บรรยากาศช่างอึมครึมเหลือเกินในความรู้สึกของคนแปลกบ้านต่างห้อง นวลหงพยายามชะเง้อคอหานายสนเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ก็เหมือนจะไร้วี่แววเงาของอีกคน ก่อนจะถูกเขาฉุดข้อมือให้เดินตามเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว
“ตาของผมคงช่วยอะไรคุณไม่ได้หรอกนะ เพราะว่าท่านรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร ใครผิดก็ว่าไปตามผิด”
“แต่ความผิดของฉันถ้านับกันตามกฎหมายแล้วฉันว่าฉันไม่ต้องถูกลงโทษขนาดนี้นะ หรือว่าหากฉันผิดมากจริงคุณก็แจ้งความเลยสิ” หญิงสาวท้าเขา
“ทำอย่างกับไม่รู้จักม่านภูผา ถ้าพี่ชายคุณทำได้คงทำไปแล้ว ตำรวจที่นี่ใครกล้ายุ่งกับผมหรือพี่ชายคุณ”
‘เขาพูดถูกทุกอย่าง’ นวลหงจึงได้แต่ยอมรับอยู่กลายๆ ด้วยความเงียบของตัวเอง
“ไปอาบน้ำได้แล้วผมเหม็นเหงื่อคุณ” เขาหยิบผ้าขนหนูสีขาวโยนให้หญิงสาว
“ฉันอาบน้ำ คุณก็ออกไปรอนอกห้องสิ”
“เรื่องอะไร นี่ห้องของผม”
“เหมือนที่กระท่อมไม้คืนนั้นไง คุณยังออกไปรอนอกห้องเลย” นวลหงทวงความเป็
