยวหนูขอเข้าไปดูหน่อยนะคะ ดึกแล้วป่านนี้คุณคาลล์คงหลับไปแล้ว พรุ่งนี้ค่อยคุยก็ได้ค่ะ" 

"งั้นก็ตามใจคุณหนูนะคะ แต่กลับห้องนอนได้ไม่หลงแน่นะคะ" คำพูดของแม่บ้านทำให้เด็กสาวคลี่ยิ้มออกมาได้ในรอบหลายวัน

"ถึงบ้านหลังใหญ่แต่ก็คงไม่หลงหรอกค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณป้า" หญิงสาวพูดเช่นนั้นก็หมุนตัวเดินตรงไปยังห้องสมุดทันที