ดารินทร์นอนพลิกตัวไปมาด้วยความสับสนในใจ เธอไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้เลย อยู่กับเตโชเธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจเหลือเกิน แต่ทุกครั้งที่นึกถึงเจฟเธอกลับมีรอยยิ้มอย่างไม่มีเหตุผล
“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ไม่ได้อยากเป็นวันทองสองใจซะหน่อย” คนนอนไม่หลับลุกขึ้นมานั่ง
หลังจากที่ดินเนอร์กันเสร็จ เตโชก็มาส่งเธอที่หน้าคอนโด ไม่ได้ขึ้นไปส่งถึงที่ห้องด้วยซ้ำ เนื่องจากมีธุระต้องไปต่อ เด็กสาวได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันคิดว่าเขาจะนอนค้างที่คอนโดกับเธอ
ยัยดื้อ : เฮียขา พรุ่งนี้หนูไม่มีเรียน ไปดูหนังกันไหมคะ
เฮียเตช : พรุ่งนี้เฮียไม่ว่างครับ ติดประชุมบ่าย
ครีม'ม : งื้อ
เฮียเตช : ทำไมดื้อยังไม่นอน ดึกมากแล้วนะ
ครีม'ม : ?
เฮียเตช : เดี๋ยวเฮียชดเชยให้วันหลัง จัดดื้อให้หนัก ๆ
ครีม'ม : หนูไม่คุยกับเฮียแล้ว
เฮียเตช : ทำไมขี้งอนจัง ไปนอนได้แล้ว
เมื่อความคิดฟุ้งซ่านเล่นงานจิตใจ น้ำสีไสจึงไหลออ
