สุดสวาท

Chapter 1 ยั่ว...รัก (1)

Chapter 1

ยั่ว...รัก (1)

          ปลายฤดูร้อนที่ย่างเข้าสู่ช่วงหน้าฝน เหล่าผลไม้กำลังออกผลจนมองดูแดงระเรื่อไปจนสุดเขตที่ดินแสนกว้างใหญ่หลายร้อยไร่กลางสวนร่มครึ้มที่ล้อมรอบไปด้วยเงาะมังคุดและทุเรียน บ้านไม้หลังกะทัดรัดริมลำธารแทรกแซมอยู่อย่างกลมกลืนไม่แปลกแยก หลังคาปกคลุมด้วยเรือนไม้เลื้อยออกดอกสะพรั่ง พวงชมพูสีหวานห้อยระโยงระยางพาดลงมาตรงขอบหลังคาอวดสายตาของผู้ได้ยล

          ท่ามกลางเสียงฟ้าคำรามกึกก้องและสายฝนที่เริ่มลงเม็ดเปาะแปะ ตรัยคุณวางหนังสือในมือลงบนที่นอนเมื่อหูคล้ายจะแว่วได้ยินเสียงคนเคาะประตูห้องพักของตน...บ้านสวนนั้นนอกจากคุณยาย คุณน้าและน้าเขยกับเด็กๆ ก็ไม่มีใคร เดาเอาว่าคนที่มาเคาะต้องเป็นหลานสาวฝาแฝดคนใดคนหนึ่งแน่นอน

          "เค้ก...ยังไม่นอนอีกเหรอ"

          ประโยคแรกที่ทักเมื่อเปิดประตูแล้วเห็นมทนาลัยยืนกางร่มรออยู่ด้านนอก แววตาคมกล้าหลุบมองหมอนในอ้อมกอดของเจ้าหล่อน...เพียงเท่านั้น เขาก็รู้ทันทีว่าหล่อนต้องการอะไร

          "กลัวฟ้า นอนไม่หลับ ขอนอนกับอาตุลย์นะคะ"

          หล่อนยิ้มหน้าเป็นเพราะระดับความผูกพันที่กลมเกลียวแน่นแฟ้น หากแต่คนฟังรีบปั้นหน้าขึงขังทันที

          "ไม่ได้! เราน่ะโตเป็นสาวแล้วนะ จะมานอนด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้"

          "ก็เค้กกลัวจริงๆ นี่คะ ครีมก็หนีไปนอนกับคุณยายทวด ปล่อยให้เค้กอยู่ในบ้านพักคนเดียว รอบๆ บ้านมันทั้งมืดแล้วก็เงียบจนน่ากลัว ขอนอนด้วยคนนะคะ นะๆ"

          หล่อนทำหน้าออดอ้อนสุดพลัง...แววตายาวรีที่มองมานั้นทำให้คนมองหัวใจอ่อนยวบ เขาพยายามแล้วที่จะไม่คิดอะไรเกินเลยมากกว่าความเป็นอาหลาน หากแต่ก็คอยแต่จะแพ้ลูกอ้อนของหล่อนอยู่ร่ำไป

          มทนาลัยรู้ทันในท่าที หล่อนรีบหุบร่มแล้วแขวนไว้หน้าบ้าน แทรกร่างเบียดผ่านกายแกร่งที่ยืนขวางเพื่อเข้าไปด้านใน ก่อนจะทิ้งร่างนอนคว่ำไปบนที่นอนนุ่มๆ ราวกับเป็นเตียงนอนของตัว หนังสือที่ตรัยคุณเพิ่งอ่านถูกหยิบมาเปิดดูเนื้อใน เขาชอบอ่านหนังสือที่เป็นประวัติศาสตร์ของต่างประเทศ แนวๆ สารคดีแบบนี้หล่อนไม่ถนัดเอาเสียเลย

          ชายหนุ่มถอนหายใจยามเดินกลับมาที่เตียง มองคนที่จับจองพื้นที่บนเตียงคลี่ยิ้มส่งมาให้ คิดอย่างกลัดกลุ้ม ให้หล่อนนอนด้วยเขาคงหลับไม่ลงเป็นแน่แท้

          "เค้ก ถ้ากลัวฟ้าก็ไปนอนกับคุณยายทวดดีกว่ามั้ย จะนอนเบียดกันได้ยังไงล่ะฮึ!"

          "ม่ายยยค่ะ เค้กจะนอนกับอาตุลย์"

          "แต่...มันไม่เหมาะสม"

          "ไม่เหมาะสมยังไงคะ อะไรคือความไม่เหมาะสม อาตุลย์น่ะคิดมาก"

          หล่อนยอกย้อนพร้อมรอยยิ้มหน้าเป็น นั่นยิ่งทำให้ตรัยคุณ

ถึงกับคิดหนัก ถ้าหนีหล่อนไปนอนที่อื่นตื่นเช้ามาก็จะงอนไม่พูดด้วย และไม่รู้ทำไมเขาถึงแคร์ความรู้สึกของสองสาวมากกว่าสิ่งอื่นใด อาจเป็นเพราะทั้งสองกำพร้าทั้งบิดามารดา เขาเลยให้ความรักเพื่อเติมเต็มปมด้อยเหล่านั้น และนานวันเข้าก็กลายเป็นสายใยพันผูกอันแน่นเหนียว คือรักที่เขาพยายามเตือนตัวเองว่าไม่ได้คิดอะไรเกินเลยในแบบชายหนุ่มหญิงสาวทั้งสองคน หากแต่ในความรู้สึกนั้น เขากลับหวงไม่อยากให้ใครมาจีบหลานสาวทั้งสอง ทำใจไม่ได้หากจะปล่อยมือให้คนใดคนหนึ่งไปมีครอบครัวเป็นของตัวเอง

          มทนาลัยอมยิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายหยิบหมอนข้างมากั้นกลางเพื่อแบ่งพื้นที่ไม่ให้ก้าวก่ายกันและกัน ก่อนเขาจะเอนกายลงนอนยังฝั่งของตัว ทำทีเป็นหลับใหลเพื่อไม่ให้หล่อนก่อกวนตามความเคยชินที่ชอบหยอกเล่นกันอยู่เป็นประจำ

          "ทำไมอาตุลย์ต้องทำตัวห่างเหินด้วยคะ ทำไมไม่ทำทุกอย่างให้มันเหมือนเดิม"

          หล่อนดึงหมอนข้างออกแล้วขยับกายแนบชิด อกอิ่มที่เบียดเสียดอยู่ตรงสีข้างทำให้คนถูกรุกรานอารมณ์กระเจิดกระเจิง มือสั่นๆ ตามจังหวะการเต้นของหัวใจพยายามจับท่อนแขนเรียวที่พาดเกี่ยวกอดแผงอกแกร่งให้ออกไปจากตัว เพราะหล่อนกำลังจะทำให้เขาตบะแตกจากความสาวสวยสดที่ต้องอดใจท่องวันละหลายหน...อย่าคิดอะไรเกินเลยกับคนที่มีสถานะเป็นหลานสาว ความเอ็นดูนั้นไม่ควรเปลี่ยนเป็นความรักในเชิงชู้สาวแต่อย่างใด

          "คิดถึงอาตุลย์ที่สุด ไม่ได้ทำแบบนี้มานานแล้ว"

          "เค้ก...ขยับออกไป...เดี๋ยวนี้!"

          เข่นเสียงรอดไรฟันเสียงเข้ม ทำทีเป็นดุขึงขัง หากแต่เจ้าหล่อนกลับส่งยิ้มหน้าเป็นกลับมา

          "อาตุลย์ไม่เหงาเหรอคะอยู่เป็นโสดมาจนป่านนี้ เมื่อไหร่จะมีเมียแบบคนอื่นเขาเสียที"

          "ไม่...ไม่อยากมี อาจะมีตอนไหนเกี่ยวอะไรกับเราล่ะฮึ!"

          "เค้กเรียนจบแล้ว ถ้าหากเค้กจะมีความรักต่อใครสักคนอย่างเปิดเผย ก็คงจะไม่มีใครห้ามแล้วใช่มั้ยคะ ถ้าหากเค้กจะบอกว่า…รัก..."

          "ตั้งแต่ไปเรียนแอลเอก็ความคิดอ่านเปลี่ยนไปเยอะนะเค้ก บางเรื่องก็ควรจะให้อยู่ในขอบเขตบ้าง อย่าทำอะไรแบบนี้"

          ชายหนุ่มรีบแทรกไม่ให้หล่อนได้พูดจบ สีหน้าแววตาดุๆ ยิ่งทำให้เจ้าตัวนึกอยากเอาชนะผู้ชายตรงหน้าให้สยบแทบเท้าตน

          "เค้กเป็นยังไงคะ"

          มือซุกซนลากไล้ลงต่ำ ลากผ่านกลางกายทำทีเป็นไม่ตั้งใจจะสัมผัสกับจุดที่เขาหวงแหน...ภายใต้เนื้อผ้านุ่ม ความแข็งขึงที่ดึงดันอยู่ข้างใต้ทำให้หล่อนลอบยิ้มพลางคิดอย่างรู้เท่าทัน...เขากำลังกดความต้องการเอาไว้ภายใต้ท่าทีดุดัน

          "แก่แดด เข้าใจมั้ยฮึ!"

          เขาเข่นเสียงเข้มเพื่อให้หล่อนหยุดสัมผัสท่อนเนื้อที่ไม่รักดีสู้มือนุ่มๆ เสียอย่างนั้น ในขณะที่เจ้าตัวทำเป็นไม่สนใจ ผ้าห่มถูกกระชากมาคลุมกาย...ชายหนุ่มนอนเกร็งสองมือแอบกำลงบนที่นอนนุ่มๆ เมื่อคนดื้อดึงมุดกายลงใต้ผ้าห่มที่คลุมท่อนล่างกำยำเอาไว้ ปลายนิ้วเรียวดึงรั้งขอบกางเกงนอนลงต่ำอย่างย่ามใจ...ความเป็นชายที่กำลังผงาดโดดเด่นอยู่ตรงหน้า เรียกสายตาปรือฉ่ำให้จับจ้องมองพร้อมรอยยิ้มยั่วใจ

          "เค้ก...จะ...ทำ..อะไร" 

          ถามเสียงสั่นและเบาหวิวจนเกือบขาดหาย...