ขอโทษครับผมผิดเอง!!

นี่วันเกิดจริงๆหรอ 1

"ลั้ลล้าลั้ลล้า"เสียงใสๆที่ฮัมเพลงอย่างมีความสุขเป็นพิเศษกับวันนี้เพราะเป็นวันเกิดของเจ้าตัว ปีนี่ก็อายุได้17ขวบพอดี เขากำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำเเละฮัมเพลงอย่างดีใจส่วนตัวเขาเป็นคนชอบวันเกิดมากๆได้เจอเพื่อนๆเเละได้พูดคุยไม่เงียบเหงาเหมือนกับอยู่ที่บ้านชีวิตเขานั้นมีทุกอย่างทั้งเงินเเละมรดกหลังจากที่พ่อเเม่เสียไปตอนวันเกิดเขาอายุเพียงสองขวบมรดกก็ตกทอดมาที่เขาคนรับใช้ต่างๆพอกันออกจากบ้านหลังนี้เเละขโมยของไปบ้าง จนบ้านหลังนี้เงียบเหงาเเต่ก็ยังมีเเม่นมที่ยังคงรู้เเละเลี้ยงเขามาตลอดจนโตทำให้เขานั้นมีปมเล็กน้อยๆกับวันเกิดเเต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร วันนี้เขาตื่นเช้ากว่าปกติมาอาบน้ำเเละเเต่งชุดนักเรียนเพื่อไปโรงเรียน การเดินทางของนมไม่ให้เพราะเป็นห่วงเขา เขาจึงทำอะไรไม่ได้ตรงขึ้นรถเมล์ไปเองตั้งเเต่ขึ้นม.1

เอี้ยด

เสียงรถจอดเทียบท่าที่มิ้นจะลง เจ้าตัวก็เก้าเดินลงไปทันทีด้วยใบหน้าที่สดใสเพื่อนๆที่รออยู่ในโรงเรียนจะจำวันเกิดเขาได้ไหมน้าาา มิ้นเดินเข้าไปในโรงเรียนอย่างอารมณ์ดีไหว้คุณครูประจำหน้าประตูต้อนรับอย่างนอบน้อมเเม่นมสอนมาว่าเวลาเจอผู้ใหญต้องเรียบร้อยสภาพอ่อนหวานให้พวกเขาเอ็นดู

"สวัสดีครับน้องมิ้นวันนี้มาเช้าเชียว"คุณครูที่ยืนประจำหน้าประตูทักขึ้น

"ครับ..ผมขอตัวก่อนนะครับ"มิ้นยิ้มให้คุณครูหนึ่งทีเเละเดินเข้าไปภายในโรงเรียน เดินผ่านไปตรงไหนที่มีคนก็มีเเต่คนยิ้มให้เเละพูดชมให้กับความน่ารักของมิ้นเจ้าตัวก็ไม่รู้ภาษาเดินเเบบไม่สนใจคิดมิ้นนั้นเป็นที่ชื้นชอบของคนในโรงเรียนสุดๆเรียกว่าฮอตก็ได้เพราะความน่ารักเรียนเก่งเเถมยังมีมรดกจากพ่อเเม่ที่เอามาใช้ชาตินี้ก็ไม่หมดทำให้มิ้นนั้นดูดีไปหมดเเละยังเป็นที่หมายปองของผู้ชายเกือบครึ่งโรงเรียนมีคนมากหน้าหลายตาที่ใช้ความกล้าไปสารภาพรักเเต่ก็ได้คำตอบที่ทำให้เจ็บจี้ดถึงหัวใจ

"บอย...เอก..กล้า..นาย!"มิ้นที่เดินเข้ามาถึงอาคารเรียนเรียกเพื่อนทั้งสี่ของตนที่นั่งอยู่ตรงม้าหินอ่อนข้างล่างอาคารเรียนทั้งสี่คนนั้นเป็นผู้ชายที่ทรงอิทธิพลต่อหญิงสาวในโรงเรียนสุดๆหล่อรวยเท่ครบเครื่องเขาก็เเอบดีใจนะที่ได้มีเพื่อนฮอตๆเเบบนี้เขาก็อยากฮอตบ้างจัง

"มิ้น!"ทั้งสามเรียกประสานเสียงกันเเละกวักมือให้มิ้นไปนั่งด้วย มิ้นก็วิ่งเยาะๆไปหามิ้นก็ทักทายทุกคนเเละกำลัวจะนั่งที่นั่งข้างๆกับเอก เเต่ถูกเอกรวบเอวเอาไว้เเละให้เขานั่วตัก มิ้นก้ไม่ได้ตกใจอะไรเพราะปกติพวกเะื่อนทั้งสี่คนก็ชอบให้เขานั่งตัก

จุ๊ฟ!

เอกหอมเเก้มของมิ้นเสียงดังจนคนอื่นๆที่เห็นพากันอิจฉาเเต่ไม่เเสดงอาการเพียงส่งสายตาดุๆมาให้มิ้น

"เออ...เราให้นาย กล้า บอย หอมด้วยก็ได้"ทั้งสามคลี่ยิ้มออกมาเเละพุ่งตัวไปพรมจูบคนที่นั่งอยู่บนตักเอกทันทีคนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มก็ใสสื่อไม่รู้ประสิทประสาให้เขาหอมจูบอยู่เเบบนั้นเพราะเพียงเเค่คิดว่าเพื่อนกันไม่เห็นเป็นอะไรมันคือการเเสดฃความรัดความสนิทอย่างนึง ส่วนไอ้เสือาี่ตัวก็ยิ้มกริ่มได้ใจกันไปหมด

"นี่ให้ทายวันนี้วันอะไรใครทายถูกบ้าง"

"หื้ม"

"วันอะไรน้าา"บอยพูดออกมาลากเสียงยาวๆพลางทำท่าคิด

"นั่นสินึกก่อน"นาย ก็เล่นละครสมทบด้วยอีกคน

"งื้ออออนึกให้ออกนะถ้าลืมเราจะโกรธทุกคน"

"ถ้าคนอื่นจำไม่ได้เเต่เอกจำได้นะวันนี้วันเกิดมิ้น"เแกที่เห็นโอกาศได้ทำคะเเนนก่อนก็รีบพูดออกไปไม่ลีลา มั่วเเต่ลีลาเเบบพวกมันคนตัวเล็กก็คงโกรธพอดี

"เห้ยอะไรวะกูก็จำได้เถอะเเค่เเกล้งเล่นทึงเเม่งตัดหน้าพวกกูไอ้เอก"

"ลีลาเองช่วยไม่ได้"

"สรุปอย่างไงเนี่ยมีเอกจำได้คนเดียวใช่มะ"

"หึหึใครบอกกล้าก็ยำได้มีของขวัญให้ด้วย"กล้าควักกล่องบางอย่างรูปทรงสี่เหลี่ยมออกมาจากกระเป๋ากางเกงเเละยื่นให้มิ้นมิ้นยิ้มดีใจเเละรับของขวัญที่ได้มาเเละเปิดดูเป็นสร้อยคอรูปทรงรูปหัวใจเเละดูหรูหรามากคงไท่ต้องพูดถึงราคามันต้องเเพงมากเเน่ๆเลย

"ขอบคุณนะกล้าเราเเอบเกรงใจ"

"พวกเราก็มีนะมิ้น.....มิ้นต้องดีใจเเน่ของที่พวกเราจะให้ของไอ้กล้าก็เเค่ซอยธรรมดา"

"ไม่ใช่สักหน่อยสร้อยนี้ไม่ธรรมดาเพราะกล้าให้เรา"

"ชั่งพูดนักนะ จุ๊ฟ"เอกจุฟไปที่ปากน้อยๆของคนตัวเล็กหนึ่งที่อย่างหมั่นเขี้ยว มิ้นก็หน้ามุ่ยเคืองๆคนที่ชอบจุฟเขามากที่สุดในกลุ่มเเต่ละคนมีลักษณะนิสัยทีาคล้ายกันสุดๆจนเขาเเถบจะงงว่าทั้งสี่นั้นเป็นเเฝดหรือพี่น้องกันหรือป่าว

"วันนี้วันเกิดเราเพราะฉนั้นเราจะชวนมากนายไปปาร์ตี้ที่บ้านเราดีมะ"

"ไปสิเราก็ไปกันทุกปีตอนวันเกิดมิ้น"

"อื้ม"

"เเละอย่าลืมละของขวัญที่จะให้เราอะ"

"ค้าบ/ครับ/จ้า"สามคนที่ยังไม่ได้ให้ของขวัญก็ตอบรับกันทันที

กริ้งงงง!!!

เสียงกริ้งให้เข้าเเถวหน้าเสาธงดังขึ้นทั้งห้าคนที่กำลังคุยกันเพลินก็ต้องลุกขึ้นไปเข้าเเถวหลังจากเข้าเเถวต่อไปก็เป็นการขึ้นห้อฃไปเรียนตามตารางสอนเหมื่อนมนทุกๆวันพวกเขาทั้งห้าคนอยู่ในห้องเดียวกันตอนเเรกไท่ได้อยู่ด้วยกันเเต่เสือทั้งสี่ใช้เงินฟาดหนักจึงได้มาอยู่กับคนตัวเล็กมิ้นตอนเเรกมาก็งงๆเพราะอยู่ๆรายชื่อห้องของเขาก็เพิ่มมาอีกสี่คน ทั้งสี่ไปนั่งประจำโต๊ะของตัวเองคือด้านหลังห้องสุดเเค่มิ้นนั้นไปนั่งหน้าพวกเขาทั้งสี่พยามหว่านล้อมให้คนตัวเล็กมานั่งข้างหลังเเล้วเเต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมจะนั่งหน้าให้ได้จึงต้องจำยอมพวกเขาไม่ชอบนั่งหน้าสักเท่าไหี่เรียนไปก็ไม่ได้อะไรมีเเต่ความรู้ทั่วไปที่พวกเจานั้นก็รู้หมด

"มึงอย่าลืมเเผนที่เตรียมไว้ละ"

"เออกูไม่ลืมหรอก"

"กูขอคนเเรกเเล้วกัน"

"ไม่ดิวะเหี้ยไรกูต้องได้ก่อน"

"กูก่อน"

"ไม่กูก่อนงั้นเอางี้.........." ข้างหลังห้องตอนนี้หนุ่มๆขวัญใจสาวๆกำลังนั่งคุยเรื่องลามกอนาจารโดยไม่สนใจการเรียนคนที่นั่งอยู่เเถบนั้นก็หน้าเเดงก่ำไท่กล้าขยับหรือพูดอะไรออกมา พลางมองไปที่มิ้นด้วยความสงสารปนๆอิจฉา พลางคิดในใจ''ขอให้ปลอดภัยดีนะมิ้น''

.....................................................................