เจ้าของรถคันหรูที่จอดหน้าบ้านคือพี่สายฟ้า เขาคงซื้อรถใหม่จึงทำให้ฉันไม่คุ้นเลย
“ปะแป้ง” พี่สายฟ้าเอ่ยชื่อฉันแผ่วเบาก่อนที่จะลุกเดินตรงมาหาฉัน
พอพี่สายฟ้าเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน เขากับจ้องมองที่น้องปั้นลูกชายของฉันตาไม่กระพริบ ซึ่งใบหน้าน้องปั้นคล้ายคลึงกับเขามาก ที่ใครได้เห็นต่างก็บอกว่าเหมือนพ่อ รวมทั้งคุณพ่อ คุณแม่ และเพื่อนๆของฉันก็คิดเช่นนั้น ฉันเองก็ไม่อาจปฏิเสธว่าน้องปั้นเหมือนเขามากจริงๆ มากกว่าน้องป่านซ่ะอีก
“นี่..ลูกพี่ใช่มั้ย” พี่สายฟ้าเอ่ยขึ้น
คำถามของเขาทำให้ฉันเลิกลั่กทันที เพราะไม่ได้เตรียมใจและเตรียมคำตอบไว้ ที่ผ่านมาก็คิดว่ายังไงเราก็คงต้องเจอกัน แต่ไม่คิดว่าจะเร็วแบบนี้
“อะ..เออ นี่ลูกแป้งค่ะ” พอพูดจบฉันก็หันหลังเพื่อที่จะเดินออกไป แต่ไม่ทันไรพี่สายฟ้าก็จับแขนรั้งฉันเอาไว้
“พี่ขอโทษ...แป้งคุยกับพี่ก่อนได้มั้ย เรื่องวันนั้นพี่อธิบายได้” พี่สายฟ้าพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสั่น
