“ฉัน...ไม่ได้โกรธพี่เลยนะคะ”
“เรนี่...เธอหึงพี่ใช่มั้ย?”
เขาถามเสียงแผ่วลงอีกพร้อมทั้งตวัดแขนแกร่งโอบรัดเอวบางให้เธอเข้าไปชิดตัวเขา ดวงหน้าหวานโน้มลงไปหาชายหนุ่ม อรอิสราไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่าซิปทางเข้ามาในเต๊นท์ยังไม่ได้ปิด
“พี่รู้ได้ยังไงคะว่าฉันหึง”
“พี่รู้สึก...พี่เห็นมันจากนัยน์ตาของเธอ”
“เห็นอะไรคะ?” เสียงของเธอก็พลอยอ่อนลงไปด้วย หน้าอกของเธอชิดกับอกของเขา ตัวเธอนั่งอยู่ข้าง ๆ ร่างสูงใหญ่แต่เหมือนกึ่งนอนกึ่งนั่งบนตัวนายแบบหนุ่ม
“เรนี่” อดัมส์เกลี่ยปอยผมของหญิงสาวที่เรี่ยลงมาบนอกกว้าง “พี่ไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ยว่า...พี่ไม่ได้รักเธอข้างเดียว”
“อดัมส์” เสียงหญิงสาวแหบพร่า เขาบอกรักเธออีกแล้ว อรอิสราแทบจะลืมเรื่องสาว ๆ พวกนั้นไปเลยทีเดียว
“เธอไม่ชอบให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้พี่ แบบนี้เขาเรียกว่าหึงใช่ไหม...ขอโทษ ถ้าพี่จะคิดอะไรเกินเลยจากสัญญาจ้างที่เราตกลงกัน”
“แล้วถ้าไม่มีสัญญาล่ะคะ
