Chapter 6
1277 Words
ฉันนั่งมองหน้าพี่จากัวร์ตาแป๋ว จะให้ออกไปก็ไม่ให้ออก จะรอฟังว่าเขาจะพูดอะไรก็ไม่ยอมพูดเอาแต่กดโทรศัพท์ไม่สนใจฉันเลยซักนิด เห้ออ อึดอัดชะมัดสถานการณ์แบบนี้อ่ะ ฉันค่อยขยับตัวเองลุกขึ้นเบาแล้วค่อยๆเดินออกไป
"ไปไหน"
ฉันหยุดชะงักกึกก่อนจะหันไปมองหน้าเขาด้งยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม
"ทำงานค่ะ คือพลอยไม่เข้าใจว่าให้พลอยทำไรที่นี่ พี่จากัวร์ก็เอาแต่กดโทรศัพท์พูดอะไรก็ไม่พูด "
ฉันไม่ได้หงุดหงิดนะ ฉันก็แค่รู้สึกว่าเขาไม่ได้สนใจที่จะมีฉันร่วมอยู่ในห้องอยู่แล้ว ให้ฉันออกไปพ้นๆดีกว่ามั้ย
"ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน แต่เธอห้ามไป"
เขาปรายตามองฉันก่อนจะก้มหน้ากดโทรศัพท์ของเขาต่อ เหอะ คงจะคุยกับแฟนเขาละมั่ง นึกแล้วก็หงุดหงิด เอ๊ะ แล้วฉันจะหงุดหงิดทำไม
ตู๊ดดดดดดดดด
เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้นฉันหยิบมากดรับสายโดยไม่ทันได้มองว่าเป็นเบอร์ของใคร
"สวัสดีค่ะ พลอยใสพูดค่ะ"
(น้องพลอยพี่เองครับ)
ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเบอร์ในหน้าจอก่อนจะยิ้มออกมาทันที พี่ตฤณ
"พี่ตฤณ อยู่ที่ไหนคะ ทำไมถึงโทรมาได้ "
(พี่อยู่ที่บริษัทเราเนี้ย ว่าจะทำบ้านจัดสรรสาขาใหม่อยากจะให้เราจัดการให้พี่หน่อย)
"ได้สิคะ สำหรับพี่ตฤณลูกค้าคนน่ารักของน้องพลอย เดี๋ยวจะออกไปหาเดี๋ยวนี้เลยค่ะ"
หมับ!
ฉันกดวางสายแล้วรีบเดินออกไป พี่จากัวร์เดินมาจับมือฉันไว้ก่อนเขาบีบข้อมือฉันแน่นก่อนจะมองหน้าฉันเหมือนจะหงุดหงิดกลายๆ
"จะไปไหน"
ฉันมองเขาสลับกับมือที่จับแขนฉันอยู่ เหมือนเขาจะได้สติรีบปล่อยมือฉันออก
"ไปหาลูกค้าค่ะ เขาต้องการให้บริษัทของเราสร้างบ้านจัดสรรสาขาใหม่ให้กับเขา"
"ทำไมถึงโทรศัพท์หากันแล้วคุยกันเหมือนสนิทกันมาแต่ชาติปางไหน"
ฉันมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ จะถามให้มันได้อะไรขึ้นมา อีกอย่างเมื่อกี้เขาก็ไม่ได้สนใจฉันสักหน่อยมัวแต่สนใจโทรศัพท์ของเขาเองนี่
"พลอยกับพี่ตฤณเราสองคนนับถือกันเป็นพี่ชายกับน้องสาวค่ะ พี่ตฤณบอกพลอยเหมือนน้องสาวเขาที่หายตัวไปเขาตัวคนเดียวเขาไม่มีใครเขาแค่อยากให้พลอยเป็นน้องสาวเขา และอีกอย่างตอนนี้พลอยกำลังจะไปรับลูกค้าค่ะ เขาเป็นลูกค้า"
ฉันบอกไปตามที่พี่ตฤณเคยพูดไว้ เมื่อสองปีก่อนเขาจ้างบริษัทของทางเราก่อสร้างคอนโด ตึกเช่า บ้านจัดสรร เขาเป็นคนที่ทำอสังหาริมทรัพย์คือรวยมากๆเลยแหละเศรษฐีจากทางเชียงใหม่ ก่อนเขากลับเขาขอไลน์และเบอร์ติดต่อฉันไว้แล้วเขาก็ทักมาหาฉันตลอด เวลาฉันอยู่กับพี่ตฤณ ฉันรู้สึกเหมือนมีพี่ชายจริงๆ มันอบอุ่นเหลือเกิน
"เป็นน้องสาวหรือไปเป็นเมียเก็บ เธอมันไว้ใจผู้ชายมากไปแล้วพลอยใส อย่าทำตัวใสซื่อให้มันมาก"
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาจะคิดอะไรในแง่ลบเกินไปแล้ว พี่ตฤณเขาไม่เคยมองฉันแบบชู้สาวด้วยซ้ำ เขาบอกเขารู้สึกผูกพันกับฉันเหมือนคนในครอบครัว และฉันก็รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกันมันทำให้ฉันอยากจะคุยกับเขาบ่อยๆ
"พี่จากัวร์ไม่เข้าใจหรอกค่ะ เอาเถอะพลอยขอไปรับลูกค้าก่อนนะคะ ก่อสร้างบ้านจัดสรรจำนวนเงินหลายสิบล้าน พี่จากัวร์คงไม่ให้พลอยทิ้งงานชิ้นนี้ไปนะคะ"
ฉันบอกออกไปก่อนจะเดินถือแฟ้มออกไปเลย ฉันได้ยินเขาสบถอะไรสักอย่างแล้วเอาเท้าถีบกำแพงจนฉันสะดุ้งสุดตัว
ฟู่วววววว
"เขานี่มันน่ากลัวชะมัด "
ฉันเดินตรงไปชั้นล่างเจอพี่ตฤณกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ตรงล็อบบี้ ฉันเดินไปอยู่ตรงหน้าเขาแล้วยิ้มออกมายกมือทักทายเขาทักที
"สวัสดีอีกครั้งค่ะ พี่ตฤณ"
พี่ตฤณเงยหน้ามองฉันก่อนจะลุกขึ้นแล้วยิ้มหวานให้ฉัน
"คิดถึงน้องพลอยคนสวยจังเลย ไม่เจอกันหลายเดือนทำไมสวยขึ้น"
ฉันยิ้มเขิน แหม่ๆทำไมปากหวานจัง
"พูดแบบนี้พลอยเขินนะเนี้ย"
ฉันเอ่ยยิ้มๆก่อนจะนั่งลงแล้วคุยกับพี่ตฤณถามเรื่องสารทุกข์สุขดิบกันอยู่นาน
"ขึ้นไปที่ห้องพลอยมั้ยคะ คุณพ่อคงอยากจะเจอพี่ตฤณนะ"
"ไปสิ พี่ก็ว่าจะทักทายท่านประธานสักหน่อย"
เราสองคนพากันเดินขึ้นมาชั้นบนสุดของตึก ฉันพาพี่ตฤณเดินมาหน้าห้องคุณพ่อแล้วก็เคาะประตูสามทีแล้วเปิดเข้าไป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ขออนุญาตค่ะคุณพ่อ พี่ตฤณมาค่ะ"
คุณพ่อหันมาสบตากับพี่ตฤณแล้วรีบลุกขึ้นเดินมาต้อนรับทันที โดยภายในห้องไม่ได้มีแต่คุณพ่อคนเดียวมีพี่จากัวร์ที่มองทางฉันอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ เขามองหน้าฉันเหมือนอยากจะฆ่าฉันให้แหลกคามืออ่ะทำไมฉันถึงรู้สึกถึงรังสีอำมหิตจากเขา TT
"คุณตฤณมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับเนี้ย ยินดีต้อนรับครับ"
"ยินดีที่ได้เจอท่านครับ วันนี้ผมจะมาคุยเรื่องการก่อสร้างบ้านจัดสรรสาขาใหม่ คงต้องรบกวนบริษัทท่านอีกครั้งหนึ่ง"
คุณพ่อรีบพาพี่ตฤณไปนั่งลงทันที ลูกค้ารายใหญ่มากคนนี้คุณพ่อจะเกรงใจเป็นพิเศษ
"รบกวนอะไรกันครับ พวกผมสิต้องขอบคุณที่ไว้ใจให้บริษัทของเราดูแลจัดการทุกอย่างให้ เดี๋ยวผมจะให้ลูกชายผมจัดการให้ เพิ่งเรียนจบวิศวะโยธามาจากนิวยอร์ก ผมจะให้เขาเป็นคนคุมงานครั้งนี้เองครับ"
พี่ตฤณมองหน้าพี่จากัวร์ยิ้มๆ พี่จากัวร์ก็ยกมือไหว้ทักทายเขากลับไปเช่นกัน ถ้าเทียบอายุอานามนั้น พี่จากัวร์เด็กกว่าพี่ตฤณอยู่หลายปี
"ดีสิครับเด็กนอกวิสัยทัศน์กว้างไกล ผมอยากได้แบบที่มันโมเดิร์นสไตล์ยุโรป รบกวนด้วยนะครับ"
พี่จากัวร์พยักหน้ายิ้มๆ
"ครับ ผมจะจัดการให้ตามแบบที่คุณต้องการ"
"ดีจริงๆ งั้นวันนี้ผมรบกวนเวลาท่านแค่นี้ และผมขออนุญาตพาลูกสาวท่านไปทานมื้อกลางวันด้วยนะครับ"
พี่ตฤณเอ่ยปากขออนุญาตพาฉันไปทานข้าว ส่วนฉันก็ได้หมดอ่ะไปได้เสมอของฟรีนี่นา คิกคิก
"ตามสบายเลยครับคุณตฤณ ต้องการอะไรเพิ่มเติมบอกพลอยใสได้เลยนะครับ"
"ขอบคุณมากนะครับงั้นผมขอตัวก่อนไปครับพลอยใสไปทานร้านโปรดหนูกัน"
ฉันยิ้มหวานให้พี่ตฤณก่อนจะหันไปมองหน้าคุณพ่อ
"งั้นบ่ายๆหนูกลับมานะคะ"
"ไปเถอะลูก"
ฉันเหลือบสายตามองพี่จากัวร์ เขาทำหน้าเหมือนจะคาดโทษฉันแต่ฉันไม่สนใจเขาหรอก ทีเขายังไม่สนใจฉันเลยมัวแต่กดโทรศัพท์ ฉันก็ไม่สนใจเขาเช่นกัน แฟร์ๆดี .....
"พลอยใสขอคุยด้วยหน่อย"
พี่จากัวร์เรียกฉันไว้ ฉันหันไปมองหน้าเขาก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆ
"ไว้คุยเวลาอื่นนะคะ พี่ตฤณจะรอพลอยนาน พลอยไม่มีเวลาแล้ว"
- Writer
