.หลายวันผ่านไป ทั้งเป้เเละเรนเดียร์ได้ทำความรู้จักกันมากขึ้นเเละยังมีความสัมพันธ์อันลึกซึ่งกันเเืบจะทุกวันโดยไม่มีเบื่อ จากครั้งเเรกที่เหนียมอายเเต่กลายเป็นว่าทุกวันนี้ เรนเดียร์นั้นชอบเเละสู้สุดใจ
"มึงช่วงนี้มึงกับพี่เป้มีอะไรเเปลกๆนะกูว่า ทั้งเอาขนมมาให้บ้างครั้งก็มารับมาส่ง มึงเชื่อไหมเขานินทาพวกมึงจนหนาหูเลยกูเดินไปทางไหนก็มีเเต่คนพูด ยิ่งพวกชะนีนี่อื้อหื้อจ้องจะกินหัวมึงอยู่"
"ไม่มีอะไรก็เเค่พี่น้องคุยปรึกษากันทั่วไป "
"หรอ~~~~"
"อื้ม" เรนเดียร์ยิ้มๆน้อยๆเเละนั่งกดโทรศัพท์ของตัวเอง เพราะมีข้อความเด้งขึ้นมา
'วันนี่เดียวไปรับ....'
'ครับพี่กินข้าวยังครับ'
'กินเเล้ว'
'ตั้งใจซ้อมบอลนะครับ'
'ครับ'
"เเหม่กูเห็นนะ.....ไม่ต้องออกก็รู้ว่าไม่ใช่พี่น้องธรรมดาเเต่ก็เอาเถอะความสุขของมึง"
"โถ่โม...."
.
.
.
.
.
.
.
ตกเย็น'
บรื้น!
เสียงเเตรรถคันหรูที่จอดเทียบริมฟุตบาทดังขึ้นเรนเดี
