จากสาวนักฆ่า มาเป็นคุณหนูจวนแม่ทัพ

ตอนที่ 1 เรื่องราวของสาวนักฆ่า

ครืนนนน ซ่า ซ่าา

ท่ามกลางสายฝนโปรยปรายเย็นฉ่ำ พื้นบนถนนเต็มไปด้วยน้ำขังเจิ่งนองไปทั่ว ภายในตรอกมืดๆ ที่อยู่มุมนึงของถนน ได้ปรากฎร่างบอบบางนอนหายใจรวยรินอยู่ตรงซอกถังขยะ

'นี่คือจุดจบของฉันอย่างนั้นสินะ'

เยว่กวาง (แสงจันทร์) พยายามขยับร่างกายอันชาหนึบแต่ก็ไม่สามารถทำได้แม้แต่จะกระดิกนิ้ว

'มันเริ่มมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ'

เหมือนจะเคยได้ยินใครบางคนพูดไว้ ว่าช่วงนาทีสุดท้ายของชีวิต คนเราจะคิดถึงสิ่งที่ตนห่วงหาที่สุด แต่คงไม่ใช่กับเธอล่ะมั้ง ก็ในเมื่อตั้งแต่มีชีวิตมา มันไม่มีสิ่งที่เรียกว่า "ความห่วงหา" เกิดขึ้นเลยสักครั้งนี่นา

ย้อนกลับไปตอนเยว่กวางอายุได้เพียง 5 ขวบ ทันทีที่ลืมตาตื่นขึ้นมาเธอก็ได้รู้ตัวว่า เธอมาอยู่ในองค์กรนึงพร้อมกับเด็กผู้หญิงอีก 100 คน ตัวเธอไม่มีความทรงจำใดๆ เลย แม้กระทั่งชื่อของตนเองก็มาจากหัวหน้าองค์กรที่เด็กๆ ทุกคนจะเรียกเธอคนนั้นว่า "คุณแม่" เป็นคนตั้งให้

เมื่อทุกคนได้ทราบถึงตัวตนกันและกันแล้ว "การใช้ชีวิต" ก็เริ่มขึ้น ทุกวันจะมีตารางการใช้ชีวิตเป็นระบบระเบียบมากๆ ไม่ว่าจะเวลาตื่นนอน ฝึกวิ่งยามเช้า ทานอาหาร ฝึกวิชาการต่อสู้ทุกแขนง ฝึกศาตร์และศิลป์ต่างๆ มากมาย ที่ถึงแม้เยว่กวางจะไม่รู้ว่าฝึกสิ่งเหล่านี้ไปเพื่ออะไรก็ตาม แต่เพราะมีเด็กคนอื่นที่โดนฝึกไปพร้อมๆ กัน มันเปรียบเสมือนการมีเพื่อนที่พร้อมเผชิญทุกอย่างไปด้วยกัน ทำให้พวกเธอผูกพันกันมาก มากจนขนาดที่ว่าแม้แต่พี่น้องคลานตามกันมาก็อาจจะไม่ได้สนิทกันเท่าพวกเธอ

หลังจากผ่านการฝึกต่างๆ เป็นเวลาหลายปี ช่วงที่เธออายุได้ 10 ขวบ ทางองค์กรก็ให้ทุกคนจับคู่กันเพื่อเป็นคู่หูในการฝึกที่จะเปลี่ยนไป คู่หูของเยว่กวางชื่อว่า ซีฮัน (ต้นไม้ใหญ่ที่คอยคุ้มครองดูแล) เป็นเด็กหญิงอายุมากกว่าเยว่กวาง 2 ปี ทั้งคู่ได้ผ่านการฝึกร่วมกันจนเป็นคู่หูที่ดีที่สุดในหมู่เด็กฝึก เยว่กวางเชื่อใจซีฮันมาก ซีฮันเองก็เชื่อใจเยว่กวางมากเช่นกัน คะแนนของทั้งคู่เป็นอันดับ 1 ตลอดหลายปี

เวลา 7 ปีผ่านไป เยว่กวางก็อายุราวๆ 17 ปี เด็กสาวทุกคนคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตที่ผ่านมา ถึงจะต้องเหน็ดเหนื่อยแต่ก็ยังถือว่ามีความสุขดี แต่แล้วมันก็มาถึงจุดเปลี่ยน เด็ก 100 คน โดนแบ่งออกเป็น 10 กลุ่ม คำสั่งจากครูฝึกคือ “ร่วมมือกับคู่ของตนเอง สังหารทุกคนที่เหลือในกลุ่มซะ มีเพียง 2 คนจากแต่ละกลุ่มเท่านั้นที่จะสามารถผ่านไปยังภารกิจต่อไปได้”

เปรี้ยง!

ประหนึ่งสายฟ้าผ่าลงกลางใจของเด็กๆ ทุกคน กว่าจะรู้ตัวว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น

กรี๊ดดดดด!

ไม่!!

อย่าเข้ามานะ!!

เดี๋ยวก่อนสิ!

ท่ามกลางความวุ่นวายที่ก่อตัวขึ้น ทุกคนเริ่มรู้แล้วว่านี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น เยว่กวางและซีฮันต่างหันหลังชนกัน พวกเธอที่เป็นคู่หูที่โดดเด่นมีหรือจะไม่มีคนอิจฉา แต่ก่อนจะโดนรุมพวกเธอต่างหันมาพูดคุยผ่านทางสายตา ไม่ว่าจะโศกเศร้าแค่ไหน แต่ถ้าไม่ทำภารกิจให้จบ ก็มีแต่ชีวิตของพวกเธอเท่านั้นที่จะจบลง

กร๊อบ…

ทักษะการต่อสู้ด้วยมือเปล่าที่ร่ำเรียนมาตั้งแต่วัยเด็ก ชิ้นส่วนบนร่างกายจุดใดบ้างที่เป็นจุดอ่อนซึ่งสามารถจัดการได้ด้วยพละกำลัง พวกเธอล้วนเรียนรู้มาไม่เคยขาด การจะหักคอเด็กสาววัยรุ่นไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยสำหรับพวกเธอ

เยว่กวางเคลื่อนไหวด้วยความเร็ว กระโดดขึ้นขี่คอฝ่ายตรงข้ามพร้อมใช้มือเรียวสวยจับส่วนหัวและคางให้มั่นก่อนจะบิดมันอย่างง่ายดาย ทางด้านซีฮันเองก็ไม่น้อยหน้า พุ่งเข้าหาเด็กสาวอีกคนแล้วจับทุ่มจนอีกฝ่ายล้มลงนอนหงายกับพื้น ก่อนจะใช้กำปั้นต่อยลงไปตรงตำแหน่งหัวใจอย่างแรง

การต่อสู้ดำเนินไปเรื่อยๆ จนในที่สุด ทุกกลุ่มก็เหลือคนที่อยู่รอดตามกำหนด บางกลุ่มรอดมาพร้อมคู่หูตนเอง แต่บางกลุ่มก็ไม่ใช่….ช่วงเวลาสิ้นสุดภารกิจ สภาพจิตใจของแต่ละคนเรียกได้ว่าบอบช้ำอย่างสาหัส แต่ถ้าคิดว่ามันจบลงแล้วล่ะก็….พวกเธอคิดผิด

ขณะที่เหล่าเด็กสาวต่างนั่งเงียบไม่มีเสียงพูดคุยใดๆ เล็ดลอดออกมาเลยแม้แต่น้อย ก็มีร่างบางระหงเดินเยื้องย่างเข้ามาในห้องโถง ก่อนที่จะเอ่ยเสียงหวานน่าฟัง

“ทุกๆ คนเก่งมากที่ผ่านภารกิจนมาได้ แต่ก็อย่าเพิ่งหดหู่กันไปเลย ภารกิจสุดท้ายยังรอพวกเธออยู่”

บรรดาเด็กสาวต่างมองตรงมาที่เจ้าของเสียง ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากผู้คุมกฎของที่นี่ หรือก็คือ “คุณแม่” ที่พวกเธอเรียกมาเป็นสิบปี

“นะ นี่มันเกิดอะไรกันขึ้นคะคุณแม่!! ทำไมถึงมีภารกิจบ้าๆ นี่ขึ้นมากันคะ!!” เสียงตะโกนก้องของหนึ่งในกลุ่มเด็กสาวดังขึ้นทั้งน้ำตา เธอเสียเพื่อน พี่ น้อง ไปกับภารกิจนี้มากมายนัก “ภารกิจ” งั้นหรอ ไร้สาระสิ้นดี!!

“นั่นสิคะคุณแม่! ทำไมต้องให้พวกเราฆ่ากันเองด้วย ทั้งๆ ที่พวกเราต่างก็ฝึกมาด้วยกันขนาดนี้!” เมื่อมีคนเริ่มพูด ก็เริ่มมีเสียงสนับสนุนตามมา แต่ทุกคนก็ต้องรีบเงียบเสียงลง เมื่อสบเข้ากับดวงตาวาวโรจน์ของผู้เป็นใหญ่หนึ่งเดียว ณ ที่แห่งนี้

“อย่ามัวโศกเศร้ากับเรื่องไร้สาระมากนัก เพราะชีวิตของพวกเธอ ไม่ใช่ของตัวพวกเธอเองเสียหน่อย” เสียงหวานกดต่ำบ่งบอกให้รู้ว่าตอนนี้ไม่ได้อารมณ์ดีเท่าไหร่นัก

“เอาล่ะๆ มาดูภารกิจสุดท้ายกันเลยดีกว่านะ ตอนนี้ทางองค์กรของเราต้องการนักฆ่าหน้าใหม่จำนวน 10 คน ซึ่งจะรับเฉพาะคนที่เก่งที่สุดจากแต่ล่ะกลุ่มเท่านั้น ดังนั้น…..พวกเธอคงรู้แล้วสินะว่าต้องทำยังไง” ร่างเพียวบางเอ่ยพร้อมรอยยิ้มหวาน แต่ประโยคนั้นมันเหมือนกับมีคนเอาค้อนมาทุบหัวของเด็กสาวทุกคนที่อยู่ที่นี่

“อะไรนะ….เฉพาะคนที่เก่งที่สุดจากแต่ล่ะกลุ่ม งั้นหรอ” เยว่กวางเอ่ยเสียงเบาหวิวก่อนจะหันไปสบตาสั่นไหวของซีฮัน

“นี่มันบ้าเกินไปแล้ว!!!!” เสียงหวีดร้องจากเด็กสาวกลุ่มข้างๆ ทำเอาทุกคนสะดุ้ง

‘ใช่ เรื่องพรรค์นี้มันบ้าเกินไปแล้ว’

เยว่กวางกำหมัดแน่น ไม่อยากจะยอมรับกับเรื่องที่เกิดขึ้น นี่มันอะไรกัน ไม่ใช่ว่าวันนี้ควรเป็นเหมือนทุกๆ วันที่ทุกคนตื่นเช้ามาทำกิจกรรมต่างๆ ไปด้วยกันหรือยังไง ทำไมถึงมีเรื่องแบบนี้ได้

ปัง!

เฮือก!

เหล่าเด็กสาวสะดุ้งอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงอาวุธที่ตนคุ้นเคยดีจากโปรแกรมการฝึก ภาพเด็กสาวที่หวีดร้องเมื่อครู่ล้มลง เลือดสีแดงฉานเจิ่งนองเรียกสติทุกคนให้หันไปหาต้นตอของเสียง

“ช่างหนวกหูจริงๆ เลยนะ ไม่ใช่ว่าพวกเธอได้รับการฝึกสอนมาแล้วรึยังไง ว่าทุกคำสั่งในภารกิจ ต้องไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ ทั้งสิ้น น่ะ แบบนี้มันไม่เป็นมืออาชีพจริงๆ เลย เธอผ่านมาถึงภารกิจสุดท้ายได้ยังไงกันนะ” เธอเอ่ยด้วยเสียงหวานใส ก่อนจะพึมพำในส่วนท้ายประโยคอย่างไม่เบานัก

“ครูฝึก แจกอาวุธให้เด็กๆ ได้แล้ว จะได้เริ่มภารกิจสุดท้ายเสียที”

สิ้นเสียงคำสั่ง เหล่าครูฝึกก็นำมีดสั้นมาแจกให้ทุกคนในห้อง ยกเว้นเสียแต่กลุ่มของเด็กสาวที่เพิ่งถูกกำจัดไป ถือว่าเธอคนที่เหลือผ่านไปได้ดั่งโชคช่วยเลยทีเดียว

“กลุ่มแรก ฟางซื่อและลี่จู ประจำที่”

สิ้นเสียงเรียกเด็กสาวทั้งสองต่างเดินเข้ามาในลานประลองด้วยสภาพจิตใจที่ไม่มั่นคงนัก แต่พวกเธอจะเลือกอะไรได้ มาถึงจุดนี้คงได้แต่เอาตัวรอดให้ถึงที่สุด!

ทั้งสองสบตากันเหมือนจะขอโทษอีกฝ่ายทางสายตา พวกเธอเติบโตมาด้วยกัน เรียนรู้ทุกอย่างมาเหมือนๆ กัน ที่สำคัญ…พวกเธอคือคนที่สำคัญยิ่งของกันและกัน

“เริ่มได้!!”

สิ้นเสียงประกาศทั้งสองต่างพุ่งเข้าหากันทันที ต่างฝ่ายต่างงัดกระบวนท่ามาใช้โต้ตอบกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

แกร้ง แกร้ง ตุบ

เสียงมีดสั้นปะทะกันเป็นระยะ จนในที่สุด ก็มีฝ่ายนึงเป็นผู้ชนะ เหตุการณ์วนลูปไปเรื่อยๆ ไร้ซึ่งเสียงพูดคุยตอบโต้ในสภาวะตึงเครียดเช่นนี้ จนกระทั่งเหลือเพียงกลุ่มสุดท้าย

.......................................................................................