Chapter 7
เพราะเธอคือคนสำคัญของหัวใจ (1)
‘เมาจริงหรือแกล้งเมาดิบกันแน่นะ ไม่ค่อยจะไว้ใจเลยวันนี้’
มทนาลัยมองคนที่นั่งคอพับอยู่บนเบาะข้างคนขับแล้วลอบถอนใจ จากที่ตรัยคุณเมาจนขับรถไม่ไหว เตชินทร์จึงให้จอดรถทิ้งไว้ที่บ้านของเขาหนึ่งคันแล้วให้หล่อนช่วยขับรถพาคนเมากลับบ้านท่ามกลางความเงียบงันยามราตรีกาลที่ใครหลายคนกำลังหลับ ใหล หล่อนเอื้อมมือไปเขย่าร่างคนข้างกายเบาๆ เพื่อปลุกให้เขาตื่นขึ้นมา
ตรัยคุณปรือตามองไปรอบๆ แล้วสะบัดศีรษะขับไล่ความมึนงง...รอบกายที่คุ้นเคยและเขายังพอจำได้ว่าคือบ้านของตน นั่นแสดงว่าเขามีสติดีไม่ได้เมา คิดเข้าข้างตัวเองพลางไล่มองคนขับรถพากลับบ้านด้วยสายตาแปลกๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ถึงบ้านแล้วค่ะ เดินไหวมั้ยคะ”
“ไม่ไหว เข่าอ่อน หนักหัว ช่วยพยุงไปหน่อยสิ”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนหล่อนจะรีบวิ่งใส่ แต่ตอนนี้กลับลังเลชั่งใจ คิดไปไกลถึงวันข้างหน้า ได้ตัวเขามาแต่ไม่ได้หัวใจ ผลสุดท้ายไ
