บทที่ 14
สูญเสีย (1)
“ลูกดิ้นบ้างยังเจน” ภูผามองใบหน้าเล็กที่ตอนนี้กำลังนั่งอ่านหนังสือคู่มือคุณแม่มือใหม่อยู่ที่โซฟาตัวยาว
“ก็เริ่มรู้สึกนิดๆแล้วนะ นี่ก็สี่เดือนพอดี” มือเล็กทาบลงที่หน้าท้องเบาๆพรางคลี่ยิ้มออกมา
เจนนี่เริ่มชินกับการตั้งครรภ์และการมีภูผาอยู่ข้างๆมากขึ้นทุกวัน พอเริ่มเข้าเดือนที่สี่ลูกตัวน้อยในท้องก็เริ่มขยับให้คนเป็นแม่ได้รับรู้ราวกับว่าอยากจะพูดคุยกับคนด้านนอกจะแย่
“จริงเหรอ ฉันขอคุยกับลูกหน่อยดิ” ร่างสูงของภูผาเอนกายลงและหนุนศีรษะที่ตักนุ่มของเจนนี่พรางแนบใบหน้ากับหน้าท้องของเธอ
เจนนี่มองการกระทำนั้นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ใบหน้าคมคายของภูผาที่กำลังเงี่ยหูฟังลูกตัวน้อยในท้องอย่างตั้งใจมันเหมือนกับภาพที่สามารถหยุดเวลาเอาไว้ เธอไม่คิดเลยว่าภูผาจะอบอุ่นได้ขนาดนี้
หัวใจดวงเล็กๆเต้นระส่ำพลันทำให้ริมฝีปากบางผุดรอยยิ้มอย่างไม่รู้ตัว ภูผาจับมือเล็กของเจนนี่มากอบกุมเอาไว
