Elif’in odadan çıkmasının ardından, Hasan sessizce kapıyı kapattı ve odanın bir köşesinde durarak bana baktı. Gözleri, daha önce gördüğümden farklı bir ifadeye bürünmüştü. Sanki her şeyi duymuş, ama nasıl tepki vereceğine karar verememiş gibiydi. Kalbim hızla çarparken, ağzımdan çıkacak ilk kelimenin bu sessizliği daha da ağırlaştırabileceğinden korktum.
"Hasan," dedim, sesi titreyen bir fısıltıyla. "Duydun, değil mi?"
Hasan’ın bakışları biraz daha ciddileşti. Bana doğru birkaç adım attı ve sonra masanın üzerinde duran deftere uzandı. Kalemle hızlıca bir şeyler yazdı, sonra defteri bana doğru çevirdi.
“Şerefsiz Cemil mi? Ne dedi sana?”
Gözlerimi ona kaldırdım. İçimde bir korku vardı; onun bu mesele yüzünden daha da kapanmasından korkuyordum. Ama artık saklayamazdım.
"Hasan," dedim der
