“อีกนิดเดียว...เรนี่...อีกนิดเดียว”
เขาพยายามปลุกปลอบหญิงสาวที่แววตาของเธอสะท้อนความหวั่นหวาด อรอิสราเจ็บจุกแต่ก็ยังทนไหวกระทั่งท่อนเอ็นขนาดใหญ่ของนายแบบหนุ่มแทรกเข้าไปจนลึกที่สุด
“โอ....พี่คะ...ทำไมเจ็บอย่างนี้ เรนี่เจ็บจริง ๆ นะคะ”
เธอร้องเสียงโหย ริมฝีปากสีเรื่อเปลี่ยนเป็นซีดลง ร่างอรชรบิดเกร็งในช่องท้อง สะโพกของเธอแข็งเพราะไม่กล้าขยับด้วยกลัวความเจ็บปวด
“เรนี่...มันเข้าไปหมดแล้ว...ทีนี้พี่จะ...”
เขากระซิบบอกและจูบซับเหงื่อเม็ดเล็กที่เกาะพราวบนขมับของหญิงสาว มือทั้งสองจับที่เข่ากลมกลึงของเธอไว้แน่น อรอิสรากดท่อนขาขาวนวลกับสะโพกของเขาราวกับต้องการหาที่จับยึด
“อดัมส์...ทำไมฉันไม่เคยรู้เลยล่ะคะ ว่าพี่...”
เธอหยุดคำพูดลงเพียงครู่และสบนัยน์ตาสีน้ำเงินของเขา ต่างคนต่างรำลึกถึงเวลาครั้งเป็นนักศึกษา ต่างพูดคุยแต่ต่างไม่เคยรู้ใจกันเลยแม้เพียงสักนิด กระทั่งการได้มาพบกันเป็นครั้งที่สอง ถ้าไ
