บทที่ 17
หึง
“อื้อ” เสียงงัวเงียตามด้วยร่างกายแข็งแรงขยับตัวเล็กน้อยเมื่อเริ่มรู้สึกตัวบนเตียงกว้าง มือหนาควานหาหญิงสาวข้างกายเพื่อดึงเธอเข้ามากอดแต่ก็พบกับความว่างเปล่า
พรึ่บ!
ภูผาลุกขึ้นจากพร้อมกับกวาดสายตามองหาเจนนี่ด้วยความร้อนรนเมื่อบนเตียงกว้างนั้นมีเพียงเขาอยู่คนเดียวเท่านั้น สายตาคมหันไปเห็นข้าวของเครื่องใช้และกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่เมื่อคืนยังวางไว้อยู่หน้าตู้เสื้อผ้าแต่ทว่าตอนนี้กลับหายไปเสียแล้ว
กลิ่นกายหอมหวานจากหญิงสาวที่เขาได้กกกอดเธอทั้งคืนในตอนนี้มันก็หายไปด้วย
“เจน!” ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงและหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบเอวเอาไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนเพื่อตามหาคนตัวเล็ก
เขาได้แต่หวังขอให้เธอยังอยู่ ยังอยู่กับเขาไม่ไปไหน...
ทันทีเดินออกจากห้องนอนก็เหมือนกับถูกค้อนใหญ่ทุบจนศีรษะมึนชาเมื่อความว่างเปล่าและความเงียบสงบเข้าปกคลุม ร่างบางของเจนนี่ที่มักจะเห็นเธอชอบทำหน้าตาเคร่งเค
