บทที่ 15
สูญเสีย (2)
ตุ้บ!
พลั่ก!
พลั้วะ!
“อ๊ะ!! อึก!!”
“จับมันขึ้นมา!!” ภูผาตะคอกเสียงดังทำให้ชายชุดดำสองคนดึงตัวอีกฝ่ายที่กำลังล้มลงกับพื้นขึ้นมาอีกครั้ง
พลั้วะ!
“อึก! ผะ ผมยอมแล้ว...อึก ยอมแล้ว” ชายตรงหน้าเอ่ยเสียงแผ่วเบาพร้อมกับยกมือไหว้ภูผาด้วยสภาพไม่สู้ดีหลังจากที่โดนจับมาที่โกดังส่งสินค้าของภูริก็โดนทำร้ายตามคำสั่งของภูผาจนบาดเจ็บสาหัส
“ยอม? หึ!”
พลั้วะ!
ตุ้บ!
“อึก!!!” หมัดหนักสวนกลับไปอีกครั้งทำให้ร่างสูงของชายตรงหน้าภูผาล้มลงพร้อมด้วยเลือดสีแดงสดที่ไหลออกมาเป็นจำนวนมากบริเวณที่ถูกทำร้าย
“ไอ้ผา พอเหอะว่ะ” ภาคินที่ยืนมองสถานการณ์อยู่ห่างๆก็เดินเข้ามาห้ามเพื่อนสนิท เขารู้ว่าภูผานั้นโมโหมากแค่ไหนแต่เขาเองก็ไม่อยากให้ภูผาต้องทำร้ายใครเช่นกัน
“พอเหี้ยไร!! มันขับรถชนเมียกู!!!” ภูผาสะบัดมือของภาคินออกจากบ่ากว้างและตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อคู่กรณีขึ้นมา
“ผมยอมแล้ว...ผมขอโทษ”
“
