ผมก้มหน้าลงไปมองคู่หมั้นของตัวเองที่นอนอยู่ตรงโซฟา สภาพเธอตอนนี้เมามายหนักมาก ชุดที่ใส่ไปเที่ยวมันจำเป็นต้องเซ็กซี่ขนาดนี้มั้ย!!
ผมนั่งมองใบหน้าสวยหวานของเธออยู่ครู่ใหญ่
“เอ๊ะ!! คู่หมั้นค่าา จำทางกลับห้องได้ด้วย?” เธอได้เอ่ยขึ้นมาทันทีที่ลืมตามองใบหน้าของผม
“หึ..” ผมครางในลำคอเบาๆ เมื่อเธอลืมตาก็หลอกด่าผมเลย
“พี่อ่ะ..โคตรใจร้ายเลยนะ” เธอเอ่ยขึ้นมา ทำให้ผมเลิกคิ้วสูง งุนงง กับคำพูดของเธอ
“พี่ใจร้ายยังไงครับ” ผมเอ่ยถามเธอออกไป พร้อมกับใช้มือลูบผมตรงหน้าเธอออกเบาๆไปทันไว้ที่ใบหนู
“อึก..พี่ไม่สนใจแป้งเลย ไม่คิดจะกลับห้อง ไม่เคยจะโทร ไม่เคยทัก แล้วรู้มั้ยคนอื่นเขาว่าแป้งโง่มากที่ยอมให้พี่สวมเขา เพราะพี่มัวแต่ไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่น” เธอพูดไปออกมาก่อนที่น้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้มใส
….ผมได้แต่มองหน้าเธอ เพราะไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอรู้สึกยังไงกับการกระทำของผม
“แป้งอ่ะ..ไม่อยากพูดมากหรอกนะ เพราะเรา
