ตอนที่ 3 นี่คือคำสั่ง (1)
1093 Words
ตอนที่ 3 นี่คือคำสั่ง
“ยัยหมวย แกจะว่าอะไรไหมถ้าฉันจะชวนเซฟมา”
พายหันไปถามเพื่อนเมื่อถูกใครบางคนเซ้าซี้จนเริ่มรำคาญ มันปลื้มหมวยมาตั้งนาน ใจหนึ่งก็เห็นใจอยู่หรอก อีกใจก็อยากจะด่ามันว่าโง่ ก็เพื่อนเธอไม่เล่นด้วยมันก็ยังไม่ละความพยายาม ไม่รู้สิมันรู้สึกรำคาญจนนึกหงุดหงิดแล้วจริง ๆ
“มานี่เนี่ยนะ”
“อือ ฉันถามแกก่อน ถ้าแกไม่โอเคก็ไม่ให้มันมาหรอก”
“แล้วแต่แกสิ ฉันได้หมดเลย”
หมวยเล็กไม่ได้เรื่องมาก ไม่ได้อึดอัดอะไรที่จะต้องมีคนที่แอบปลื้มเธอมานั่งด้วยกัน เธอกับเซฟเจอกันบ่อยแล้ว จะเรียกว่าเพื่อนอีกคนก็ได้ถ้าเซฟมันไม่บอกว่าปลื้มเธออยู่
“โอเค”
หลังจากได้คำตอบพายก็รัวนิ้วส่งข้อความไปหาเพื่อนก่อนจะหันมาสนใจเมนูอาหารที่พนักงานเพิ่งมาเสิร์ฟให้ตรงหน้า รอไม่นานหนุ่มหล่อดีกรีอดีตเดือนสาขาวิศวกรรมโยธาก็มาปรากฏตัวหน้าร้านท่ามกลางสายตาของสาว ๆ หลายคู่ในร้านนี้
“เซฟฮอตนะเนี่ย” หมวยเล็กแซวเมื่ออีกฝ่ายเดินมาจนถึงโต๊ะ
“ไม่ขนาดนั้น” หนุ่มวิศวะชั้นปีเดียวกันตอบกลับหมวยเล็กด้วยรอยยิ้ม
เขาเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มากเวลายิ้ม คือยิ้มทีใจสาวหลายคนละลายหมดแล้ว แต่ถ้าหน้านิ่งก็ดูเข้าถึงยากเช่นกัน และด้วยความสูงร้อยแปดสิบกว่าทำให้เขาดูโดดเด่นกว่าใคร เอาเป็นว่าโดยรวมคือเขาหล่อสมกับตำแหน่งที่ได้มา
“เขามองเพราะมันแต่งตัวทุเรศเถอะ ดูกางเกงขาดขนาดนั้นยังจะใส่อยู่” พายเบะปากใส่เพื่อนก่อนจะขยับลูกตาไปทางอื่นเพราะเบื่อหน้าเพื่อนผู้ชายเพียงคนเดียวของตัวเองเต็มทน
หมวยเล็กหัวเราะใส่ทั้งคู่ที่เอาแต่ทะเลาะกัน ขณะเดียวกันก็รู้สึกได้ถึงอาการบางอย่างที่ออกมาจากตัวของเพื่อนสนิทอย่างพายด้วย เธอว่ามันมีอะไรแปลก ๆ อยู่ในสายตาคู่นั้น
“เซฟสั่งอะไรเพิ่มไหม แต่นี่เราสั่งกันเผื่อแล้วนะ”
“หมวยสั่งเพิ่มอีกสิ อยากกินอะไรสั่งเลยวันนี้ตั้งใจมาเลี้ยง”
“ขอบคุณนะ เดี๋ยวจะสั่งให้กระเป๋าแห้ง” พายหยิบเมนูขึ้นมาเปิดก่อนจะจดรายการที่ตัวเองอยากกิน ถามเพื่อนสนิทอย่างหมวยด้วย
แต่ไม่ถามเซฟสักคำ
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงกับข้าวก็มาวางเต็มโต๊ะจนแทบไม่มีที่ว่าง ดูจากสายตาคร่าว ๆ แล้วน่าจะเกินพันบาทไปเยอะแล้ว แต่หมวยเล็กเคยได้ยินจากพายว่าเซฟบ้านรวย พ่อเป็นเจ้าของเต็นท์รถมือสองที่มีหลายสาขาทั่วประเทศ
“หมวยมีสอบกี่ตัว อ่านหนังสือยัง”
“เทอมสุดท้ายแล้ว หมวยเรียนไม่กี่ตัวเอง สอบแค่สองตัว แล้วเซฟล่ะ”
“เรามีสอบสี่ตัว”
“หมวยก็สอบเหมือนพายนั่นแหละ ไม่ได้อ่านกันทั้งคู่เลย”
“อ้อ งั้นถ้าว่างไปอ่านหนังสือกันไหม หาเพื่อนอ่านอยู่” เซฟถามเธอด้วยรอยยิ้ม
หมวยยอมรับว่าเซฟเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีมากจริง ๆ ทั้งสูง หุ่นก็ดีแบบคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ ผิวสีน้ำผึ้งแบบสุขภาพดี ไม่แปลกใจเลยที่จะมีคนชอบเขาตั้งมากมาย
“เอาสิ ไปอ่านกันวันไหนดียัยพาย”
“แกจะมีเวลาอ่านไหม วัน ๆ ทำแต่งาน” พายถามพร้อมขมวดคิ้วใส่เพื่อนที่ยังไม่รู้ตัวเอง
“ฉันลาออกแล้ว ไปทำอีกไม่กี่วัน เทอมสุดท้ายต้องตั้งใจหน่อย” หมวยเล็กบอกเพื่อนแล้วยิ้ม
“งั้นวันศุกร์หรือเสาร์นี้ ไปอ่านหนังสือกัน”
หมวยเล็กพยักหน้าให้กับคำชวนของชายหนุ่มแล้วเลื่อนสายตาไปที่เพื่อนสนิทของตัวเอง เลิกคิ้วเป็นคำถามจนเพื่อนต้องให้คำตอบด้วยการพยักหน้า
พายก็รู้ดีว่าหมวยเล็กไม่ได้มีใจให้เพื่อนของเธอหรอก เพียงแต่นี่อาจจะเป็นการประชดเพลิง หรือให้ดีที่สุดก็น่าจะเป็นการเปิดใจให้เซฟ เธอเองก็เดาความคิดของหมวยเล็กไม่ออก ถึงแม้ว่าเพื่อนสาวจะเป็นคนใจดี ขี้เล่น ดูเป็นคนเปิดเผย แต่บางเรื่องก็ปิดมิด
อย่างเรื่องของเพลิง กว่าเธอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็มีความสัมพันธ์ลับ ๆ นั่นมาเกือบปี ไม่รู้ว่าเพื่อนปิดได้ยังไงนานขนาดนั้น ทั้งที่ก็อยู่ด้วยกันตลอด
“เรียนจบแล้วหมวยจะไปทางไหนต่อ” เซฟชวนคุยขณะที่เธอกำลังขยับมือไปหาตัวการที่กำลังสั่นไม่หยุดในกระเป๋าของตัวเอง จะเป็นใครไปได้ล่ะถ้าไม่ใช่คนเอาแต่ใจคนนั้น
เหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือของเซฟตอนนี้ก็เกือบสี่ทุ่มเข้าไปแล้ว ไม่แน่เพลิงอาจจะกลับมาที่ห้องแล้วแต่ไม่เจอเธอ ตอนนี้เขาคงทำหน้ายักษ์อยู่ในห้อง รอที่จะจับเธอทุ่มลงพื้น
แล้วเธอต้องกลัวหรือไง
“หมวยจะไปอยู่กับแม่ที่เชียงใหม่ ไปทำธุรกิจเล็ก ๆ น่ะ เซฟล่ะ”
“เราได้งานอยู่ชลบุรีแล้ว ไกลกันมากเลย ไม่ได้เจอหมวยแล้วดิ” งานที่ว่าคือเฝ้าเต็นท์รถให้พ่อ ส่วนพ่อจะออกไปเที่ยวรอบโลกกับแม่หลังจากเขาเรียนจบ
เรียกง่าย ๆ ว่าพ่อเขายกกิจการทั้งหมดให้เขาดูแลแทนแล้ว ไอ้ที่เรียนมาสี่ปีก็คงจะไม่ได้ใช้ แต่ถ้าเขาทำธุรกิจพ่อเจ๊งก็ไม่แน่
“ไว้มาหายัยพายเมื่อไหร่เราก็ได้เจอกัน” หมวยเล็กตอบยิ้ม ๆ ก่อนจะยกเครื่องมือสื่อสารของตัวเองขึ้นมาดู
หน้าจอปรากฏชื่อของใครคนนั้นตัวใหญ่ ๆ มีอิโมจิรูปกองไฟกับหน้าโกรธห้อยท้าย ซึ่งมันก็เหมาะกับเจ้าตัวดี ถ้าใครไม่รู้จักเขาก็คงไม่เชื่อว่าเรียนหมอ หมอที่ไหนหน้าตานิ่ง ๆ ดุ ๆ แบบนั้น นักเลงแถวนี้ยังดูหน้าโหดน้อยกว่าเขา
ไหนจะมีรอยสักกลางอก ยิ่งเพิ่มความน่าเกรงขามยิ่งขึ้นไปอีก ก็โชคดีหน่อยที่เขามีความหล่อเหลาคอยกลบความดุร้ายเอาไว้บ้าง
เพลิง : อยู่ไหน ทำไมไม่รับสาย
Great novels start here
- Writer
