หนูดื้อนะเฮียรักไหวเหรอ

บทที่ 2 ผิดพลาด​ (1)

“ผู้หญิงที่นายต้องการพร้อมแล้วครับ” ต้นกล้าเดินเข้ามารายงานเจ้านายที่กำลังยืนสูบบุหรี่มองดูทิวทัศน์ยามสนธยาอย่างสบายอารมณ์

ควันสีขาวพวยพุ่งออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูป มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาปัดเพียงนิดเพื่อไล่ลูกน้องคนสนิทออกไป

ยังไม่ถึงเวลา เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่รีบ

ตอนนี้น้องครีมของเขากำลังทำอะไรอยู่นะ ได้แต่เท้าคางอย่างใช้ความคิดและจินตนาการไปเรื่อยเปื่อย

ผ่านไปนานนับชั่วโมง เตโชจึงเดินไปยังห้องนอนส่วนตัว หยิบเอาอุปกรณ์ที่ต้องการ แล้วเดินไปยังห้องนอนอีกห้องที่ลูกน้องจัดเตรียมผู้หญิงมาให้บริการ

ดวงตาคมปลาบมองสำรวจผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมกับผ้าคลุมหน้าสีดำ สัดส่วนรูปร่างของเธอถือว่าใช้ได้ทีเดียว สีผิวกับส่วนสูงก็น่าจะใกล้เคียงกับดารินทร์อยู่ไม่น้อย

จัดว่าลูกน้องคนสนิทสามารถหาผู้หญิงมาได้ถูกใจเขาจริง ๆ

เตโชจับแยกข้อมือเล็กทั้งสองข้างตรึงเข้ากับหัวเตียง ระหว่างที่ปลดกระดุมเสื้อออกให้ผู้หญิงตรงหน้า ในใจก็ได้แต่คิดว่าถ้าเป็นดารินทร์เขาจะมีความสุขแค่ไหน

นึกถึงรอยยิ้มหวานนั่นทีไร ความเป็นชายของเขาที่กำลังหลับไหลก็ตื่นขึ้นมาแสดงอิทธิฤทธิ์ทันที มันปวดหนึบจนอยากปลดปล่อยออกมาเดี๋ยวนั้น

หลังจากปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจนหมด เตโชหยิบถุงยางอนามัยมาสวมใส่ แล้วค่อย ๆ ดื่มด่ำเรือนร่างนั้นอย่างมีความสุข ในหัวก็เอาแต่คิดถึงรอยยิ้มของดารินทร์ จินตนาการว่าคนใต้ร่างคือเธอ

“น้องครีมของเฮีย” ขณะที่กำลังถูไถท่อนเอ็นลำใหญ่เสียดสีไปมากับกลีบอวบอูมสองด้านเฉอะแฉะ เสียงครางกระเส่าก็ดังเล็ดลอดออกมาเป็นระยะ

“อื้อ” คนที่หลับไปด้วยฤทธิ์ยาก่อนหน้านี้ร้องอื้อด้วยอาการสะลึมสะลือ เกิดอะไรขึ้นกับเธอ รู้สึกได้ว่ามือทั้งสองถูกพันธนาการเอาไว้ด้วยวัตถุเย็นเฉียบ

เพียงแค่ขยับตัวเล็กน้อยก็รับรู้ว่ามีใครบางคนกำลังเคลื่อนไหวอยู่บนร่างกายของเธอ แม้จะยังไม่มีสิ่งใดรุกล้ำเข้ามาในพื้นที่สงวน แต่ด้วยความตกใจเธอจึงร้องตะโกนเสียงดังและพยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากพันธนาการ

“ช่วยด้วย...อื้อ” มือหนาปิดปากเสียงร้องนั้นเอาไว้ เนื่องจากไม่ต้องการได้ยินมัน ตอนนี้เขากำลังจะได้รับการปลดปล่อย อีกแค่นิดเดียว ใกล้จะเสร็จแล้ว

“อ๊าส์ น้องครีม!” เตโชคำรามเสียงดังลั่นในห้วงนาทีสุดท้าย ก่อนจะปลดปล่อยน้ำกามลงถุงยางอนามัย เขาถอดมันออกแล้วโยนลงถังขยะที่อยู่ไม่ไกลจากเตียงนัก “สะ..เสร็จแล้ว น้องครีมของเฮีย”

ใครกันที่เรียกชื่อเธอ

เสียงนั้นช่างคุ้นหูเหลือเกิน

“อื้อ” ดารินทร์พยายามออกแรงดิ้นสุดกำลังอีกครั้ง ด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิดและสองมือที่ถูกพันธนาการอยู่กับหัวเตียง ส่งผลให้เธอพ่ายแพ้ต่อคนบนร่างอย่างเลี่ยงไม่ได้

เด็กสาวพยายามดูหน้าของคนที่กำลังทำอนาจารกับเธอ แต่กลับเห็นเพียงรอยสักนกฟีนิกซ์อยู่ตรงกลางอกของเขา ทว่าฤทธิ์ยาที่ยังหลงเหลืออยู่ในกระแสเลือดทำให้เธอหมดสติไปอีกครั้ง

หลังจากเสร็จสมอารมณ์หมาย เตโชปลดกุญแจที่พันธนาการข้อมือของเธอออก เขาโยนผ้าห่มบาง ๆ หนึ่งผืนปิดเรือนร่างนั้นเอาไว้ ก่อนจะเดินมานั่งสูบบุหรี่บนโซฟาอย่างสบายใจ เพียงไม่นานก็เรียกให้ลูกน้องมาเอาตัวผู้หญิงบนเตียงออกไป

ต้นกล้าเดินนำหน้าลูกน้องอีกสองคนเข้ามาภายในห้อง หนึ่งในบอดี้การ์ดมองดูสภาพของเด็กสาวแล้วก็อดเวทนาไม่ได้ ทั้งที่เคยดูเธอไลฟ์สดร้องเพลงทุกคืนแท้ ๆ ไม่น่าเจอเรื่องแบบนี้เลย

เตโชพ่นควันบุหรี่ออกมาอย่างสบายใจขณะที่มองลูกน้องกำลังอุ้มร่างเด็กสาวออกไปจากห้อง ทว่าอยู่ ๆ ผ้าที่คลุมหน้าเธอไว้ดันหลุดออก เผยให้เห็นว่าใครคือคนที่เขาเพิ่งมีความสุขไปด้วยก่อนหน้านี้

“น้องครีม” เขาอุทานเรียกชื่อเธอเสียงเบาจนแทบหาเสียงตัวเองไม่เจอ ก่อนจะรีบสั่งให้ลูกน้องหยุดการกระทำทั้งหมด “พวกมึงหยุด!”

ทุกคนหันมามองเขาพร้อมเพรียงกัน เห็นใบหน้าของเจ้านายที่กำลังโมโหจัดก็พากันสะดุ้ง เกิดอะไรขึ้น! ทำไมอยู่ ๆ เจ้านายของพวกเขาก็อารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นมา ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังดูอารมณ์ดีอยู่เลย

“คะ..ครับนาย?” ต้นกล้าที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดพลาดเอ่ยถามเจ้านายเสียงสั่น

“เอาเธอวางลงที่เตียงเหมือนเดิม” แม้จะไม่เข้าใจในคำสั่งนั้นแต่ทุกคนก็ยอมทำตามอย่างไม่อิดออด

เตโชทิ้งก้นบุหรี่ที่ดับสนิทแล้วเดินเข้าไปดูคนที่นอนหมดสติอยู่บนเตียงด้วยความร้อนใจ มือหนาลูบหน้าลูบผมที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อออกให้เด็กสาว นาทีที่เขารู้ว่าเป็นเธอ เขาก็ตกใจเป็นอย่างมาก

“มีอะไรหรือเปล่าครับนาย”

“พวกมึงออกไป!” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดทำเอาทั้งสามหนุ่มพากันผวา ก่อนจะรีบเพ่นออกไปจากห้องตามคำสั่งนั้นทันที