บทที่หนึ่ง องค์หญิงผู้ซุกซน 2
811 Words
หลายวันต่อมา
พ่อค้าแม่ขายต่างพากันตะโกนขายสินค้าเสียงอึกทึก หมู่บ้านที่ดูเงียบเชียบตลอดหลายวันที่ผ่านมา บัดนี้แสนคึกคัก ผู้คนมากมายจากหลายหมู่บ้านบ้างมาเปิดแผงขาย บ้างมาเลือกดูสินค้ามากมายหลายหลายอย่าง รวมถึงองค์หญิงหยางมี่ ที่ดูจะตื่นเต้นกว่าใคร ๆ เข้าร้านนั้นออกร้านนี้จนนางกำนัลคนสนิทที่ติดตามมาด้วยถึงขั้นเหนื่อยจนหอบ
“ องค์หญิงเพคะ พวกเราพักกันสักหน่อยเถิดเพคะ ” นางกำนัลชุนฟางกล่าวเสียงสั่น นางเหนื่อยจนแทบจะหมดแรง องค์หญิงหยางมี่รีบหันกลับมาใช้นิ้วแตะริมฝีปากเป็นสัญญาณให้เงียบเสียง
“ นี่ชุนฟาง ข้าบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกองค์หญิง ” พร้อมกับชี้ชุดที่นางขอยืมชุนฟางมาใส่เพื่อปกปิดฐานะ แต่เมื่อเห็นใบหน้าอันแดงก่ำของชุนฟางก็ต้องตกใจ
“ เหตุใดเจ้าถึงหน้าแดงเช่นนี้ ”
“ ข้าวิ่งตามองค์หญิง เอ๊ย คุณหนูจนแทบจะหายใจไม่ท่านอยู่แล้วเจ้าค่ะ ”
“ เจ้าช่างไม่แข็งแกร่งเอาเสียเลย ” ผู้เป็นนายส่ายหัว ขืนถ้ายังไม่พักชุนฟางคงเป็นลมเป็นแน่
“ เช่นนั้นพวกเราหาที่พักกันก่อนเถิด ” พูดจบก็เป่าปากส่งสัญญาณ พลันชายผู้หนึ่งร่างกายสูงใหญ่พุ่งมายืนอยู่ด้านหน้าเพียงชั่วพริบตา
“ องครักษ์เซียว ท่านก็อีกคน ข้าปลอมตัวมาเที่ยวชมตลาด เหตุใดท่านต้องทำราวกับว่าจะมีใครมาลอบฆ่าข้าตลอดเวลาเช่นนี้ ”
“ เป็นหน้าที่ของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ ”
น้ำเสียงหนักแน่นดังออกมาจากชายร่างใหญ่หน้าตาท่าทางดูดุดัน จนเด็กน้อยคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลร้องไห้ด้วยตกใจกลัว พาให้องค์หญิงหยางมี่ต้องส่ายศีรษะกับองครักษ์ประจำตัว
“ ท่านทำให้เด็กน้อยผู้หนึ่งขวัญเสียจนร้องไห้แล้วรู้หรือไม่ แล้วบอกว่าห้ามเรียกข้าว่าองค์หญิง ให้พูดจาแบบคนธรรมดา เฮ้อ ! ” องค์หญิงถอนใจแล้วส่ายศีรษะอย่างระอา
คนหนึ่งหมดแรงอีกคนก็เคร่งขรึมจนเด็กกลัว คะเนจากสายตายังมีอีกหลายร้านตนยังไม่ทันได้เที่ยวชม ขืนเป็นเช่นนี้แผนท่องเที่ยวที่นางวางไว้คงพังไม่เป็นท่า นางอยากเดินตลาดอย่างอิสระ ขี่ม้าเลียบเลาะชายป่าที่มีทั้งดอกไม้งาม น้ำตกสวย สิงสาราสัตว์ต่าง ๆ ซึ่งพวกเขาไม่มีทางพานางไปอย่างแน่นอน
องค์หญิงหยางมี่หลับตาอย่างใช้ความคิด ครู่หนึ่งก็ลืมตาขึ้นมาได้
คิดได้แล้ว ต้องใช้แผนนี้ !
“ นี่องครักษ์เซียว ท่านพาชุนฟางไปนั่งพักรอข้าที่โรงเตี๊ยมตรงนั้นก่อนสักครู่ ข้าเสร็จธุระจะรีบตามไป ” นางชี้นิ้วไปยังโรงเตี๊ยมที่อยู่ไม่ไกล
“ มิได้ขอรับ ” องครักษ์เซียวปฏิเสธแต่ก็ยังอุตส่าห์ใช้สรรพนามคำพูดแบบปุถุชนคนธรรมดา ชุนฟางเองก็ด้วย
“ คุณหนูจะทำธุระอะไรเจ้าคะ ชุนฟางไปด้วย ”
“ ข้าไปแค่ตรงนี้ ” องค์หญิงชี้ส่งเดชไปทางร้านขายผ้าสตรีที่อยู่ใกล้ ๆ
“ นั่งจากโรงเตี๊ยมก็มองเห็นได้สบาย เห็นไหมใกล้แค่นี้เอง เจ้าสองคนไปนั่งพักสั่งชา สั่งอาหารรอ ข้าจะรีบตามไป ”
ว่าพลางยื่นถุงเงินให้กับองครักษ์เซียว เขารับมาด้วยสีหน้ากังวล แต่เมื่อเห็นว่าร้านขายผ้าไม่ได้ไกลมากนัก อีกทั้งชุนฟางที่สีหน้าไม่สู้ดี ซีดเซียวจนเกรงว่าอาจจะเป็นลมได้ องครักษ์เซียวจึงยอมทำตาม
“ เช่นนั้นก็ได้ แต่ท่านต้องรีบตามไปนะขอรับ ”
องค์หญิงพยักหน้าก่อนเดินเข้าไปในร้านขายผ้า แสร้งทำเป็นเลือกดูผ้ารอจนคนทั้งคู่นั่งในร้านชา อาศัยจังหวะผู้คนขวักไขว่ไปมา เร้นกายแอบซ่อนหลังชายร่างใหญ่ผู้หนึ่งแล้วรีบวิ่งหนีมาจากจุดนั้น
“ ข้าขอโทษนะองครักษ์เซียว ชุนฟาง แล้วข้าจะรีบกลับมา ”
นางเอ่ยพึมพำต่อการกระทำของตนเอง ก่อนรีบตรงไปยังร้านเช่าม้า ขืนชักช้าองครักษ์เซียวอาจตามมาพบเสียก่อน
“ ท่านลุงข้าขอเช่าม้าหนึ่งตัว ”
“ ตัวไหนดีขอรับคุณหนู ม้าของเราล้วนฝีเท้าดี ส่วนราคาค่าเช่าเราคิดเป็น.. ” หยางมี่ไม่รอให้ลุงเจ้าของม้าพูดจบ นางกระโดดขึ้นหลังม้าตัวที่ใกล้ที่สุดพร้อมโยนถุงเงินให้ท่านลุงเจ้าของม้า
“ ข้าให้ท่านทั้งหมด ส่วนม้าตัวนี้ข้าขอซื้อเลยแล้วกัน ” ลุงเจ้าของม้าเปิดถุงเงินก็ต้องตาโต เพราะมันมากกว่าราคาม้าหลายเท่า ยังไม่ทันได้กล่าวหันมาอีกทีทั้งคนทั้งม้าก็ควบออกไปแล้ว
- Writer
