“อืม แกก็พูดถูก”
“เอาเถอะ กินข้าวกันดีกว่า แกจะได้มีแรง” พลอยใสเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเครียดกับปัญหาที่เจอไปมากกว่านี้ แสนดีไม่ได้เป็นคนที่เข้มแข็งได้มากขนาดนั้น เรื่องนี้เธอรู้ดี...
หลังจากที่ระบายความในใจกันอยู่พักใหญ่ ทั้งคู่ก็รับประทานอาหารเย็นพร้อมกัน แล้วต่างคนต่างแยกย้ายกลับบ้านทันที
คนขับรถของติณภพตรงดิ่งมารับเธอที่ร้านอาหาร ทีแรกแสนดีคิดว่าจะกลับเองเพราะไม่อยากรบกวนคนที่บ้าน แต่จอมก็ดันส่งให้รถมารับเธอถึงที่ เป็นแบบนี้ให้ตีกลับก็คงจะเสียมารยาทเกินไปหน่อย
สองสายตาคู่สวยมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความหม่นหมอง บรรยากาศบนท้องถนนทำให้เธอเพลิดเพลินจนไม่อยากให้ถึงบ้านเลยด้วยซ้ำ ไม่อยากกลับไปเจอหน้าของใครบางคน ไม่อยากสนทนา และไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่...
แต่จู่ๆ ในหัวสมองก็สั่งให้นึกถึงภาพเหตุการณ์ในตอนเช้าที่ผ่านมา ถ้อยคำที่เล็ดลอดออกมาจากปากของติณ
