บทที่ 6 หึงหวง (1)
1239 Words
“ปล่อยนะครีมจะขุดดินปลูกดอกกุหลาบตรงนี้”
“ปลูกไม่ได้ค่ะคุณครีม” สาวใช้สองสามคนช่วยกันยื้อจอบและเสียมเอาไว้
“ปล่อย! ครีมจะปลูก” ดารินทร์ยื่นคำขาด เธอตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะปลูกดอกกุหลาบตรงนี้ ใครหน้าไหนก็ห้ามเธอไม่ได้
“ดื้อ!” เตโชที่เดินมาพร้อมกับลูกน้องเอ่ยเรียกดารินทร์แต่ไกล สนามหญ้าที่เขาหวงนักหวงหนาถูกขุดจนเสียหายหมดแล้ว
“เฮียขาช่วยครีมด้วย ครีมอยากปลูกดอกกุหลาบ แต่พวกพี่ ๆ เขาไม่ให้ครีมปลูก” ดารินทร์รีบวิ่งมาฟ้องเจ้าของบ้าน สองมือเล็กกอดแขนเขาไว้พลางเบ้ปากอย่างน่าสงสาร
เตโชชอบอะไรโล่ง ๆ โดยเฉพาะสนามหญ้าหน้าบ้านคือมุมโปรดของเขา ไม่ค่อยอยากเห็นอะไรที่มันขัดหูขัดตาเท่าไร จึงไม่เห็นด้วยกับการกระทำของดารินทร์
“ไม่เอาดื้อ ไปกินข้าวได้แล้ว” เขาจูงมือเธอกลับเข้าบ้าน แต่มือเล็กกลับสะบัดมือเขาทิ้ง “ดื้อ!”
“ครีมสั่งต้นกุหลาบเอาไว้ตั้งยี่สิบต้น เย็นนี้เขาจะเอามาส่ง ถ้าเฮียไม่ให้ครีมปลูกตรงนี้ ครีมจะเอากลับไปปลูกที่คอนโด” คนงอนตุ๊บป่องพูดประชดประชัน ก่อนจะเดินไปใช้เท้ากลบหลุมที่ขุดไว้แบบลวก ๆ “ช่วยให้คนขับรถของเฮียไปส่งครีมด้วย ครีมจะแวะซื้อกระถางเตรียมดินปลูกดอกกุหลาบเย็นนี้”
“ไม่กลับนะดื้อ” เตโชรีบคว้าข้อมือเล็กเอาไว้แล้วจูงมือดารินทร์กลับไปยังหลุมที่เธอเพิ่งกลบ “เฮียว่าปลูกดอกไม้บ้างก็รู้สึกสดชื่นดีเหมือนกัน มาครับเดี๋ยวเฮียช่วยขุดดิน”
เพียงแค่เตโชยอมตามใจดารินทร์อารมณ์ดีขึ้นเป็นกอง บอดี้การ์ดที่ยืนมองดูอยู่ห่าง ๆ เชื่อแล้วว่าเจ้านายของพวกเขาทั้งรักทั้งหลงเธอจริง ๆ ขนาดสิ่งที่ไม่ชอบยังยอมทำเพื่อเธอเลย
“เฮียขา...”
“ครับ”
“ถ้าเตรียมดินเสร็จแล้ว เฮียให้คนของเฮียต่อสายรดน้ำมาทางนี้ด้วยนะคะ ครีมจะเอาไว้รดดอกกุหลาบของครีม”
“ได้ครับ ดื้ออยากได้อะไรอีกไหม”
“ตอนนี้ยังคิดไม่ออกค่ะ”
เหล่าสาวใช้ที่ยืนดูอยู่ได้ยินบทสนทนานั้นถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง ในขณะเดียวกันดวงตาคมปลาบของเจ้านายก็ตวัดมองมายังพวกเธอ
“จำไว้นะ น้องครีมไม่ผิด” เขาเอ่ยพูดแค่นั้น ก่อนจะก้มหน้าช่วยเมียตัวน้อยขุดดินต่อ
หลังจากเตรียมดินเสร็จสรรพ เตโชก็พาดารินทร์มาทานข้าวด้วยกัน เด็กสาวทานได้ไม่มากนัก เนื่องจากปกติเธอไม่ค่อยทานอาหารเช้า
“อาหารมื้อเช้าสำคัญนะรู้ไหม ดื้อต้องกินเยอะ ๆ” เตโชตักอาหารที่เขาโปรดปรานใส่จานของดารินทร์
“ก็ครีมไม่หิวนี่ ครีมอิ่มแล้วไม่กินได้ไหมคะ” เด็กสาวเอ่ยเสียงอ้อนพลางใช้พวงแก้มถูไถที่แขนของเขาราวกับลูกแมวตัวน้อย
“กินน้อยแบบนี้ถึงว่าแหละตัวผอมเชียว” มือหนาลูบศีรษะทุยเล็กอย่างเอ็นดู “เฮียยังเคลียร์งานไม่เสร็จ ดื้อมานั่งเล่นในห้องทำงานกับเฮียนะ”
“ครีมก็มีงานต้องเคลียร์เหมือนกันค่ะ”
“หืม งานอะไร”
“งานที่อาจารย์สั่งไงคะ”
“งั้นก็เอางานไปทำที่ห้องกับเฮีย”
“เฮียขา ครีมกินอิ่มแล้วครีมขึ้นไปรอเฮียที่ห้องทำงานได้ไหมคะ”
“ได้ครับ เดี๋ยวเฮียตามไปนะ”
“ขอบคุณค่ะ” ดารินทร์ลุกขึ้นไปหอมแก้มเตโชก่อนจะวิ่งขึ้นไปบนชั้นสองอย่างอารมณ์ดี
คล้อยหลังดารินทร์ไป เตโชก็เรียกเหล่าบอดี้การ์ดและสาวใช้มารวมตัวกัน เขาอยากพูดคุยเรื่องของดารินทร์สักเล็กน้อย ห้ามมีใครทำอะไรขัดใจเธอ ใครก็ตามที่ทำให้ดารินทร์ไม่สบายใจแม้แต่นิดเดียว เขาจะไล่ออกให้หมด
ดารินทร์เอางานที่อาจารย์สั่งมาทำและเอาชีทเรียนมาอ่านเนื่องจากวันจันทร์เธอมีสอบเก็บคะแนน
เตโชเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงาน ได้ยินเสียงของเด็กสาวกำลังท่องอะไรสักอย่างอยู่ก็ถึงกับหลุดขำ
“คณิตศาสตร์ที่ไหนให้ท่องจำแบบนั้น ถ้าอยากสอบได้ดื้อต้องฝึกทำโจทย์เยอะ ๆ ไหนเอามาให้เฮียดู”
ดารินทร์รีบยื่นชีทเรียนให้อย่างไม่อิดออด เธอจำได้ว่าเตโชเรียนได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งของรุ่น คงเป็นประโยชน์ไม่น้อยเลยถ้าได้ทริกดี ๆ จากเขา
“อาว นี่มันเนื้อหาชีวะนี่?” เขาก้มหน้ามองเด็กสาวเชิงคำถาม
“ค่ะ ครีมมีสอบชีวะวันจันทร์ตอนบ่าย เป็นการสอบเก็บคะแนนหลังเรียน”
“นั่นสินะ ปีหนึ่งคณะวิทยาศาสตร์ต้องเรียนปรับพื้นฐานก่อนจะเข้าสู่วิชาเอก”
“เฮียขา ถ้าครีมอยากได้เกรดเอทุกวิชาต้องทำยังไงคะ”
“ที่จริงสอบเก็บคะแนนพวกนี้ก็ไม่ได้เยอะอะไรเลย ถ้าเทียบกับคะแนนสอบมิดเทอมและคะแนนสอบปลายภาค”
“ก็ครีมทำข้อสอบมิดเทอมไม่ค่อยได้นี่คะ ปลายภาคอย่าหวังเลยพี่บาสบอกว่ายากกว่าข้อสอบมิดเทอมเยอะ ครีมเลยต้องอาศัยคะแนนเก็บเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้”
“เฮียมีข้อสอบเก่า ๆ สมัยเรียนอยู่ มีสรุปเนื้อหาที่เรียนด้วย ดื้ออยากลองเอาไปอ่านดูไหม”
“ครีมอยากอ่านค่ะ”
“ที่ห้องเก็บของมีข้อสอบสมัยเรียนแล้วก็สรุป คัดแค่เนื้อหาของปีหนึ่ง เอามาให้น้องครีมด้วย” เตโชเดินออกมาสั่งงานลูกน้องหน้าห้อง ก่อนจะกลับเข้ามาเคลียร์งานของตนต่อ
เพียงไม่นาน ต้นกล้าก็เอาข้อสอบและชีทเรียนที่เตโชเคยสรุปเอาไว้มาให้ดารินทร์
“เฮียขา” ดารินทร์วิ่งไปหาเตโชที่โต๊ะทำงานพร้อมหอมแก้มเขาทั้งสองข้างอย่างออดอ้อน “ขอบคุณนะคะ”
“ครับ ตั้งใจอ่านนะ” อ้อมแขนแกร่งรั้งเอวคอดเล็กมากอดเพียงนิด ก่อนจะจูบหน้าผากมนให้กำลังใจหนึ่งที
ดารินทร์วิ่งกลับไปนั่งยังโซฟาซึ่งอยู่อีกมุมของห้องทำงานเช่นเดิม เธอเปิดดูข้อสอบทั้งหมด บางเรื่องบางเนื้อหาเธอได้สอบไปแล้ว น่าเสียดายจังที่เพิ่งได้เห็นมัน ไม่งั้นคงทำคะแนนได้มากกว่านี้ มือเล็กเปิดดูชีทเรียนที่มีสรุปเนื้อหา ก่อนจะเห็นภาพวาดของผู้หญิงผมสั้นคนหนึ่ง คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นปมอัตโนมัติด้วยความสงสัย
ใครกันนะ?
เปิดไปเรื่อย ๆ ก็เห็นภาพวาดของผู้หญิงคนเดียวกันเกือบทุกหน้ากระดาษ มิวายยังมีข้อความเขียนเอาไว้ 'เตชรักวา'
ทำไมเห็นแล้วรู้สึกไม่ค่อยชอบใจเท่าไร
ดารินทร์มองไปยังเตโชซึ่งตอนนี้เขากำลังนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ เธอตั้งใจกระแทกชีทเรียนเสียงดังแต่เขากลับไม่ได้ยิน
มันน่าน้อยใจชะมัด
มาแล้วค๊าบ
เมียเด็กหึงแล้วนะเฮีย
คอมเมนต์พูดคุยกันงับ เยิฟฟฟ
- Writer
