อาการเหม่อลอยของเจ้านายหนุ่มทำให้หัวหน้าคนงานวัยสี่สิบสองปีแบบธนกิจนึกสงสัย ความข้องใจเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนเช้าที่ได้รับคำสั่งให้ลากรถคันปริศนานั่นไปส่งที่อิงตะวันแล้ว
“สีหน้าเหมือนมีเรื่องกลุ้มใจนะครับคุณศิง” หลังจากคุยงานภายในกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ธนกิจก็ตัดสินใจถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรครับน้าเดี่ยว”
“งั้นเหรอครับ ก็ดีแล้ว น้าเดี่ยวไปดูงานก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวครับน้าเดี่ยว” เขาเรียกคนที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้เอาไว้
“ว่าไงครับคุณศิง”
“มีของบางอย่างที่ผมอยากได้ แต่ว่าของสิ่งนั้นกลับไม่อยากอยู่กับผม เป็นน้าเดี่ยวน้าเดี่ยวจะทำยังไงครับ” ศิงขรนึกอยากจะปรึกษาคนอื่นดูบ้างเผื่อจะได้มุมมองอีกมุม ส่วนคนที่ถูกถามนั้นถึงกับอมยิ้มในทันที
“แล้วของชิ้นนั้นสำคัญกับตัวคุณศิงมากไหมครับ”
“ก็ไม่” เสียงตอบรวดเร็วแบบไม่ต้องคิด
“ไม่มีแล้วทุรนทุรายไหมครับ”
“ก็ไม่เหมือนกัน”
“งั้นก็อย่าไปอยากได้มันเลยครับค
