บทที่หนึ่ง องค์หญิงผู้ซุกซน 6

1115 Words

สองวันถัดมา ณ ค่ายฝึกทหารสกุลจ้าว เสียงเหล่าทหารฝึกรบยังคงแข็งขันฮึกเหิมเช่นที่เป็นมา เพียงแต่ว่าวันนี้มีบางสิ่งผิดแปลกไป เพราะภายในกระโจมพักรับรองมีเสียงหนึ่งดังลอยออกมาตั้งแต่เช้าตรู่นั่นคือเสียงร่ำไห้ของสตรี อาชาคู่หนึ่งวิ่งเข้ามาทางหน้าค่ายก่อนหยุดลงแม่ทัพใหญ่และรองแม่ทัพกระโดดลงจากหลังของมัน พวกเขาเพิ่งกลับจากการไปรายงานสถานการณ์กับท่านเจ้าเมือง เมื่อทราบว่าท่านแม่ทัพกับรองแม่ทัพกลับมาแล้ว ท่านหมอประจำค่ายรีบส่งทหารมาเชิญทั้งสองไปดูอาการหญิงสาวที่เพิ่งช่วยมาเมื่อวันก่อน “ เรียนท่านแม่ทัพ ท่านรองแม่ทัพ บัดนี้แม่นางผู้นั้นฟื้นแล้วขอรับ ท่านหมอเชิญท่านทั้งสองไปพบขอรับ ” ทั้งสองคนพยักหน้ารับก่อนพากันเดินไปยังกระโจมรับรอง หากเดินมาถึงแค่หน้ากระโจมพักก็ต้องแปลกใจ เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ดังออกมา “ ท่านพี่ หรือว่านางบาดเจ็บหนัก ” น้องชายเอ่ยขึ้นอย่างเป็นกังวล “ เดี๋ยวเราจะได้รู้กัน ” พี่ชายตอบกลับก่อนเปิดประตูกระโจมเดินนำเข้าไป ทันทีเมื่อทั้งสองมาถึงก็เห็นท่านหมอแสดงสีหน้าไม่สู้ดีนัก “ คารวะท่านแม่ทัพ ท่านรองแม่ทัพ ” “ อาการนางเป็นอย่างไรบ้าง ” จ้าวซือถง รองแม่ทัพรีบซักถาม “ เรียนท่านรองแม่ทัพ แม่นางผู้นี้อาการโดยรวมปลอดภัยแล้วแค่พักอีกสักสองสามวันก็ดีขึ้น เพียงแต่.. ” ท่านหมอยังกล่าวไม่จบร่างบอบบางที่นั่งอยู่บนเตียงก็เงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาช่างชวนให้น่าสงสารยิ่งนัก “ แม่นาง เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ” คราวนี้เป็นท่านแม่ทัพที่เอ่ยถาม “ … ” นางไม่ตอบ ทำเพียงส่ายศีรษะดิก “ เจ้าชื่อแซ่อะไร มาจากที่ใด ” “ … ” “ บิดามารดาของเจ้าเล่า ” “ ข้าไม่รู้ ข้าไม่รู้ ฮือ ๆๆ ” ก่อนนางจะร่ำไห้โฮออกมาเสียงดังอีกครั้ง ซือถงรีบหันมองหน้าผู้เป็นพี่ ก่อนที่ท่านหมอจะเอ่ยบางสิ่ง “ เรียนท่านแม่ทัพ ท่านรองแม่ทัพ แม่นางผู้นี้อาการภายนอกโดยรวมไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เพียงแต่ศีรษะได้รับบาดเจ็บ ชีพจรติดขัดทำให้ความทรงจำของนางสูญหาย ยามนี้นางไม่ต่างจากเด็กห้าหกขวบขอรับ ” แม่ทัพใหญ่ยืนฟังท่านหมอรายงานสีหน้าเรียบเฉย ทว่าในหัวกำลังใช้ความคิดมากมาย ไม่รู้ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นสถานการณ์จริงหรือมีผู้ใดวางแผนจัดฉากเพื่อให้นางเข้ามาสอดแนมกันแน่ โดยเฉพาะเมืองชางชุนกับเมืองถงโจวของพวกเขาที่มักจะกระทบกระทั่งเรื่องเขตแดนอยู่บ่อยครั้ง “ พวกท่านเป็นพี่ชายของข้าใช่หรือไม่ ” จู่ ๆ นางก็ถามขึ้นทั้งน้ำตา “ ท่านพ่อท่านแม่ไปไหน ข้าหิว อยากกินข้าว อยากกินถังหูลู่ อยากกินเซาปิ่ง อยากกินหมั่นโถวกับขาหมู ข้าหิว ” นางพร่ำขอของกินทั้งที่ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตา อากัปกิริยานั้นเหมือนเด็กเช่นที่ท่านหมอว่าไม่มีผิด “ นะท่านพี่ ข้าหิว ข้าหิววววว ” นางลากเสียงพลางเอื้อมมือไปเขย่าแขนแข็งแรงของท่านรองแม่ทัพ นั่นพานให้ชายหนุ่มทั้งคู่หวนคิดถึงน้องสาวของพวกเขาที่ต้องจากโลกนี้ไปก่อนวัยอันควรเมื่อป่วยไข้ครั้งยังเด็ก ตอนที่น้องสาวจากไปก็น่าจะห้าหกขวบเช่นกัน พาให้หัวใจแข็งกระด้างของท่านแม่ทัพหยางเฟยอ่อนลงทันที ยิ่งรองแม่ทัพซือถงไม่ต้องพูดถึง เขานั้นรักน้องสาวยิ่งกว่าใคร ทั้งกระโจมพักเงียบลงชั่วขณะ ก่อนที่ซือถงจะเอ่ยขึ้น “ ได้ เดี๋ยวพี่จะหาของกินให้เจ้าเอง ” “ อาถง ! ” คนพี่ส่งเสียงปรามเมื่อเห็นว่าน้องชายแสดงอาการใจอ่อนเชื่อในสิ่งที่อีกฝ่ายแสดงออกมา ทั้งที่ตนเองนั้นก็อ่อนไปด้วยเช่นกัน แต่ความเป็นแม่ทัพใหญ่ ทำให้เขาต้องระวังรอบคอบอยู่เสมอ “ พี่ใหญ่ขอรับ ข้าทำให้นางต้องเจ็บและกลายเป็นเช่นนี้ ” “ แต่ว่า... ” “ ถ้าท่านเรียกท่านผู้นี้ว่าพี่ใหญ่ ก็แปลว่าท่านคือพี่ใหญ่ของข้า ส่วนท่านก็คือพี่รองของข้า ” เสียงหวานเจื้อยแจ้วสอดขึ้นตัดบทสนทนาของทั้งคู่ พลางใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่ทั้งคู่ยามที่นางสนทนา “ เช่นนั้นข้าก็คือน้องเล็ก ใช่หรือไม่เจ้าคะ ” ชายหนุ่มทั้งคู่ได้แต่ยืนนิ่ง แต่นางยกมือขึ้นมาปรบเสียงดังหลายทีอย่างดีใจ “ นั่นอย่างไรเล่า ข้าจำได้แล้ว ข้าไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย ท่านลุงหมอผู้นี้หาว่าข้าป่วยได้อย่างไร ข้าไม่ต้องกินยาแล้วนะ ขมปี๋ ข้าไม่ชอบเลยเจ้าค่ะพี่รอง พาข้าไปกินเถอะ ข้าหิว ” นางว่าพลางลุกไปเกาะแขนของรองแม่ทัพทันที เขาหันหน้ามามองพี่ชายอย่างทำตัวไม่ถูก “ นะเจ้าคะพี่ใหญ่ ให้พี่รองพาข้าไปกินก่อน ” เสียงหวานเอ่ยอ้อน ท่านแม่ทัพทำอะไรไม่ได้นอกจากจำต้องพยักหน้ารับแต่ก็ไม่ลืมกำชับน้องชายอีกครั้ง “ ระวังตัวด้วย ” “ ขอรับท่านพี่ ” ซือถงรับคำพี่ชาย “ ขอรับท่านพี่ ” นางดัดเสียงเข้มพูดตามซือถงก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างเริงร่าทั้งที่ใบหน้ายังเปื้อนน้ำตา กระโดด ดึ๋ง ๆ เกาะแขนกำยำของคนที่คิดว่าเป็นพี่รองไปตลอดทาง จ้าวหยางเฟยหันมามองท่านหมอที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้ว “ ข้าทราบดีว่าท่านแม่ทัพจะถามเช่นไร ” “ เช่นนั้นก็ให้คำตอบข้าเถิด ท่านหมอ ” “ บอกตามตรง ข้าเองก็จนปัญญาที่จะตอบ นางอาจจะหายดีและกลับมาเป็นปกติ หรือบางทีอาจจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป ” ท่านแม่ทัพใหญ่นิ่งงันไปชั่วขณะ จู่ ๆ ก็มีภาระเป็นหญิงสาวทั้งคนเข้ามาในชีวิต ทั้งยังสติเท่ากับเด็กเล็ก ที่สำคัญหญิงสาวผู้นั้นงามมากเสียด้วย งามยิ่งกว่าหญิงใดที่เขาเคยพานพบ ‘ ให้ระวังความงามของอิสตรี ความงามนั้นมักจะนำพามาซึ่งความลุ่มหลงขาดสติ เมืองทั้งเมืองยังล่มได้เพราะหญิงงามนางเดียว อย่าได้ประมาท ’ เขายังจำคำที่ท่านอาจารย์ถูผู้สอนวรยุทธ์ได้พร่ำสอนเอาไว้ นางผู้นี้เล่า จะนำพาสิ่งใดมาสู่พวกเขากันหนอ...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more