Chapter 4 พรหมจรรย์ของหญิงร่าน

1201 Words

Chapter 4 พรหมจรรย์ของหญิงร่าน ตับ! ตับ! ตับ! “อื้อ อะ...อื้อ อื้อ” คนตัวเล็กหอบหายใจแรง ประหลาดเหลือเกินความรู้สึกเจ็บปวดเจียนบ้าเมื่อครู่มลายหายไปจนหมดสิ้น แปรเปลี่ยนเป็นห้วงหฤหรรษ์หวามไหว เอ็นอุ่นใหญ่ยาวที่เสียบแทงเข้ามา ก่อเกิดเป็นความหน่วงหนักจนท้องน้อยบิดมวนคล้ายกับมีเหล่าผีเสื้อนับร้อยพันกระพือปีกวนเวียนอยู่เต็มไปหมด หัวสมองของนางขาวโพลน เรือนกายถูกกระแทกแรงจนเคลื่อนไหวส่งผลให้สองเต้าหวานหมุนวนขยับย้ายชวนมอง “อืม...” คนตัวโตกดข่มความเสียว กระนั้นกลับเผลอครางออกมาอย่างพึงพอใจ ชายที่ใช้ชีวิตอยู่ในสงครามและค่ายทหารอย่างเขา ใช่จะขาดแคลนหญิงสาวบำเรอกาม คณิกามากหน้านับไม่ถ้วนเดินเข้าออกค่ายทหารทุกโมงยามเพื่อบำบัดความเครียดบำเรอความใคร่ให้แก่เหล่าชายฉกรรจ์กลัดมัน แต่ไม่เคยมีหญิงคนใด ทำให้เขารู้สึกคับแน่นจนแทบคลั่งได้เท่ากับบุตรสาวสกุลหูผู้นี้ นางหอมหวานไปทั้งเนื้อทั้งตัว ผิวของนางเนียนนุ่มราวกับผิวเด็กทารก อากัปกิริยายามนางส่งเสียงครวญครางยิ่งทำให้เขาใจสั่นไม่เป็นจังหวะ ถางเล่อถงขยับเอวสอบซอยถี่กระชั้นก่อนจะงัดแท่งทวนขึ้นเพื่อให้ปลายลำโคนครูดไปกับเมล็ดเสียวของหญิงสาว และนั่นทำให้นางถึงกับผวาเฮือกกอดก่ายเขาเอาไว้แน่นด้วยความลืมตัว “อาห์ อะ...อาห์ อาห์” เสียงหวานครวญครางอยู่ข้างหูปลุกให้สัญชาตญาณแห่งสัตว์ป่าในตัวชายหนุ่มให้ตื่นขึ้น เหงื่อหยดโตเกาะพราวไปตามแผ่นหลังหนันแน่นไปด้วยมัดกล้าม ทุกจังหวะเคลื่อนไหวสอดประสานไปกับจังหวะหอบหายใจระรัว เขาโน้มใบหน้าลงไปเกือบจะเผลอจ้วงจูบเรียวปากของนาง แต่แล้วสติที่มีอยู่น้อยนิดก็ทำให้เขาเบือนหน้าหนี เขาไม่เคยจูบหญิงคณิกา... แน่นอนว่าเขาจะไม่จูบหูเส่าหลิงด้วยเช่นกัน เพราะนางมีค่าไม่ต่างจากหญิงคณิกาที่ขายตัวแลกเงิน ไม่สิ... คณิกาเหล่านั้นมีค่ามากกว่าหญิงสาวจากสกุลหูผู้นี้มากมายนัก เพราะพวกนางทำอาชีพโดยสุจริต ไม่ได้มากไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมราวกับงูอสรพิษเช่นหูเส่าหลิง ตับ! ตับ! ตับ! ชายหนุ่มเร่งจังหวะให้รัวเร็วกระชั้นหวังให้เสร็จสมพ่นสายน้ำแห่งชาติพันธุ์เข้าไปในตัวนางจะได้จบสิ้นเสียที ตับ! ตับ! ตับ! “อาห์ อาห์” รุนแรงรุกเร้าราวกับจะทำให้ขาดใจไปกับความเสียวสะท้าน คนตัวเล็กรับรู้ได้ถึงความอุ่นร้อนจากการเสียดสีของเอ็นอุ่นและรูแคบชื้นของนาง นางบิดกายเกร็งไปทั้งสรรพางค์กาย ใบหน้าหวานเหยเกระเรื่อไปด้วยเลือดฝาด ผมดำสนิทยาวสยายเต็มฟูกนอนวิวาห์ เส่าหลิงเริ่มหอบหายใจแรงกระตุกไปทั้งร่าง รับรู้ได้ว่ารูสวาทของนางบีบตัวตอดรัดเอ็นอุ่น ความซ่านเสียวบีบรัดจนเห่อร้อนไปทั้งร่าง นางหลับตาห่อไหล่ด้วยความสุขสมในขณะที่แม่ทัพถางปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นเข้าไปในกายนางทันที เล่อถงกัดฟันกรอดนึกขัดใจที่การเสพสมในครั้งนี้สร้างความพึงพอใจจนไม่อาจปฏิเสธ และนั่นยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดชักแท่งทวนออกแล้วผุดลุกจากฟูกนอนทันที เส่าหลิงรู้สึกราวกับร่วงหล่นลงจากที่สูง ความอับอายทำให้นางรีบคว้าผ้าห่มมาพันกาย ดวงตาเอ่อคลอไปด้วยน้ำตามองคนตัวโตหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่อย่างรวดเร็ว ยิ่งเห็นแม่ทัพถางเล่อถงเร่งรีบใส่เสื้อผ้าราวกับสะอิดสะเอียนนางเต็มทน นางก็ยิ่งปวดแปลบที่อกซ้ายแล่นปราดไปยังศีรษะจนต้องนิ่วหน้า ความฝันในวัยเยาว์สลายลงแล้ว การได้เป็นภรรยา การมีสามีที่อ่อนโยนคอยปกป้องคุ้มครองจากภยันตราย มันก็แค่ความฝัน ฝันที่ไกลเกินเอื้อมเกินกว่านางจะสามารถคว้ามันมาได้ “ข้าจะมาหาเจ้าทุกคืนจนกว่าเจ้าจะตั้งท้อง สิ่งที่เจ้าต้องทำนับจากนี้คือ นอนให้มาก กินให้มาก ทำตัวเยี่ยงแม่พันธุ์ในเล้าหมู แล้วรีบคลอดเด็กออกมาให้ฮ่องเต้พอพระทัย เข้าใจหรือไม่!” หูเส่าหลิงเม้มริมฝีปากเข้าหากันสนิท นางรู้สึกราวกับหนาวสั่นไปทั้งร่าง “ข้าถามว่าเข้าใจหรือไม่!” คนตัวโตตะคอกห้วนยังผลให้คนตัวเล็กถึงกับสะดุ้งโหยง หยาดน้ำใสหยดโตร่วงเผาะจากดวงตาคู่สวย นางพยักหน้าน้อยๆ “เจ้าค่ะ” “ดี!” พูดจบเล่อถงก็ก้าวเท้าออกจากห้องหอไปทันที ปัง! เสียงประตูปิดลงพร้อมกับร่างเล็กที่สะดุ้งจนสุดตัวอีกครา เมื่อได้สติเส่าหลิงก็แค่นหัวเราะทั้งน้ำตา ฮา ฮ่า ฮ่า “ตอนอยู่ที่จวนสกุลหูข้าเป็นเพียงสุนัขที่เลี้ยงเอาไว้เฝ้าจวน พอมาอยู่ที่จวนสกุลถางข้ากลายเป็นแม่หมูทำหน้าที่สืบพันธุ์ ตัวข้า...ไม่หลงเหลือความเป็นคนแล้วสินะ ช่างไร้ค่าเหลือเกิน” แม้จะหัวเราะทว่าหยาดน้ำตากลับหลั่งรินอาบแก้มเป็นสาย นางยังคงหัวเราะอยู่เช่นนั้นก่อนจะทิ้งตัวลงหลับตาด้วยความเหนื่อยล้า ทรมานเหลือเกิน ความรู้สึกไร้ค่าไม่เป็นที่ต้องการมันช่างเจ็บปวด ราวกับถูกราดรดด้วยน้ำกรดกัดกินหัวใจจนแหว่งวิ่น ฮึก ฮึก เสียงหัวเราะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงสะอื้นฮัก นางนอนคุดคู้ สองมือกอดตัวเองเอาไว้แน่น “คุณหนู” เสียงเรียกข้างหูทำให้หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นด้วยความง่วงงุน อารามตกใจที่เห็นหญิงรับใช้วัยกลางคนยืนอยู่ข้างเตียงจึงรีบผุดลุกขึ้นนั่งจนทำให้ผ้าห่มผืนบางร่วงหลุดเผยให้เห็นทรวงอกและรอยจูบแดงระเรื่อที่แม่ทัพถางตราประทับเอาไว้เมื่อคืน “ข้านำอาหารและยาบำรุงมาให้เจ้าค่ะ” “ขอบคุณ” หูเส่าหลิงไม่คุ้นเคยกับการมีคนยกอาหารมาให้ถึงในห้อง ตั้งแต่เล็กจนโตที่ของนางคือก้นครัว ดูเหมือนว่าคนสกุลถางจะไม่ต้องการให้นางร่วมโต๊ะ จึงได้ให้สาวใช้นำอาหารมาให้นางแยกต่างหาก หญิงสาวค่อนข้างแปลกใจที่เห็นว่าสาวใช้วัยกลางคนไม่ยอมเดินไปไหน ยังคงยืนนิ่งอยู่ในห้องไม่ขยับตัว “เพื่อที่คุณหนูจะได้ตั้งครรภ์โดยเร็วที่สุด ข้า ‘ซูย่วน’ มีหน้าที่คอยควบคุมดูแลคุณหนูให้รับประทานอาหารเหล่านี้ให้หมดเจ้าค่ะ” “เป็นเช่นนี้เอง” เส่าหลิงฝืนยิ้มออกมาทว่าริมฝีปากกลับสั่นระริกราวกับไม่สามารถกดข่มอารมณ์ความน้อยเนื้อต่ำใจเอาไว้ได้ “รบกวนเจ้ารอข้าสักหน่อยเถอะ ข้าขออาบน้ำก่อน” สาวใช้ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ทำเพียงแค่มองหญิงสาวจากสกุลหูที่เดินไปหยิบเสื้อผ้าในหีบใบใหญ่ด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่คิดช่วยเหลือ ไม่คิดหยิบจับอันใดให้ หน้าที่ของนางเพียงแค่มายืนคุมเท่านั้น

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more