บทที่ 2 ผิดพลาด (2)
1235 Words
เตโชรีบหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้ดารินทร์แบบลวก ๆ ก่อนจะอุ้มเธอไปยังห้องนอนของตน เหล่าลูกน้องที่เห็นอย่างนั้นก็เริ่มพากันวิตกกังวล ดูท่าทางเจ้านายจะเป็นห่วงเธอมาก
เตโชจัดระเบียบท่านอนให้เธอพลางดึงผ้านวมหนามาห่มให้ ก่อนจะเดินออกมาจัดการกับเหล่าลูกน้องข้างนอกห้อง
เพี๊ยะ!
หลังมือหนาตบหน้าพวกตัวดีทั้งสามไม่ยั้ง มันน่านัก อดโมโหไม่ได้ที่เหล่าลูกน้องทำให้เขาดูแย่ในสายตาของดารินทร์
“เธอต้องการเงินจริง ๆ นะครับนาย ถึงขั้นเสนอตัวมาเองเลย” ต้นกล้าเอ่ย นาทีนี้ต้องโกหกเอาตัวรอดก่อน ความจริงจะเป็นยังไงเขาไม่สน
“มึงคิดว่ากูโง่หรือไง” เตโชตะคอก ระหว่างที่เขามีความสุขมีช่วงหนึ่งที่ดารินทร์ตื่นขึ้นและพยายามจะขัดขืนเขา ด้วยความไม่รู้เขาเผลอทำร้ายเธอไปโดยไม่ได้ตั้งใจ “ถ้าน้องครีมของกูเป็นอะไรขึ้นมา กูจะมาเอาเลือดหัวพวกมึงออก”
ว่าจบ เตโชก็เดินกลับเข้าห้องด้วยท่าทางหัวเสีย
“นะ...น้องครีมของนายเหรอ?” ต้นกล้าขนลุกซู่ไปทั้งตัว เขาได้ทำเรื่องที่ผิดพลาดมหันต์ ไม่คิดว่าดารินทร์จะเป็นคนสำคัญของเจ้านาย
“พวกเราจะถูกไล่ออกไหมครับลูกพี่” บอดี้การ์ดคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้น
“ไม่หรอก”
“จริงเหรอครับ”
“มึงกับกูน่าจะไม่มีชีวิตรอดออกไปเลยมากกว่า”
รอยยิ้มกว้างก่อนหน้าค่อย ๆ หุบลง ดวงตาของสองบอดี้การ์ดหนุ่มถึงกับสิ้นหวังเลยทีเดียว
กลับเข้ามาในห้องเตโชก็รีบเช็กร่องรอยที่อาจจะฟกช้ำตามร่างกายของเธอ เมื่อไม่พบอะไรผิดปกติเขาก็โล่งใจไปกว่าครึ่ง เขาเดินไปยังห้องน้ำ เพียงไม่นาน ก็กลับมาพร้อมกะละมังใบเล็กและผ้าเช็ดตัวผืนบาง
มือหนาค่อย ๆ บรรจงเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เธอ คิดแล้วก็รู้สึกผิด ทั้งที่เธอร้องขอความช่วยเหลือแต่เขากลับปิดปากเธอเอาไว้ หนำซ้ำยังทำให้เธอหมดสติไปอีกรอบ
“เฮียขอโทษนะครับคนดี” มือหนาลูบศีรษะทุยเล็กอย่างอ่อนโยน อดใจไม่ไหวจึงก้มลงจูบหน้าผากมนและไล่จูบเรือนผมงามอย่างละเมียดละไม
เขานั่งมองไปหน้าหวานของเด็กสาวอยู่นาน ขนาดนอนหลับเธอยังทำให้เขาหลงใหลได้เลย ใจดวงแกร่งเต้นแรงอย่างไม่อาจหักห้าม ปลายจมูกโด่งจรดลงบนจมูกเชิดรั้นพลางถูไถไปมาอย่างหยอกล้อ
“อื้อ” ดารินทร์ร้องอื้อในลำคอพร้อมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีอะไรมาพันธนาการเธอไว้
“น้องครีม ตื่นแล้วเหรอครับ”
“เฮียเตช ฮือ ๆ” ทันทีที่เห็นเตโชกำลังจะเอื้อมมือมาสัมผัสใบหน้า ดารินทร์ก็รีบโถมเข้าไปกอดเขาไว้แน่น
“น้องครีม” เขาลูบศีรษะเธออย่างปลอบประโลม
“ฮือ ๆ ช่วยครีมด้วยค่ะ ใครก็ไม่รู้จับครีมไป... อึก!”
คนที่ร้องไห้ฟูมฟายและกำลังขอความช่วยเหลือหยุดชะงักไปชั่วขณะ เมื่อเห็นรอยสักนกฟีนิกซ์อยู่กลางอกของเขา
ผู้ชายที่ข่มขืนเธอ
ดารินทร์ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่ารุ่นพี่ที่แสนดีอย่างเตโชคือคนที่ทำร้ายเธอเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน
“น้องครีม...”
“ปล่อยครีม ฮึก! เฮียมันเลว”
“ฟังเฮียก่อน”
“ไม่ฟัง! ทำแบบนี้กับครีมทำไม ฮือ ๆ” สองมือเล็กผลักเขาออกไปให้พ้นพลางระเบิดเสียงร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่ง
เตโชเห็นแล้วก็อยากเข้าไปโอ๋ ทว่าดารินทร์ไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้เลย เธอพยายามจะหนีออกไปด้วยซ้ำ แม้เตโชพยายามขอคุยกับเธอดี ๆ เธอก็ไม่ยอม พยายามจะวิ่งออกไปจากบ้านของเขาให้ได้
“น้องครีม!” เขาเผลอตวาดเธอเสียงดังลั่น อ้อมแขนแกร่งตวัดกอดเอวเล็กเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน ก่อนจะอุ้มเธอกลับมานั่งบนโซฟาตัวยาว
“ปล่อยนะ ครีมจะกลับห้อง”
“เดี๋ยวเฮียไปส่ง”
“ไม่จำเป็น เฮียมันคนสารเลว ครีมแจ้งความแน่”
“ได้! อยากจะทำอะไรก็เชิญเลย เฮียไม่ขัดใจน้องครีมหรอก”
“งั้นก็ปล่อยครีม!” เธอตะโกนโวยวาย น้ำตายังคงไหลอาบแก้มไม่หยุด
“เฮียจะไปส่ง” เขาไม่ฟังที่เธอพูด อีกทั้งยังช้อนร่างเธออุ้มขึ้นในถ้าเจ้าสาวแล้วเดินออกไปจากบ้าน ท่ามกลางเหล่าบอดี้การ์ดและคนรับใช้ที่มองตามกันเป็นแถว
มือเล็กดึงเสื้อมาเช็ดน้ำตาของตัวเอง ขณะที่เตโชก้าวขาขึ้นรถคันหรูที่ลูกน้องเตรียมเอาไว้ เขากำลังเอื้อมมือจะไปเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่กลับถูกเด็กสาวตีมือเข้าอย่างจัง ทำให้ลูกน้องที่นั่งอยู่ข้างหลังมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ไม่มีใครกล้าทำแบบนี้กับเจ้านายของเขามาก่อน
ตลอดทางกลับห้องดารินทร์ยังคงร้องสะอึกสะอื้นไม่หยุด เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากเช็ดน้ำตาตัวเองอยู่บนตักของเขา
เพียงไม่นาน รถคันหรูก็จอดสนิทอยู่ที่หน้าหอพักของเธอ ดารินทร์กำลังจะลงไปจากรถแต่เตโชก็รั้งตัวเธอเอาไว้
“ปล่อย!”
“เป็นไปได้ เฮียก็อยากให้น้องครีมฟังเฮียบ้างนะ” เขาใช้น้ำเสียงที่นิ่งเรียบกับเธอไม่อ่อนโยนเหมือนก่อนหน้านี้ “เฮียมีข้อเสนอดี ๆ จะเสนอน้องครีม เรายังตกลงกันได้...”
“ครีมไม่ตกลงอะไรทั้งนั้น ครีมบอกแล้วไงว่าครีมจะแจ้งความ เตรียมตัวไปนอนที่ตะรางได้เลย”
เธอใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีผลักไสเขาก่อนจะรีบลงไปจากรถ เหล่าบอดี้การ์ดที่ติดตามมาด้วยกำลังจะกระโจนลงไปจับตัวคนที่กล้าอวดดีกับเจ้านายของพวกเขา แต่เตโชห้ามเอาไว้ก่อน
“ไม่ต้อง!” ดวงตาคู่คมมองตามดารินทร์จนสุดทางเดิน เขาเองก็เสียใจที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ “น้องครีมอยากทำอะไรก็ปล่อยให้น้องครีมทำ”
ดารินทร์เดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางอิดโรย ไม่คิดว่าตัวเองจะถูกหลอกไปทำเรื่องแบบนั้น เงินแค่หนึ่งหมื่นบาทไม่คุ้มค่าเลยกับสิ่งที่เธอเจอ
“ฮือ ๆ” ดารินทร์ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ปล่อยให้น้ำจากฝักบัวชโลมร่างกายพลางร้องไห้อย่างหนัก มือเล็กพยายามล้างเนื้อล้างตัวชำระสิ่งสกปรกออกให้หมด
ทำไมต้องเป็นแบบนี้กับเธอด้วย ทั้งที่เธอชื่นชมเขา หลงคิดว่าเขาเป็นคนดี เป็นผู้ชายอบอุ่น อุตส่าห์เก็บเอารอยยิ้มของเขาไปนอนฝันทั้งคืน
ทำไม? ทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับเธอ
มาแล้วค๊าบ
น้องจะแจ้งความจับแล้วนะเฮีย ?
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยดูแลสุขภาพกันด้วยนะงับ ควีนเองก็ไม่สบายทั้งไอทั้งเจ็บคอ เมื่อวานไข้ขึ้นสูงกินยาแล้วนอนเลยไม่ได้อัพนิยาย
คอมเมนต์พูดกันน๊า กดหัวใจเป็นกำลังใจให้ควีนด้วยงับ
- Writer
