ภามกวาดตามองรอบห้องก่อนจะวางพิกซี่ลงบนพื้น ภายในห้องถูกทำความสะอาดเอาไว้อย่างดี ไร้ฝุ่นแม้เจ้าของจะไม่ได้มานอนนานแล้ว คอนโดนี้ห้ามนำสัตว์เลี้ยงเข้าพักแต่เขาคือข้อยกเว้นเพราะชั้นนี้ของเขากับเพื่อน ลายไทคือหนึ่งในเจ้าของ ซื้อไว้ขายหลายห้องแต่ยังไม่ได้ขาย เวลาไปไหนมาไหนไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตา การอยู่ชั้นนี้จึงเป็นส่วนตัว
เคยมีความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาภายในหัว หากเรนนี่ไม่อยู่ในห้องนี้จะเป็นอย่างไร ทุกอย่างจะสงบลงเพราะไม่ต้องทะเลาะกันให้เสียสุขภาพจิต ทว่าพอเอาเข้าจริงมันเงียบเกินกว่าจะอยู่คนเดียวได้ นั่นเพราะความเคยชิน หรือภามว่างเกินไปก็สุดจะคาดเดา แต่ที่รับรู้คือมันไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีเลย
“ไปนอนเงียบ ๆ อย่าเห่าให้ได้ยิน” คนขี้รำคาญสั่งเสียงเข้ม เขาทำหน้าดุมองลูกหมาตัวน้อยอย่างข่มขู่
หงิง หงิง
พิกซี่ครางพร้อมกับนอนซบบนหลังเท้า ตัวสีขาวอ้วนกลมน่าขย้ำชวนให้ภามอดเอ็นดูไม่ได้ หากมันไม่ใช่หมาที
