because of love เพราะรักมากเลยเจ็บมาก

because of love 01 ขอร้อง

วันต่อมา

ร้านชาบูชาบู

"ใบหม่อนออเดอร์โต๊ะ 4 ได้แล้วเอาของโต๊ะ 9 ไปด้วยนะแล้วก็กับมาเอาของโต๊ะ 11 ด้วย!!" เสียงของพี่แตงกวาคนจัดอาหารบอกกับฉัน

"ค่ะพี่แตง" หมับ! ฉันยกถาดอาหารออกมาเพื่อไปเสริ์ฟตอนนี้ฉันเปลี่ยนงานมาทำงานที่ร้านชาบูแล้วเพราะว่ามีคนบางคนเอาแต่ตามฉันไปร้านเครื่องประดับอยู่ได้เพราะงั้นฉันเลยต้องย้ายหนี แค่ทำงานหางานก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้วยังต้องมาหนีเขาอีก เฮ้อออ~

"เอาของไปให้แล้วอย่าลืมเก็บโต๊ะนะตอนนี้คนรอเยอะแล้ว"

"ค่าาา~~" ฉันรับคำสั่งจากเจ้าของร้านการทำงานร้านชาบูเป็นอะไรที่เหนื่อยมากเพราะว่าคนเยอะและก็ร้อนต้องวิ่งไปมาทั้งวันตั้งแต่ร้านเปิดจนร้านปิดและตอนนี้ก็พึ่งจะไม่กี่โมงเองด้วยฉันยังคงต้องพยายามทำงานต่อไปเรื่อย ๆ ถามว่าทำไมไม่ลองหางานอื่นดูก็หาตลอดนั่นแหละ หาเรื่อย ๆ ฉันเปลี่ยนงานตลอดและบ่อยมาก ฉันอยากเรียนให้จบเผื่อว่าจะเอาไปสมัครงานที่มั่นคงกว่านี้ได้

"เร่งมือกันหน่อยอย่าอู้!!" เสียงของเจ้าของร้านบอกกับพวกเราซึ่งเราไม่เคยอู้เลยด้วยซ้ำที่นี่เป็นร้านแบบบุฟเฟ่ราคาไม่ได้แพงมากเพราะงั้นเลยมีลูกค้ามากมายมารอกิน

"ใบหม่อนไปรับลูกค้าที่เข้ามาใหม่หน่อยสิ!!"

"ค่ะคุณมด" ฉันเก็บโต๊ะเสร็จแล้วก็ต้องรีบไปต้อนรับลูกค้าใหม่ที่กำลังเข้ามา

"สวัสดีค่ะมากี่ท่านคะ?" ฉันเดินไปต้อนรับลูกค้ากลุ่มหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นหมอนะไม่คิดว่าหมอจะชอบกินอะไรแบบนี้ด้วย

"6 คนครับอยากได้แบบโต๊ะเดียวเลยไม่แยก"

"เอ่อ งั้นรอสักครู่นะคะเดี๋ยวทางเราจัดโต๊ะให้" ฉันบอกก่อนจะรีบไปเลื่อนโต๊ะเพราะว่าร้านเราโต๊ะสามารถขยับได้ส่วนมากลูกค้าที่มาด้วยกันก็ชอบนั่งด้วยกันมากกว่าไม่ค่อยอยากแยก

"แนะนำเมนูหน่อย" มีผู้หญิงนั่งลงก่อนเมื่อโต๊ะจัดเรียบร้อยแล้วก็ถามเมนูขึ้นมา

"ได้ค่ะ ร้านเราจะมีทั้ง 3 ราคานะคะ แบบธรรมดาแค่หมู 169 บาท แบบที่สองเป็นหมูและทะเลรวมค่ะ 259 บาทค่ะ แล้วก็แบบที่สามจะเป็นหมู เนื้อ ทะเลค่ะ 329 บาท เพิ่มน้ำรีฟิล 59 บาทแล้วก็น้ำซุปมีน้ำใส น้ำดำ น้ำต้มยำ น้ำหม่าล่า แล้วก็วาซบิกระดูกหมูค่ะ" ฉันแนะนำแม้ว่าจะมีเมนูให้ก็ตามเถอะ

"เดี๋ยวรอเพื่อนแปบนะครับแต่ว่าเอาสามหม้อ"

"ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวฉันมารับออเดอร์นะคะ..." พรึ่บ! ฉันกำลังจะหมุนตัวออกไปทำอย่างอื่นก่อนแต่ก็เกือบชนกับลูกค้าที่เข้ามาใหม่

"อ้าว! ไอ้โรมมาแล้วเหรอ?" กึก! ฉันชะงักเมื่อเห็นคนตรงหน้าที่ไม่ได้เจอมาหลายเดือนแล้วเพราะว่าฉันพยายามหนีเขาแต่เหมือนว่าหนีเท่าไหร่จะหนีไม่พ้นนะ

"ทำงานที่นี่เหรอ?" เขาไม่ตอบเพื่อนแต่เป็นถามฉันแทน

"เชิญลูกค้านั่งได้เลยนะคะเดี๋ยวฉันมารับออเดอร์..." หมับ!! เขาคว้าแขนของฉันเอาไว้

"รับเลยจะได้ไม่ต้องเดินไปเดินมาให้เสียเวลา" เขาพูดกับฉันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดและหายใจไม่ออกเท่าไหร่

"ค่ะ รับเป็นเซทไหนและน้ำซุปอะไรดีคะ?" ฉันเตรียมออเดอร์

"เอาเป็นอะไรคะโรม?" ผู้หญิงข้าง ๆ เขาถามและพยายามเบียดอย่างสนิทสนมฉันพยายามไม่มองและไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

"แล้วแต่เธอเลย"

"เป็นหม้อสองฝั่งใช่ไหม?"

"ค่ะ"

"งั้นเอาน้ำซุปทุกอย่างเลย" หลังจากนั้นฉันก็รับออเดอร์มากมายจากโต๊ะของเขาเอาอาหารไปเสริฟ์ เติมน้ำ และต่าง ๆ อีกมายมาก แม้ว่าจะไม่ได้อยากไปทำเลยก็ตามเถอะแต่ว่าตอนนี้คนที่ร้านเยอะมากฉันไม่มีเวลามาคิดเรื่องพวกนั้นหรอก ฉันควรจะตั้งใจทำงานมากกว่า

"ต้องการอะไรเพิ่มเรียกได้เลยนะคะ" ฉันพูดเมื่อเสริฟ์เมนูสุดท้ายเรียบร้อยแล้ว และก็ไปทำงานอย่างอื่นไม่ว่าจะเก็บโต๊ะ เก็บจาน เช็ดโต๊ะ และก็เข้าไปล้างจานด้วย งานมากมายแต่เงินเดือนนิดเดียวบางเดือนก็ได้ไม่ตรงเวลาอ้างว่าเงินไม่พอบ้างละ ลูกค้าน้อยบ้างละทั้งที่คนก็เยอะทุกวันเลย ถ้ารับเงินเดือน ๆ นี้แล้วฉันคงต้องลาออกเพื่อหางานใหม่ไม่รู้ว่าร้านนี้จะโกงเมื่อไหร่น่ะสิ ฉันมีประสบการณ์มาเยอะแล้วกับการโดนนายจ้างโกงและอีกอย่างคนนั้นเจอฉันแล้ว

"จะต้องหนีไปนานแค่ไหนนะ?" ฉันเดินออกมาทิ้งขยะหลังร้านพร้อมกับถอนหายใจออกไปด้วย

"แล้วหนีทำไมละ?" เสียงจากด้านหลังทำให้ตัวของฉันชาไปทั้งตัวเลย

"...." ฉันนิ่งกลั้นหายใจเหมือนกับว่ามันจะทำให้เขาไม่เห็นฉัน

"ถ้าเหนื่อยที่จะหนีฉันก็แค่ไม่ต้องหนี...แค่นั้นเอง จะวิ่งหนีให้เหนื่อยทำไมทั้งที่รู้ว่าหนีไม่พ้น?" พรึ่บ! ฉันรับรู้ได้ว่าเขาขยับเข้ามาใกล้ฉันมาก

"..."

"ต่อให้ฉันไม่ตามหาเธอ...สักวัน ฉันก็ต้องเจอเธอโดนบังเอิญอยู่แล้วเพราะว่าเธอไปไหนไม่ได้ไกลหรอก ก็อยู่รอบ ๆ นี้เท่านั้นแหละ หนีไปเชียงใหม่สุดท้ายก็ต้องกลับมาแม้ว่าจะมาหาไอ้พายุก็เถอะ"

"อย่าเข้ามาใกล้ฉันเลยค่ะคุณลูกค้า" ฉันขยับหนี

"เหอะ! รังเกียจกันมากเลยเหรอหม่อน?!" หมับ! เขากระชากแขนของฉันและดึงเข้าหาตัวเอง

"นี่!มันไม่ใช่นะแต่ตอนนี้มันเวลางาน!!หม่อนไม่มีเวลามาคุยกับโรมหรอกนะ!!"

"พอกลับไปทำงานไม่กี่วันก็ลาออกหนีอีกละสิ"

"ก็รู้ว่าหม่อนหนีแล้วโรมจะตามหาหม่อนทำไมละ?!" ฉันถามเขาออกไป

"..."

"ทั้งที่โรมก็รู้ว่าหม่อนพยายามหนี!!ไม่อยากเจอ!!โรมจะมาวุ่นวายกับหม่อนทำไมอะเลิกตาม!!เลิกยุ่งกับหม่อนสักทีเถอะ!!ขอร้อง!!" ฉันมองหน้าของเขาพยายามกลั้นน้ำตาเพื่อไม่ให้มันไหลออกมาจากตา

"เพราะ..."

"โรมคะ" เสียงเรียกชื่อของเขาทำให้ฉันได้จังหวะทีเผลอผลักเขาออกไปและหนีเข้าร้านทันที

(โรม)

ผมมองใบหม่อนที่หนีผมไปอีกแล้ว...

ไม่รู้ว่ามันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เธอหนีผมแบบนี้แต่ว่าผมก็ยังหน้าด้าน หน้าทนให้เธอไล่อยู่ได้ ทำไมผมถึงไม่ตัดใจจากเธอสักทีนะผมยังคงคิดเข้าข้างตัวเองว่าผมยังมีโอกาส...โอกาสที่เธอจะเปิดพูดความจริงกับผม

"มีอะไร?" ผมถามมิ้นที่เดินเข้ามาพอดีทำให้ผมเสียโอกาสที่จะได้คุยกับใบหม่อนที่ไม่ได้เจอมาหลายเดือนแล้ว

"ออกมาทำอะไรตรงนี้อะแล้วเมื่อกี้มันพนักงานไม่ใช่เหรอโรมมีอะไรกับเธอ?"

"ฉันจะมีอะไรกับใครมันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอนะมิ้น?"

"ทำไมจะไม่มีละคะเพราะว่าเราเป็นคู่หมั้นกัน" เธอพูดและมองหน้าของผม

"ฉันไม่ได้ไปตกลงหมั้นกับเธอสักหน่อย"

"แต่ว่าแม่ของโรมไปคุยกับพ่อแม่มิ้นแล้วนะ ท่านบอกว่าถ้าเรียนจบแล้วจะให้เราแต่งงานกัน"

"ฉันไม่ได้รักเธอ"

"ไม่เห็นเกี่ยวเลยที่เราแต่งงานกันก็เพราะว่าเรื่องงานทั้งนั้น แม่ของโรมก็ต้องการขยายโรงพยาบาลไปที่เมืองจีนซึ่งครอบครัวของมิ้นสามารถทำได้..."

"เธอ"

"มิ้นอยากได้แค่ตัวของโรมไม่ได้อยากได้ใจโรมหรอกนะ เพราะว่าถ้าเราแต่งงานกันครอบครัวเราทั้งคู่ก็รวยไปด้วยเงินน่ะต้องมาก่อนนะ"

"ทุกวันนี้ครอบครัวเธอลำบากมากหรือไงถึงได้เอาแต่ตามหาผู้ชายรวย ๆ ไปแต่งงานด้วยน่ะ?"

"ไปถามแม่นายเถอะว่ายังไม่พอเหรอ?"

"..."

"เพราะว่าครอบครัวมิ้นเนี่ยไม่พออยู่แล้ว เราตั้งใจพัฒนาและขยายบริษัทไปเรื่อย ๆ เพื่อเงินและอำนาจเท่านั้น"

"งั้นก็อาจจะต้องผิดหวังนะเพราะว่าฉันไม่ได้ต้องเงินเหมือนครอบครัวเธอและแม่ของฉัน" พูดจบผมก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันทีเพราะว่าไม่อยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นเท่าไหร่ แม่ผมและครอบครัวของเธอสนใจแต่ผลประโยชน์มากกว่าอะไรทั้งนั้นถ้าเพื่อเงินแล้วใครจะทุกข์หรือว่าได้รับความเดือดร้อนก็ไม่สนใจหรอก