Sabahın ilk ışıkları Zeynep’i uyandırırken, dünden kalan kırgınlık ve öfke hâlâ yüreğinde ağırlığını koruyordu. Hasan, her zamanki gibi erken kalkmış, kahvaltı hazırlıklarıyla uğraşıyordu. Zeynep ise yatakta bir süre daha kalıp ne yapacağını düşündü. Dün gece Hasan’a her şeyi anlatması için yalvarmış, ama yine o değişmeyen sabırla karşılaşmıştı. İçindeki kırgınlık, ona karşı mesafeli davranma isteği uyandırıyordu.
Yavaşça kalkıp aynanın karşısına geçti. Saçlarını toplarken, yüzündeki somurtkan ifadeyi fark etti. “Bu suratla ona dersimi veririm herhalde,” diye kendi kendine mırıldandı. Naz yapmak, Hasan’ın sessizliğine karşı bir savunma mekanizması gibi geliyordu. Bu sefer o sabırlı olmalıydı, o çabalayıp aralarındaki buzları çözmeliydi.
Zeynep, kahvaltının hazır olduğu salona ağır adımla
