ตอนที่3
1558 Words
เวลาประมาณสามโมงเย็น หลังจากที่เคลียร์ปัญหาในโรงงานเสร็จเรียบร้อย ติณภพก็รีบตรงดิ่งเพื่อกลับมาพักผ่อนเอาแรงที่บ้านทันที เขาเดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าอิดโรย ก่อนจะพบเข้ากับป้าต้อยที่ยืนรอต้อนรับอยู่ที่บริเวณห้องรับแขก
“เป็นยังไงบ้างคะคุณติณ ราบรื่นดีไหม ป้าเป็นห่วงแทบแย่”
“เรียบร้อยดีครับป้า ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง” รอยยิ้มน้อยๆ ถูกส่งไปที่ผู้ใหญ่อย่างนอบน้อม ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ตัวบ้าน แล้วนึกเอะใจว่าเพราะเหตุใดวันนี้บรรยากาศถึงได้เงียบผิดปกติ
“แสนดีล่ะครับ ยังไม่ตื่นเหรอครับ”
“เอ่อ...เห็นเด็กๆ บอกว่าออกไปไหนก็ไม่รู้ค่ะ ไม่ได้บอกป้าเอาไว้ ป้าก็นึกว่าบอกคุณติณแล้วซะอีก ยังไม่ได้บอกเหรอคะ?”
“ไม่นะครับ” ติณภพถึงกับขมวดคิ้วติดกันเป็นปม หนำซ้ำยังรู้สึกร้อนใจอย่างบอกไม่ถูก แสนดีไม่เคยมีพฤติกรรมเช่นนี้มาก่อน ดังนั้นจึงสร้างความแปลกใจให้กับทั้งติณและป้าต้อยไม่น้อย
“ดูสินั่น ป้าก็นึกว่าบอกคุณติณแล้ว ก็เลยไม่ได้เป็นห่วงอะไร”
“ไม่เป็นไรครับป้า เดี๋ยวผมจัดการเอง ป้ามีงานอะไรก็ไปทำเถอะครับ ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ค่ะคุณติณ”
หลังที่พูดคุยกันด้านล่างอยู่นาน ชายหนุ่มก็ตัดสินใจขึ้นมาด้านบนห้องนอนเพื่อเคลียร์ปัญหาภายในบ้านอย่างรวดเร็ว เขาโทรหาแสนดีอยู่หลายครั้ง แต่ทว่ากลับไม่มีการตอบรับจากปลายสายกลับมาเลยแม้แต่น้อย
“ทำไมไม่รับสายวะ ชักจะดื้อด้านขึ้นไปทุกทีๆ” ชายหนุ่มที่กำลังเอนหลังอยู่บนเตียงนอนนุ่มถึงกับหัวเสีย เมื่อติดต่ออีกฝ่ายไม่ได้ อีกทั้งยังไม่มีการติดต่อกลับมา ทว่าติณเองก็รู้ว่าแสนดีคงไปไหนได้ไม่ไกล เพียงแต่เขาไม่ชอบที่เป็นฝ่ายถูกมองข้ามก็เท่านั้น
ระยะเวลาล่วงเลยมาหลายชั่วโมง พลอยใสเห็นว่าเพื่อสาวเครียดหนักจึงพาเที่ยวจนกระทั่งมืดค่ำถึงจะแยกย้ายกันกลับบ้าน
“คุณแสนดี ไปไหนมาคะ แล้วทำไมถึงไม่บอกป้าก่อนว่าจะออกไปข้างนอก” ทันทีที่แสนดีก้าวเท้ากลับเข้ามาเหยียบบ้าน ป้าต้อยก็รีบออกมาต้อนรับอย่างไว สีหน้าของเธอบ่งบอกความกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด ส่งผลให้เด็กสาวอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าอาการดังกล่าวมีต้นเหตุมาจากอะไร
“พอดี หนูลงมาแล้วไม่เจอใครเลยอะค่ะ ก็เลยไม่ได้บอกใครเอาไว้”
“แล้วทำไมไม่โทรบอกคุณติณล่ะคะ รู้ไหมคะว่าคุณติณเป็นห่วง”
“เอ่อ...ตอนแรกหนูก็ว่าจะบอก แต่ก็ลืมไปเลยอะค่ะ อาติณอยู่ข้างบนใช่ไหมคะ” แสนดีเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย เธอเองก็รู้สึกหวั่นใจ เพราะนี่ถือเป็นครั้งแรกที่ไม่ทำตามคำสั่งสอนของผู้เป็นอา
“ใช่ค่ะ รีบขึ้นไปหาเลยค่ะคุณแสนดี เดี๋ยวโมโหไปมากกว่านี้จะเป็นเรื่องเอาได้นะคะ”
“ค่ะป้าต้อย งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ”
“คุยกันดีๆ นะคะ ป้าเป็นห่วง”
“ค่ะป้า” เธอตอบรับคำจากคนที่อายุมากกว่าแล้วรีบสาวเท้าเดินขึ้นไปยังห้องของติณภพทันที
ระหว่างทางในใจของแสนดีเองก็แอบกังวลเล็กๆ เธอรู้ว่าต้องโดนตำหนิ จึงทำใจล่วงหน้ามาแล้ว แต่ทว่าพอเอาเข้าจริงกลับยับยั้งความกลัวเอาไว้ไม่อยู่เสียอย่างนั้น
เสียงเคาะประตูดังสวนขึ้นท่ามกลางบรรยากาศอันแสนเงียบสงบ เธอเองก็รู้สึกแปลกใจที่เวลานี้ฝ่ายตรงข้ามไม่อยู่ที่ห้องทำงานส่วนตัว แต่กลับมาอยู่ในห้องนอนตั้งแต่หัววัน
“ใคร...”
“แสนดีเองค่ะ” น้ำเสียงหญิงสาวเจ้าของร่างบางในเวลานี้ดูไม่ค่อยมั่นคงเท่าไหร่นัก ซึ่งนับจากที่ตอบสวนกลับไปไม่นาน เสียงของประตูก็พลันดังขึ้น ก่อนจะเผยให้เห็นติณภพที่เปิดประตูออกมาต้อนรับเธอด้วยสีหน้าดุดัน ซ้ำแล้วสายตาที่ทอดมองมาก็ยังแฝงความผิดหวังเอาไว้ด้วยในเวลาเดียวกัน
“ไปไหนมา?” เสียงทุ้มต่ำเจือแววไม่พอใจลอยแว่วมาถึงหูของแสนดี ทั้งที่เตรียมใจมาแล้วแท้ๆ แต่ความกลัวก็ยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีที่สิ้นสุด
“ไปเที่ยวกับพลอยใสมาค่ะ พอดีหนูลืมบอกป้าต้อยเอาไว้”
“แล้วโทรศัพท์ไม่พกติดตัวหรือไง ทำไมอาโทรไปกี่สายๆ ก็ไม่รับ อีกอย่างถ้าจะออกไปไหนก็น่าจะโทรบอกอาให้รู้ก่อน ลืมไปแล้วเหรอว่าตัวเองต้องทำอะไร”
“ค่ะ หนูลืม พอดีมัวแต่คุยกับพลอยใสจนเพลิน แล้วก็เดินซื้อเสื้อผ้าต่ออีก หนูก็เลยลืมไปเลย ขอโทษนะคะ” แสนดีรวบรวมความกล้าแล้วตัดสินใจกล่าวออกไปตามความจริง ทว่าเมื่อเห็นสายตาคมปลาบคู่นั้น เธอกลับสู้ไม่ไหว รีบหลุบตามองต่ำอย่างรวดเร็ว
“เข้ามา คืนนี้เราสองคนคงต้องเคลียร์กันอีกยาว...” ติณภพทิ้งท้ายไว้เพียงสายตาเย็นเยือกกับถ้อยคำที่จงใจข่มขู่ให้อีกฝ่ายกลัวเพราะตนเป็นคนทำผิด
แสนดีกลืนน้ำลายลงคอไปด้วยความยากลำบาก เธอประหม่าจนเม็ดเหงื่อผุดขึ้นที่บริเวณฝ่ามือจนเปียกชื้นไปทั่ว อีกทั้งยังก้าวขาไม่ออก เลยได้แต่เกาะประตูเอาไว้ไม่ยอมเดินตามร่างสูงเข้าไปในห้องเสียที
“บอกให้เข้ามา” ผู้เป็นอาเน้นเสียงเรียกจนเด็กสาวเสียวสันหลังวาบ บ่อยครั้งที่แสนดีแอบเห็นติณลงโทษลูกน้องด้วยการใช้กำลัง เธอเองก็กลัว...กลัวว่าวันหนึ่งจะโดนกระทำแบบนั้นจนจำฝังใจ...
“อาติณ...ค....คือว่า...”
“ก็บอกให้เข้ามาไง จะมัวอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่ทำไม”
“คือว่า...หนู”
“ถ้ายังไม่เข้ามา ต่อจากนี้ก็ไม่ต้องมาคุยกันอีก อาจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น” ติณภพหันกลับมาพูดด้วยความไม่สบอารมณ์
พักหลังมานี้แสนดีดื้อรั้น นับวันก็ยิ่งไม่เชื่อฟังคำสั่งสอนของเขา อีกทั้งยังหาเหตุผลต่างๆ นานมาโต้แย้งเพื่อให้ตนเป็นฝ่ายชนะ ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้เลี้ยงเด็กคนนี้มาเพื่อคาดหวังให้เป็นแบบนี้แต่อย่างใด
คำขู่ของติณภพทำให้แสนดียอมก้าวเท้าเดินเข้ามาภายในห้องนอนกว้างอย่างกล้าๆ กลัวๆ ใจหนึ่งก็อยากจะวิ่งหนีเข้าห้องตัวเองเพื่อตั้งสติ แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวว่าอาติณจะไม่สนใจตัวเองอีกแล้ว
“อาติณ...หนูขอโทษนะคะ หนูไม่คิดว่าอาติณจะโกรธขนาดนี้...” ร่างบางยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่บริเวณปลายเตียง แม้แต่เดินเข้าไปใกล้ๆ แสนดีก็ยังไม่กล้า ทั้งสีหน้าและท่าทีของผู้ที่โตกว่าทำเอาเธอลอบกลืนน้ำลายอยู่หลายรอบ
“ต่อให้อาไม่โกรธ เราก็ควรจะสำนึกได้ด้วยตัวเองหรือเปล่า?”
“หนูรู้สึกผิดนะคะ”
“รู้สึกผิด? เชื่อได้เหรอ?” ติณภพพูดพร้อมทั้งถอนหายใจออกมาหนักๆ ลำพังแค่แก้ปัญหาของบริษัทในแต่ละวันก็เหนื่อยจนสายตัวจะขาด ยิ่งเด็กที่บ้านทำตัวมีปัญหาเพิ่มเข้าไปอีก ก็อดไม่ได้เลยที่ต้องเรียกเธอเข้ามาตักเตือนเป็นการส่วนตัว
“แต่นี่เป็นครั้งแรกที่หนูลืมนะคะ อาติณอย่าโกรธหนูเลย”
“มีครั้งแรกก็ต้องมี ครั้งที่สอง สาม สี่ และต่อไปเรื่อยๆ ซึ่งอาไม่ชอบ อย่าคิดว่าการที่ตัวเองบรรลุนิติภาวะแล้วจะทำอะไรโดยที่ไม่เห็นหัวอาเลยก็ได้นะคะ รู้ไหมว่าอาเป็นห่วงเราแค่ไหน ถ้าเป็นอะไรขึ้นมา มันจะเดือดร้อนใคร? เคยคิดบ้างหรือเปล่า”
“ขอโทษค่ะ...” แสนดีพูดขึ้นขณะที่พยายามเขยิบตัวเข้าใกล้อาติณเพราะไม่รู้จะใช้ไม้ไหน นอกเสียจากไม้อ้อนที่เคยใช้อยู่เป็นประจำแล้วได้ผลดีเกินคาด
“ไหนลองบอกมาสิว่าอาเคยสอนไว้ว่ายังไง” คนอายุมากกว่าเดินเบี่ยงตัวออกมาอีกทาง เพราะยังไม่อยากแตะเนื้อต้องตัวกับอีกฝ่าย ติณภพรู้ตัวเองดีว่าถ้าหากถูกแสนดีอ้อนขึ้นมา อะไรจะเกิดขึ้น...
“จะออกไปไหนก็ต้องบอกอาติณก่อน หรือถ้าอาติณไม่ว่างก็ให้ฝากป้าต้อยเอาไว้ค่ะ...”
“แล้วได้ทำไหม?”
“ไม่ได้ทำค่ะ”
“แล้วสมควรโดนลงโทษไหม?”
“….” แสนดีไม่ได้เปิดปากตอบโต้อะไรกลับไป เธอเพียงแค่พยักหน้าตอบรับคำถามของคนตรงหน้ามาก็เท่านั้น...
............................
ระหว่างรออัพ เรื่อง คุณอาไม่แท้ สามารถเข้าไปเช็คการอัพนิยาย
เรื่องคุณอาไม่แท้หรือพูดคุยสอบถามนิยายเรื่องอื่นของหยีได้ที่
ไลน์ส่วนตัว @195oafqc แอดกันมาเยอะๆนะคะ มาพูดคุยกันค่ะ
...........................
ฝากกดติดตามยาหยีในดรีมด้วยน๊า...
- Writer
