6
วันนี้น่าจะเป็นวันที่ฉันประหม่าที่สุดแล้ว เวทีใหญ่ตรงกลางลานกิจกรรมของมหา’ลัยเป็นสถานที่ที่ฉันจะต้องขึ้นไปยืน ไปเดิน ไปทำการแสดงให้คนเป็นร้อยเป็นพันดู นอกจากเหล่านักศึกษาในมหา’ลัยยังมีคุณเพ เจ้าของเพพาไกล และทีมงานของเธอมาอีกมาก
ถึงปากฉันจะบอกว่าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่ในใจลึก ๆ มันก็แอบหวัง และจากความคาดหวังของตัวเองก็ส่งให้ฉันกังวลว่าจะทำออกมาได้ไม่ดีพอ หรือตื่นเต้นจนแสดงท่าทางเด๋อด๋าอยู่บนเวที
เสียงเรียกเข้าจากแอปพลิเคชันไลน์ เมื่อเอาออกมาดูก็ต้องแปลกใจพลางคิดไม่ตกว่าควรจะรับสายไหม ตลอดระยะเวลาเกือบสามเดือนที่ผ่านมา พี่เอ็กซ์ทักมาหาทุกวัน ฉันก็ตอบไปนิดหน่อยตามที่เขาจ้างไว้ และเพิ่งจะมีวันนี้ที่เขาคอลไลน์มาหา มีอะไรพิเศษกว่าทุกวันหรือไง
วงกลมสีเขียวถูกฉันกดและลากไปทางขวา เสียงของเขาพลันดังเล็ดลอดจนฉันต้องรีบนำสมาร์ตโฟนมาแนบกับใบหู
“(น้องโยคะนี่พี่ถ่างตารอเป็นกำลังใจให้น้องโยเลยน้า)”
