พิศวาสร้าว

ตอนที่ : 9 หงพ่ายศิง

5

หงพ่ายศิง

นวลหงมองเห็นเตียงนอนของเขาแล้วก็เกิดอยากจะกระโดดขึ้นไปนอนให้หายเมื่อยตัว แต่ก็เพียงแค่คิดเพราะว่าเธอต้องให้เจ้าของห้องอนุญาตเสียก่อน เสียงปิดประตูตามหลังทำให้รู้ว่าเขาได้เข้ามาในห้องนี้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว หญิงสาวรีบหันไปมองเขาด้วยสายตาตั้งคำถาม

"จะนอนเตียงหรือพื้นก็เลือกเอา"

"จริงหรือคะ" แววตาของคนฟังประกายจ้าขึ้นด้วยความดีใจ

"เพราะไม่ว่าคุณจะเลือกอะไร ผมก็จะนอนบนเตียงอยู่ดี"

ฝันหวานดับอนาถ นวลหงหันไปมองเตียงนอนด้วยสายตาอาวรณ์หนักหนา จากนั้นก็ค่อยๆ วางหมอนลงบนพื้นด้านข้างเตียงนอน แต่ก่อนที่จะเขาจะดับตะเกียง หญิงสาวก็เอ่ยคำถามบางอย่างขึ้น

"เอ่อ ฉันต้องขอบคุณ คุณ... ว่าแต่คุณชื่ออะไรคะ" ถ้านวลหงรู้เรื่องราวก่อนหน้าหญิงสาวจะไม่เอ่ยคำถามนี้ออกมา

"ศิง" เขาตอบสั้นๆ

"เอ่อ ฉันชื่อหงนะคะ" อีกคนแนะนำตัวเองแบบไม่ต้องให้ใครบอก "ชื่อเต็มๆ ว่านวลหงค่ะ"

คนที่กำลังเอื้อมมือไปดับตะเกียงอีกครั้งถึงกับหยุดชะงัก ศิงขรหันมามองอีกคนแบบตาขวาง

"ชื่ออะไรนะ" เขาถามย้ำอีกรอบ

"นวลหงค่ะ" คนที่ตบหมอนปุๆ ไม่ได้หันมามอง จึงไม่รู้ว่าแววตาของเจ้าของบ้านนั้นได้เปลี่ยนไปเสียแล้ว

"นามสกุล" น้ำเสียงก็เริ่มจะเย็นชาขึ้น

"อิงตะวัน ชื่อเต็มๆ ว่า นวลหง อิงตะวัน" เจ้าของชื่อก็ยังคงพูดไปเรื่อยไม่ได้คิดเอะใจอะไร ครั้นหันหน้ากลับมามองเขาก็ต้องผงะ เมื่อสายตาเกรี้ยวกราดตรงหน้านั้น ราวกับจะแผดเผาเธอให้วอดวาย

"มีอะไรคะ" นวลหงรีบลุกขึ้นยืนด้วยความรู้สึกไม่ชอบมาพากลในท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา

"ผมรู้จักคุณดี"

"อ้าว จริงหรือคะ" รอยยิ้มผุดขึ้นแบบคนไม่รู้ตัวว่าอันตรายกำลังจะมาเยือน

"ใช่ คุณเป็นลูกของผู้หญิงแพศยาที่ชอบแย่งสามีคนอื่น"

คำพูดของเขาทำให้ใบหน้าเปื้อนยิ้มเมื่อครู่หุบฉับลง นวลหงไม่รู้ว่านี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน แต่สิ่งที่เขาพูดออกมาแสดงว่าเขารู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีตอย่างแน่นอน

"เงียบทำไมล่ะ คงเถียงไม่ได้ละสิ" คำพูดเยาะหยันของศิงขรทำให้นวลหงรู้สึกในอกร้อนเป็นไฟ

"แม่ของฉันจะเป็นยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ" ลมหายใจเริ่มสะท้อนแรงขึ้นลงด้วยความโกรธ เรื่องนี้เหมือนปมในใจที่ไม่เคยมีใครกล้าแตะต้อง แล้วเขาล่ะเป็นใครกัน ทำไมถึงได้กล้านัก

"ทำไมจะไม่เกี่ยว!"

"ก็แล้วมันเกี่ยวกับคุณตรงไหนล่ะ!" เมื่อเขาตะคอกมานวลหงก็ตะโกนกลับ ศิงขรเหยียดริมฝีปากออกมองดูคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกเกลียดชัง

"เพราะว่าแม่ของคุณ แม่ของผมถึงได้ตาย แบบนี้เรียกเกี่ยวไหม!" น้ำเสียงที่เค้นออกมาของเขาแฝงไปด้วยความเจ็บปวดจากเหตุการณ์ในอดีต นวลหงแววตาตื่นตระหนกขึ้นด้วยความคาดไม่ถึง หญิงสาวพยายามคิดทบทวนในสิ่งที่เขาพูดเมื่อครู่ ก่อนจะคาดเดาต่อว่าเขาเป็นใคร

ศิง...

"ศิงขร..."

"ใช่ ศิงขร"

ตัวตนของทั้งคู่ถูกเปิดเผยขึ้นมาแบบไม่ได้ตั้งตัว นวลหงไม่รู้ว่าชะตากรรมอะไรทำไมเธอจะต้องมาที่นี่ และมายืนทำความรู้จักกับคนแบบเขา คนที่บาดหมางซ่อนลึกกันมาตั้งแต่ในอดีต

"ออกไปจากบ้านของผมเดี๋ยวนี้" เขาชี้ไปทางประตูห้อง

"คุณจะบ้าหรือยังไง มันมืดขนาดนี้แล้วนะ"

"ออกไป!" เขาตวาดใส่เสียงดัง

"ไม่!" อีกคนก็ใช่ว่าจะยอม ศิงขรบดกรามเข้าหากันแน่นก่อนจะเอ่ยถ้อยคำแสลงใจนวลหงออกมา

"ร่านเหมือนแม่ไม่มีผิด"

ฉาด!

คนถูกด่าถึงบุพการีสะบัดฝ่ามือใส่หน้าเขาแบบไม่ต้องคิด นวลหงกำมือที่ตบเขาจนเจ็บเอาไว้แน่นด้วยความโกรธสุดขีด

"แม่ฉันจะเป็นยังไงคุณก็ไม่มีสิทธิ์มาด่า" และเพียงแค่เขาหันหน้ากลับมา คนตบก็ถอยหลังกรูดในทันที แววตาของศิงขรบอกว่าโกรธจนแทบจะหักกระดูกเธอออกเป็นชิ้นๆ ได้

"อยากอยู่นักใช่ไหมมานี่เลย" เขาตามติดไปกระชากท่อนแขนของนวลหงให้เข้ามาใกล้ๆ เตียง

"ปล่อยนะ!" อีกคนก็พยายามยื้อยุดฉุดสิ่งของที่อยู่ด้านข้าง นวลหงคว้าสะเปะสะปะจนไปแตะเข้ากับแจกันไม้สัก จังหวะนั้นศิงขรก็กระชากร่างของคนที่กำแจกันเอาไว้ให้เซไปด้านหน้า

"โอ๊ย!" สิ่งที่อยู่ในมือของนวลหงจึงกระแทกเข้ากับขมับด้านข้างของเขาอย่างจัง มือข้างหนึ่งยกขึ้นแตะจุดที่ถูกแจกันกระแทก เลือดสีแดงสดบนปลายนิ้ว ทำให้ม่านตาของศิงขรขยายกว้างขึ้นด้วยความโกรธ

"ไม่นะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ" เมื่อเห็นหยดเลือดไหลออกจากศีรษะของเขา คนก่อเหตุก็เกิดความรู้สึกผิดขึ้นมา

มือหนาที่รวบมือของเธอเอาไว้กำแน่นมากขึ้นกว่าเดิม เจ้าของร่างสูงยืนแน่นิ่ง มีเพียงลมหายใจที่สะท้อนเข้าออกในจังหวะหนักหน่วงขึ้นตามอารมณ์ จากนั้นร่างของนวลหงก็ลอยเคว้งไปอยู่กลางเตียง แจกันไม้ในมือกระเด็นหลุดไปกระแทกกับผนังห้อง

"คุณจะทำอะไรฉัน ไม่นะ!" นวลหงร้องห้ามคนที่กำลังดึงเสื้อยืดสีดำออกจากตัวของเธอ ศิงขรจับข้อเท้าของคนบนเตียงเอาไว้มั่นไม่ให้กระดิกหนีไปไหนได้

"คุณทำผมเลือดออก ถึงตาผมทำคุณเลือดออกบ้าง"

เขาเค้นเสียงขู่ แม้จะดิ้นรนต่อสู้แค่ไหนแต่เรี่ยวแรงสตรีก็เป็นอันต้องพ่ายแพ้ต่อบุรุษ สิ่งที่ศิงขรทำอยู่จะทำให้เธอเลือดตกยางออกแบบไหนกัน คนกลัวได้แต่คิดกังวลไปไกล

"คุณจะทำอะไร!" เสียงร้องด้วยความตกใจเมื่อเขากระชากกางเกงขาสั้นออกจากปลายเท้าของเธออย่างรวดเร็ว

เจ้าของร่างใหญ่กระตุกสายรัดกางเกงชาวเลออก หยดเลือดที่ไหลจากขมับหยดแหมะลงบนแผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อแกร่ง เป็นภาพที่คนได้เห็นนั้นหัวใจแทบร่วงไปอยู่ตรงปลายเท้า

"คุณห้ามเลือดก่อนไหม ว้าย!"

ศิงขรไม่ฟังแม้แต่น้อย ก้าวขึ้นไปคร่อมร่างของนวลหงเอาไว้แน่น ก่อนจะผลักหัวไหล่ให้แนบลงบนที่นอนตามเดิม

"แบบนี้ไม่เอานะ..."

เพราะโทสะล้วนๆ ศิงขรจึงกระแทกริมฝีปากสั่งสอนคนอวดดี จะมีใครในถิ่นดินแดนแห่งนี้กล้าประทุษร้ายร่างกายของเขา หากปล่อยให้นวลหงทำร้ายแล้วลอยนวลไปง่ายๆ ก็อย่ามาเรียกเขาว่า ศิงขร!

สิ่งเดียวที่เขาคิดและอยากจะทำ ก็คือ สั่งสอน กำราบ ทำให้สิ้นฤทธิ์ แต่จะให้ตบตีผู้หญิงก็คงจะเสียศักดิ์ศรีเกินไป ร่างหนาที่ทาบลงไปบนเรือนกายนุ่มนิ่มเริ่มจะเสียดสีและนาบแนบ ชั้นในเปียกชื้นนั่นช่างเป็นอุปสรรค ไม่ช้าเขาก็กำจัดให้พ้นกายไปอย่างง่ายดาย

และเมื่อห้ามปรามเขาไม่ได้อีกต่อไปหญิงสาวก็ทำได้แค่ยกฝ่ามือขึ้นปิดเต้าอวบอิ่มทั้งสองข้างเอาไว้ กลางลำตัวถูกเขาคร่อมทับขยับหนีไปไหนก็ไม่ได้ คนเก่งกลัวจนตัวสั่นเมื่อเขากำลังบดเบียดกายแกร่งเข้าหา

"อย่าทำหงเลยนะ" สรรพนามเริ่มเปลี่ยนให้รื่นหูขึ้นยามเว้าวอนขอ หญิงสาวไม่รู้ว่าปืนกระบอกนั้นของตัวเองอยู่ที่ไหน แต่ว่าปืนกระบอกร้อนดั่งเหล็กอังไฟของเขาวางอยู่บนหน้าท้องของเธอ

"หง หึ คงจะดีไม่น้อยหากวันนี้หงจะต้องสยบแทบเท้าศิง" ความรู้สึกสะใจผุดขึ้นลึกๆ ข้างใน หากเขาจะเหยียบย่ำนวลหงคนนี้จะเป็นไรไป ถือเสียว่าได้แก้แค้นให้มารดาผู้ล่วงลับ เขาจะบดขยี้ลูกสาวของผู้หญิงคนนั้น คนที่ทำให้มารดาของเขาต้องเสียใจจนต้องปลิดชีพหนีความอัปยศ

‘นวลหง ฉันจะขย้ำเธอไม่ให้เหลือซาก!’

"ไม่!"

ปากอิ่มถูกจ้วงจูบและบดขยี้ คนถูกรุกรานพยายามส่ายหน้าหนี เล็บที่ยาวพ้นนิ้วมาเล็กน้อยแผลงฤทธิ์ใส่เขา ด้วยการกรีดลงบนแผ่นหลังหนาสุดแรงเกิด ศิงขรเจ็บจนต้องห่อปากผละหน้าออกห่าง ไม่ต้องส่องกระจกก็รู้ว่าเลือดคงไหลซิบในตอนนี้

"เธอทำฉันเลือดออกอีกแล้วนะ นวลหง" ศิงขรกดเสียงต่ำใส่คนด้านล่าง แววตาของเขาบอกคนทำว่าเตรียมตัวถูกเชือดได้เลย

"อื้อ!" ปากอิ่มถูกเขาขยี้จนชอกช้ำ ฝ่ามือหนาก็กำขยำทรวงหยุ่นเต็มฝ่ามือ นวลหงระบมร้าวไปทั้งตัวข้อมือทั้งสองข้างถูกกดแนบเหนือศีรษะ เม็ดน้ำตาพรั่งพรูออกมายามถูกเขาข่มเหงเรือนกายอย่างทารุณ

ทุกครั้งที่ศิงขรขยับตัวไปมาบนเรือนร่างแสนนุ่มของนวลหง กายสาวก็จะสั่นสะท้านไปทั้งทรวง เขาบุ่มบ่ามเอาแต่ใจไม่คิดปรานีแม้แต่น้อย ศีรษะได้รูปเลื่อนลงต่ำ เขาปล่อยข้อมือของนวลหงเพื่อหาเป้าหมายใหม่

"โอ๊ย!"

คนถูกดูดดึงห่อปากร้องลั่นด้วยความเจ็บ เมื่อมือของเขาบีบรัด ส่วนฟันก็ขบเน้นลงตรงยอดทรวง มือข้างที่เป็นอิสระของนวลหงลดลงมากำเส้นผมของเขาเอาไว้แน่น พร้อมกับออกแรงกระชากให้หน้าเขาออกห่างจากหน้าอกของตัวเอง แต่ยิ่งทำแบบนี้ก็ยิ่งเจ็บตัว เพราะเขาไม่ยอมปล่อยริมฝีปากออกตามแรงดึง ท้ายที่สุดหญิงสาวก็ไม่คิดดึงเส้นผมของเขาอีก ได้แต่ปล่อยให้เขาบดขยี้เต้าอวบอิ่มของตัวเองจนหนำใจ

กลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งผสมผสานไปกับกลิ่นหอมของกายสาว วินาทีนี้ศิงขรได้แต่ครางฮือฮาอย่างถูกใจ ไม่ว่าเขาจะดอมดมไปตามเนื้อตัวส่วนไหนของนวลหง ความรู้สึกพลุ่งพล่านแล่นไปทั่วกระแสเลือด มองเห็นความอวบอิ่มตรงหน้ามีรอยเลือดจางๆ จากขมับของตัวเองก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกเดือดดาลเพิ่มขึ้น ศิงขรก้มลงไปกระแทกจูบปากบวมเจ่ออีกรอบ

"ได้กลิ่นเลือดของฉันไหม" เขากระซิบถามคนที่หลับตาแน่นไม่คิดตอบคำถามของเขาแต่อย่างใด

"จำเอาไว้เธอถูกทำแบบนี้ก็เพราะว่าความอวดดีอวดเก่ง ถึงคราวที่ฉันจะทำเธอเลือดออกบ้างล่ะนวลหง" คนฟังลืมตาโพลงขึ้นจ้องหน้าของเขาเมื่อต้นขาอวบถูกมือเขาแยกออกทั้งสองข้าง

"ไม่นะ!" คนตื่นกลัวรีบดันหน้าอกของเขาออกห่าง แต่ก็ไม่สามารถทำให้กำแพงหินตรงหน้าร่นถอยไปไหนได้ ท่วงท่าที่บัญชาให้เป็นอยู่ในตอนนี้มันช่างน่ากลัว ปลายความแกร่งร้อนจัดของเขาถูไถเข้ากับเกสรบอบบางด้านล่าง

"มองหน้าฉัน"

"คุณปล่อยฉันไปเถอะนะ อย่าทำแบบนี้เลย" น้ำตาร่วงหล่นยามอ้อนวอนขอ แต่ศิงขรกลับแสยะรอยยิ้มเหี้ยมใส่อย่างไม่ปรานี

"เรามาสะสางบัญชีแค้นเก่าๆ กันเถอะนวลหง"

"เราไม่มีบัญชีแค้นบ้าๆ นั่นสักหน่อย คุณไม่มีเหตุผล ไม่มีความเป็นลูกผู้ชายสักนิด...ฮึก!" นวลหงถึงกับปล่อยโฮใส่เขา เมื่อปลายความร้อนด้านล่างถูไถขึ้นลงให้รู้สึกหวามหวั่นจนสะดุ้งสะท้านไปทั้งตัว

"มีสิ...นวลหง" เสียงทุ้มเข้มขึ้นใช้ปลายความแกร่งกดแยกกลีบกุหลาบอิ่มตูม

"ไม่มี ฮื้อ!" ปลายเสียงหวีดสูงเมื่อเขาดันตัวเข้าหาเพียงเล็กน้อย ก่อนจะถอยร่นออกใหม่คล้ายอยากจะกลั่นแกล้งอีกคนให้เกิดความกลัว "ฮือๆ คนบ้า เอาออกไปนะ"

"แม่ฉันตายเพราะแม่ของเธอนะนวลหง ถือซะว่าเธอมาชดใช้แทนให้ก็แล้วกัน"

"ไม่เอา!" หญิงสาวส่ายหน้าไปมาหยาดน้ำตาอาบนองหน้าด้วยความกลัว

"เรามาปิดบัญชีแค้นกันจริงจังสักทีเถอะนวลหง"

เขาพูดจบก็กรีดกรายความร้อนผ่านใจกลางดอกกุหลาบแสนสวย ทะลุทะลวงเกสรกลางดอกจนขาดกระจุยกระจาย ก่อนหยุดแช่นิ่งเมื่อเข้ามาลึกสุดปลายทาง ศิงขรไม่คิดว่าเรื่องที่เขาเคยพูดว่าจะทำให้นวลหงเลือดออกนั้นจะกลายมาเป็นเรื่องจริง จากการล่วงล้ำเมื่อครู่เขามั่นใจว่าคนด้านล่างต้องเลือดออกอย่างแน่นอน