พนักงานในร้านให้การต้อนรับเป็นอย่างดี เครื่องประดับหลากหลายชิ้นถูกนำมาวางบนตู้กระจกรุ้งพรายหันไปหารือคนซื้อให้ เขากลับทำเฉยเมยใส่
“พี่คริษฐ์ซื้อให้ทำไมไม่มาเลือกให้รุ้งเองล่ะคะ”
“พี่ไม่ถนัดเรื่องนี้ รุ้งก็เลือก ๆ ไปเถอะ” เขายืนกอดอกไม่แยแสว่ารุ้งพรายจะรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจแค่ไหน
“แล้วถ้ารุ้งเอาอันราคาแพง ๆ พี่คริษฐ์จะว่าอะไรไหม”
“พี่มีปัญญาจ่าย”
พี่คริษฐ์ของรุ้งพรายในวันนี้คงมีเงินทองล้นมือให้ใช้ ถึงได้กล้าใช้คำพูดแบบนี้กับเธอ รุ้งพรายคงต้องเป็นฝ่ายเลือกของขวัญด้วยตัวเอง มีบางอย่างที่เธออยากได้อ้อนวอนให้เขาซื้อให้มาตลอดแต่คริษฐ์ก็ไม่เคยซื้อให้เธอ เขาบอกว่าเธอไม่คู่ควรกับของสิ่งนั้น แต่รุ้งพรายรู้ดีว่าทำไมเขาถึงไม่ซื้อให้ เพราะกลัวจะกลายเป็นสิ่งผูกมัดเขาไว้กับเธอนั่นเอง
“เอาอันนี้ค่ะ” ในที่สุดแหวนเพชรวงเล็ก ๆ ออกแบบเรียบง่ายที่สุดก็ถูกรุ้งพรายเลือกมา
“ลองสวมดูก่อนนะคะเผื่อใส่ไม่ได้”
