7
X’s part
สมองของผมอื้ออึงไปชั่วขณะ ไม่เคยเจอหรือรับรู้เหตุการณ์แบบนี้ สายตายังคงจับจ้องแต่หน้าจอสมาร์ตโฟนที่อยู่ในมือ ซึ่งภายในนั้นแสดงภาพหญิงสาวที่ยืนมองทะเล ผมเข้าใจความรู้สึกของภาพนี้แล้ว…
หลังจากที่ผมเป็นฝ่ายกดวางสายไปได้ราว ๆ 20นาที ผมก็ตัดสินใจกดวิดีโอคอลออกไปอีกครั้ง เป็นห่วงคนในรูปจนไม่เป็นอันทำอะไร กลัวว่าเธอจะรู้สึกโดดเดี่ยว เหว่ว้าแล้วหาทางออกในแบบที่ไม่คาดคิด
“(โทรมาทำไมอีก ทำไมไม่หลับไม่นอน ดีดหรือไง)” ปากยังแจ๋วได้อยู่ อยากจะคิดว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมากนัก แต่ใบหน้าที่ยังคงมีร่องรอยความเสียใจนั้นกำลังค้านความคิดของผม ริมฝีปากผมผลิยิ้มออกมาทีละน้อยให้กับความเข้มแข็งของโยเกิร์ต
“ที่จริงก็ง่วง แต่เป็นห่วงมากกว่า…พี่หลับไม่ลงหรอก”
สัญญาณมันกระตุกหรืออย่างไร คนในหน้าจอถึงค้างเติ่ง ไม่ขยับเขยื้อนไปในทิศทางไหน แม้แต่แพขนตาก็ยังไม่ขยับขึ้นลง
“น้องโย ฮัลโหล”
“(อื้อ พี่…ได้ยินเ
