Günlerdir içimde büyüyen bu merak ve huzursuzlukla baş etmeye çalışıyordum. Sabri Amca'nın gözdağı ve Hasan'ın geçmişine dair söylediklerinin üstü kapalı olması beni bu ailede bir yabancı gibi hissettiriyordu. Her gün bu evde daha fazla kök salıyor gibi hissediyordum, ama bir yandan da bu sırlar aramızda görünmez bir duvar örüyordu. İçim daralmış, kafamda sürekli aynı sorular dönüp duruyordu.
Tam bu düşünceler içinde boğulurken kapının çalındığını duydum. Kapıyı açtığımda karşımda en yakın arkadaşım Elif'i görünce içimi tatlı bir mutluluk kapladı. Elif, sağlık ocağında çalışan ve bana her zaman destek olan samimi bir dostumdu. Yüzündeki sıcak gülümsemesiyle bana sarıldı.
"Zeynep!" dedi, heyecanla. "Seni öyle özledim ki, dayanamadım ve bir ziyaretine geleyim dedim. Umarım rahatsız etmedim
