แรงรักพิศวาสลวง

บทนำ

ปฐมบท

“ขอเวลาผมอีกนิดเถอะนะครับคุณคิม ช่วงนี้ผมตกงานอยู่เลยไม่มีเงินมาจ่ายดอก ได้โปรดเห็นใจผมหน่อยเถอะนะครับ” เสียงอ้อนวอนขอร้องจากลูกหนี้ตรงหน้าทำให้คนถูกเรียกแสยะยิ้มอย่างสมเพชเมื่ออีกฝ่ายกล้าที่จะโกหกกันหน้าตาเฉย ไหนเลยเขาจะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้ตกงานอย่างที่กล่าวอ้าง แต่ธนาไม่ได้คิดที่จะหางานทำ เพราะชีวิตของชายวัยกลางคนคนนี้มีแต่บ่อนกับบ่อนเท่านั้น  แล้วมันจะไปแปลกอะไร   หากจะเกิดหนี้สินมากมายท่วมหัวแบบนี้!!

“ผมว่าผมก็ให้เวลาคุณมาสักพักแล้วนะคุณธนา อันที่จริงถ้าคุณไม่ขาดส่งดอกผมมาถึงสามเดือนผมก็คงไม่ต้องลดตัวมาหาคุณถึงบ้านแบบนี้ ถูกต้องไหม” วาคิม สุธธิโชค พ่อเลี้ยงฟาร์มโคนมขนาดใหญ่เอ่ยขึ้นเสียงแข็ง ขณะที่นัยน์ตาคู่ดุก็จ้องมองคนตรงหน้าไปพลางๆ แน่นอนว่าอีกฝ่ายย่อมรู้ว่าถ้าหากทำให้เขาเกิดรู้สึกไม่พอใจขึ้นมามันจะเกิดอะไรขึ้น เพราะว่าคนอย่างเขาทำได้ทุกอย่างแม้แต่การทำให้ใครบางคนหายไปจากโลกถ้าคิดทำ แต่เรื่องนี้คงไม่ต้องถึงขั้นนั้น เพราะเขามีบางสิ่งที่อยากจะได้กลับคืนมาจากคนๆ นี้

“เห็นใจผมหน่อยเถอะครับคุณคิม อย่างน้อยเราก็เกือบๆ จะกลายเป็นทองแผ่นเดียวกัน ถ้านังดวงรู้…” ลูกหนี้เอ่ยขึ้นก่อนจะหยุดทุกสิ่งลงเมื่อได้เห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของคนตรงหน้ายามเมื่อได้ยิน ‘ชื่อต้องห้าม’   ของใครบางคนที่ทำให้โลกทั้งใบของเขาเปลี่ยนไป

“อย่าพูดถึงคนที่ไม่ได้มีความหมายอะไรกับชีวิตของผมอีกเลยครับคุณธนา เพราะว่ามันไม่มีทางได้ผล! หรือถ้าคุณคิดว่าเธอจะทำให้ผมเปลี่ยนใจได้จริง ก็ลองเรียกให้เขากลับมาเจรจากับผมดู!” นั่นต่างหากคือสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุด การกลับมาของใครคนนั้นที่มันจะทำให้ความแค้นตลอดห้าปีเต็มของเขาได้รับการสะสาง ขอแค่เธอยอมกลับมา! เขาจะทำทุกอย่างให้ผู้หญิงคนนั้นได้รู้ว่าการต้องมีชีวิตอยู่อย่างตายทั้งเป็นมันรสชาติยังไง     ขอแค่หล่อนกลับมา

“นะ…นังดวงน่ะเหรอครับ” ธนาเอ่ยชื่อหลานสาวที่ตอนนี้ไปอยู่เสียที่ไหนก็ไม่มีใครรู้ ดวงตะวัน หรือดวง หลานสาวที่เขาจำต้องเลี้ยงดูเมื่อน้องสาวแท้ๆ ของตัวเองมาด่วนจากไป แน่นอนว่าเขาหวังกับมันเอาไว้มาก และรู้สึกโชคดีกว่าใครๆ เมื่อนังดวงเป็นที่ถูกตาต้องใจของวาคิม ลูกชายเจ้าของฟาร์มโคนมที่ใครๆ ต่างก็อยากเป็นทองแผ่นเดียวกัน ช่วงเวลาที่หลานสาวของเขาคบกับวาคิมชีวิตของเขาเต็มไปด้วยความสุขทางการเงิน ทุกครั้งที่เดือดร้อนแล้ววิ่งไปขอความช่วยเหลือชายหนุ่มก็จะยื่นมือเข้าช่วยอย่างไม่เคยรีรอ แต่แล้วเมื่อห้าปีก่อน จู่ๆ นังหลานไม่รักดีก็บอกเลิกเขา ก่อนจะหนีออกจากบ้านไปและไม่เคยมีใครได้เจอหน้ามันอีกเลย จะมีก็แค่ส่งเงินกลับมาให้ทุกเดือน หรือดีหน่อยก็โทรมาหา ซึ่งทุกครั้งที่เขาโทรกลับไปมันก็ไม่เคยรับ      แถมยังขู่ไว้ว่าจะไม่ส่งเงินมาให้หากยังรังควานไม่เลิกรา

ไม่นึกเลยว่าจนถึงวันนี้พ่อเลี้ยงหนุ่มที่บัดนี้ขึ้นมาดูแลทุกอย่างในฟาร์มด้วยตัวเองเพราะพ่อแม่ตายไปเมื่อห้าปีก่อนอย่างเต็มตัวจะยังไม่ลืมนังดวง แต่ดูเหมือนที่ยังรอคอยการกลับมาของมันจะไม่ใช่ความรักเหมือนที่เคยเป็น  เห็นว่าจะเป็นความแค้นเสียมากกว่า

“ก็เห็นจะเป็นแบบนั้น เอาเป็นว่าผมให้เวลาคุณธนาอีกเจ็ดวัน! คุณเลือกเอาเองก็แล้วกันว่าจะหาเงินสามล้านมาคืนผมหรือว่าจะเรียกดวงตะวันกลับมา! เรื่องที่ผมจะพูดคงมีแค่เท่านี้ ขอตัวก่อนครับ” เสียงวาคิมยื่นข้อเสนอก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สายตาจ้องมองไปยังรูปถ่ายของใครบางคนที่ถูกแขวนเอาไว้ที่ผนังข้างห้องด้วยความเกลียดชังจับหัวใจ ใครบางคนที่ห้าปีก่อนทิ้งเขาไปอย่างเลือดเย็น ใครบางคนที่ตอนนี้มันคงถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องกลับมาเพื่อชดใช้ให้กับเขาเสียที

กรุงเทพมหานคร

‘น้ามีเรื่องด่วน ได้รับข้อความแล้วโทรกลับด้วย’

ดวงตะวันจ้องมองข้อความที่ถูกส่งมาจากน้าชาย ญาติสนิทเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ของตนเองด้วยความกลุ้มใจ พอจะเดาออกว่าเรื่องด่วนของอีกฝ่ายคงหนีไม่พ้นเรื่องเงินเหมือนที่แล้วๆ มาไม่ผิดแน่   แต่ทุกครั้งก็ไม่เคยส่งอะไรมาแบบนี้   แสดงว่าหนนี้คงหนักจริงๆ

“เร็วหน่อยนะดวงใกล้จะเข้างานแล้ว” มะลิเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่หญิงสาวมีนับตั้งแต่ตัดสินใจนั่งรถเข้ากรุงเทพเพื่อทิ้งชีวิตเดิมๆ จากเชียงรายทำให้หญิงสาวยิ้มรับก่อนจะเอ่ยบอกให้เพื่อนเข้าไปในร้านกาแฟที่เธอเป็นพนักงานเสริฟอยู่ก่อน หญิงสาวเดินออกมาหาที่สงบ ก่อนตัดสินใจโทรกลับไปหาน้าชายที่ส่งข้อความมาหาแต่เช้า

“นังดวง! แกต้องช่วยน้านะ หนนี้ถ้าน้าไม่มีเงินไปใช้หนี้มันเอาน้าตายแน่ๆ”

 เสียงจากปลายสายดังรัวขึ้นเป็นชุดทันทีที่กดรับสาย ไม่มีเลยคำถามไถ่ว่าเธอสบายดีไหมหรือลำบากรึเปล่าในช่วงนี้   ไม่เคยมี

“แต่ดวงเพิ่งจะส่งเงินไปให้เองนะน้า คราวนี้ไปสร้างหนี้อะไรไว้อีก” หญิงสาวเอ่ยถามกลับไปอย่างเหนื่อยใจ แม้ว่าน้าชายจะเป็นญาติเพียงคนเดียวที่เธอเหลืออยู่แต่ว่าเขาก็ไม่เคยดูแลเธอให้สมกับฐานะนั้นเลยสักครั้ง ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันอีกฝ่ายมักจะคอยหาผลประโยชน์จากเธอไม่ยอมหยุดไม่ว่าจะเรื่องงานหรือแม้แต่ความรัก

ความรักที่เธอจำต้องพังมันลงเพราะไม่อยากให้ ‘เขาคนนั้น’ ต้องตกเป็นเหยื่อของน้าชายเธอไปมากกว่านั้น คนที่ป่านนี้คงเกลียดหรือไม่ก็คงลืมผู้หญิงเลวๆ อย่างเธอไปแล้ว แต่จะโทษใครได้ในเมื่อเธอเลือกเอง เลือกที่จะเดินออกมาจากชีวิตเขาเพื่อหวังว่าเขาจะได้พบเจอคนที่ดีกว่า คนที่ไม่มีน้าชายคอยวิ่งไปสร้างเรื่องวุ่นวายใจให้ไม่เลิก คนที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านมาถึงห้าปีเต็มเธอก็ไม่เคยลืมเขาได้เลย