เมียรอง

บทที่3 ความลับสำคัญ

ณ มหาวิทยาลัยช่วงเวลาบ่ายมีนาที่เพิ่งมาถึง รีบตรงดิ่งเข้าไปหาคมกฤษกับปราภัทรสรที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ตรงโต๊ะใต้ต้นไม้ใหญ่ด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขด้วยความอิจฉาในใจ

"คุยอะไรกันอยู่เหรอ น่าสนุกจัง"

"พอดี โอมเขากำลังเล่าเรื่องตลกให้แก้มฟังน่ะ"

"เหรอ นาฟังด้วยสิ"นั่งลงบนเก้าอี้ทันที

"เล่าต่อสิ โอม แก้มรอฟังอยู่"

"ไม่ดีกว่า ไว้อยู่กันสองคนค่อยเล่าดีกว่า"

"งั้นฟังเรื่องของนาดีกว่าน้อ"

"เล่ามาเลย แก้มอยากฟัง"

"นาแค่จะบอกว่าเมื่อคืน โอมเขาพานาไปนอนค้างที่คอนโดด้วยน่ะ"

"อะไรนะ" แก้มตกใจหันไปมองหน้าคมกฤษด้วยใบหน้าถอดสี

"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะแก้ม พอดีเมื่อคืนเราเห็นว่านาเมามากไม่มีเพื่อนสักคนเลย อีกอย่างนาเขาเมาไม่ได้สติ เราก็เลยพาไปค้างที่คอนโด ไม่ได้นอนร่วมห้องกันสักหน่อย จะกลับบ้านตอนนั้นก็ดึกมากแล้วกลัวจะโดนดุเอา แค่นั้นเองไม่มีอะไรเกินเลย มันจะไม่มีครั้งต่อไปอีกอย่างแน่นอน" คมกฤษรีบอธิบายยกใหญ่

"จริงไหม นา" ปราภัทรสรหันไปถามมีนาเพื่อความมั่นใจ

"จริงสิ แก้มไม่ต้องคิดมากนะ" มีนายิ้มมุมปาก

"อืม เราเชื่อใจ โอมกับนานะ ไปเรียนกันเถอะ" ปราภัทรสรลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินนำออกไป

คมกฤษยืนจ้องหน้าประตูห้องน้ำที่มีนาเพิ่งจะหายเข้าไปด้วยความโกรธเคืองเธอ เขาไม่คิดเลยว่าหญิงสาวจะร้ายกาจเอ่ยเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาเกือบจะทำให้ปราภัทรสรเข้าใจผิดในตัวเขาผิดไป สายตาคมจ้องมองประตูบานนั้นไม่ยอมวางตาจนมันถูกเปิดอ้าออกมา

"ว้าย! นายมายืนทำอะไรตรงนี้ ตกใจหมดเลย" มีนายกมือขึ้นทาบอก

"เธอจะทำอะไร!" ร่างหนาผลักมีนาเข้าไปห้องน้ำดังเดิมแล้วปิดประตูลง

"อะไรของนาย นายจะทำอะไร" มีนาถอยหลังไปจนติดชิดผนังห้องน้ำ

"เธอต้องการอะไรกันแน่ ถึงได้พูดเรื่องเมื่อคืนให้แก้มฟัง บอกมา!" มือหนาบีบจับใบหน้าเรียวเอาไว้

"ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นแหละ นายไม่ได้ทำอะไรผิด จะกลัวทำไม" จ้องตาคมกริบกลับโดยไม่เกรงกลัว

"ใช่ แต่มันอาจจะทำให้แก้มเข้าใจฉันผิดเข้าใจไหม" มือหนายอมปล่อยคางมนเป็นอิสระทันที

"เออ! รู้แล้ว" มีนาลูบคางตนเองไปมาด้วยความไม่พอใจ

"รู้แล้ว ก็อย่าทำอีก จำไว้" ชายหนุ่มชี้หน้าหญิงสาวแล้วหันหลังเดินออกไป

หนึ่งปีต่อมา

ณ โรงแรมหรูใจกลางเมืองตรงเคาร์เตอร์พนักงานต้อนรับปราภัทรสรกับมีนากำลังเตรียมตัวเก็บข้าวของใส่กระเป๋าของตนเองเมื่อใกล้เวลาเลิกงาน ทั้งสองคนเป็นเพื่อนที่สนิทสนมกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยและยังคงเป็นอย่างนั้นเรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้ ยิ่งได้ทำงานที่เดียวกันอีกทั้งคู่ก็ยิ่งสนิทสนมกันยิ่งขึ้นไปอีก

"แก้มวันนี้โอมเขามารับใช่ไหม" มีนาเอ่ยขึ้น

"จ้ะ นารู้ได้ไง"

"นาแค่เดาเอาน่ะ"

"เดาเก่งนะเนี่ย แอ๊ะ น้ำหอมของนาเหมือนที่แก้มใช้เลย เหมือนกันเป๊ะเลย" ปราภัทรสรจ้องมองน้ำหอมราคาแพงในมือของมีนา

"จริงเหรอ บังเอิญจังเลย ว่าแต่ของแก้มซื้อเองเหรอ" มีนายิ้มแก้มปริ

"เปล่าจ้ะ น้ำหอมราคาแพงขนาดนั้น แก้มไม่มีปัญญาซื้อใช้หรอก พอดีโอมเขาซื้อให้เป็นของขวัญวันวาเลนไทน์น่ะ" ปราภัทรสรส่งยิ้มให้มีนา

"นาก็เหมือนกัน ไม่ได้ซื้อเองหรอก มีคนซื้อให้เป็นของขวัญ" มีนาอมยิ้มเมื่อนึกถึงใครบางคน

"จริงเหรอ ใครกันที่ซื้อให้นา ใจคอจะไม่บอกกันเลยใช่ไหมว่ามีแฟนแล้ว"

"มันยังไม่ถึงเวลา แก้มไม่ต้องกลัวหรอก สักวันแก้มจะได้รู้จักเขาแน่ ถึงเวลานั้นแก้มจะไม่คาดคิดคาดฝันเลยล่ะ"

"ขนาดนั้นเชียว เราชักจะรู้จักเร็วๆ แล้วสิ"

"ถึงตอนนั้น เราหวังว่าแก้มคงจะไม่เสียสติก่อนนะ" มีนาจ้องมองปราภัทรสรทางด้านข้างด้วยสายตาแข็งกร้าว

"นาว่าอะไรนะ" ปราภัทรสรเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

"เปล่าจ้ะ อย่าไปสนใจเลย เราก็แค่พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย" มีนาส่งยิ้มให้เพื่อนเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกข้างใน

"อืม" ปราภัทรสรพยักหน้ารับ

"แก้มครับ" คมกฤษเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาถึงหน้าเคาร์เตอร์

"มาถึงเร็วจัง" ปราภัทรสรหันไปส่งยิ้มให้คมกฤษแฟนหนุ่มที่คบกันมานานหนึ่งปีเต็ม

"ดีจังเลย ถ้านามีคนมารับอย่างนี้บ้างก็คงจะดี" มีนามองหน้าคมกฤษไม่วางตา

"ไปด้วยกันนะนา" ปราภัทรสรเอ่ยชวน

"มันจะดีเหรอ แก้ม นาเกรงใจจังเลย"

"เกรงใจอะไรกัน เราเป็นเพื่อนกันนะ บอกหลายครั้งแล้วไม่เคยจำเลย ไปเถอะ" ปราภัทรสรคว้าแขนมีนาให้เดินตาม

"ก็ได้" มีนายิ้มกว้าง

คมกฤษขับรถคันหรูพาทั้งสองสาวไปแวะทานอาหารที่ร้านแห่งหนึ่ง ทั้งสามคนนั่งทานกันไปคุยกันไปอย่างเป็นกันเองเหมือนเมื่อครั้งสมัยเรียนด้วยกันไม่มีผิดเพี้ยน ปราภัทรสรรักและไว้ใจมีนากับคมกฤษมาก มีเรื่องหรือปัญหาอะไรเธอมักจะปรึกษาทั้งสองคนอยู่เสมอเสมือนเป็นคนในครอบครัว โดยเฉพาะคมกฤษแม้ชายหนุ่มจะร่ำรวยแต่ก็ไม่เคยรังเกียจเธอกับมีนาที่มีฐานะต่ำต้อยกว่าเลยสักครั้ง

"อร่อยไหม" คมกฤษเอ่ยถามปราภัทรสร

"อืม อร่อยมากเลย" หญิงสาวยิ้มรับ

"อร่อยก็ทานเยอะๆ นะ" มือหนาลูบศีรษะบางด้วยความเอ็นดูเหมือนที่เคยทำมาตลอดที่คบหากัน

"แหม หวานกันจังเลยนะคู่นี้ นึกว่ามากันแค่สองคน" มีนาเอ่ยขึ้น

"หวานอะไรกันนา เรากับโอมก็คุยกันปกตินะ ใช่ไหมโอม" ปราภัทรสรหันไปทางคมกฤษ

"อืม ใช่ " คมกฤษจ้องหน้ามีนาแวบหนึ่ง

"นาทานเยอะๆ นะ" ปราภัทรสรส่งยิ้มให้มีนา

"อืม"มีนาพยักหน้ารับ

"โอมรู้ไหม นามีแฟนแล้วนะ แถมยังซื้อน้ำหอมยี่ห้อเดียวกัน กับที่โอมซื้อให้แก้มเป๊ะเลย"

"จริงเหรอ ว่าแต่ใครเหรอ" คมกฤษถามพลางหันไปมองหน้ามีนา

"นาไม่ขอบอกนะ ไว้ให้แน่ใจกว่านี้ก่อน" มีนาก้มหน้าลงด้วยใบหน้าเศร้าหมอง

"ขอให้คบกันนานๆ ก็แล้วกัน" คมกฤษมองมีนาที่เป็นเพื่อนกันมานานพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ

"เดี๋ยว หลังจากที่โอมไปส่งแก้มที่บ้าน ฝากไปส่งมีนาด้วยนะ" ปราภัทรสรยื่นมือบางไปแตะมือหนาเบาๆ

"ได้สิ" ร่างหนารับคำ

"ขอบคุณนะ" ปราภัทรสรส่งยิ้มให้คมกฤษ

"ไม่เป็นไรหรอก เรากลับเองได้" มีนาเอ่ยค้านขึ้น

"ไม่ต้องเกรงใจหรอก อย่าลืมสิว่าเราเป็นเพื่อนกัน" คมกฤษเอ่ยขึ้น

"ไปเถอะนะนา ให้โอมไปส่งเถอะ" ปราภัทรสรเอ่ยเสริมขึ้นอีกคน

"ก็ได้ ขอบคุณนะ" มีนาส่งยิ้มให้ปราภัทรสรกับคมกฤษ

ไม่นานนักคมกฤษก็แล่นรถคันหรูไปจอดสนิทตรงหน้าบ้านเช่าปราภัทรสร คมกฤษรีบลงจากรถทิ้งให้มีนาอยู่ในรถเพียงลำพังเดินตามหลังปราภัทรสรเข้าไปส่งถึงข้างในบ้านเหมือนเช่นเคย ไม่กี่นาทีก็กลับขึ้นมาบนรถบึ่งแล่นออกไปยังคอนโดหรู ทันทีที่เปิดประตูคอนโดออกชายหนุ่มก็คว้าแขนมีนาผลักเธอเข้าไปข้างในห้องนอนเหวี่ยงเธอลงบนเตียงแรงๆ ด้วยความโกรธเคือง

"โอ้ย! นาเจ็บนะ" ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองหน้าชายหนุ่ม

"เจ็บก็ดี จะได้จำไว้ว่าต้องทำตัวยังไง" จ้องมองใบหน้าเนียนไม่วางตา

"นาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ทำไมต้องโกรธด้วย" ร่างบางเอ่ยเสียงสั่นทำท่าจะร้องไห้

"อย่ามาเสแสร้ง เธอจะไปคบผู้ชายคนไหน ฉันไม่สนใจหรอกนะ แค่อย่าพยายามแสดงตัวอยู่นิ่งๆ เฉยๆ ก็พอ"

"ก็แค่น้ำหอมขวดเดียว แก้มเขาไม่แอ๊ะใจสงสัยอะไรหรอก อย่าคิดมากนะคะ" เอ่ยน้ำเสียงออดอ้อน

"งั้นเหรอ อย่าให้แก้มรู้เรื่องของเราเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นฉันเอาเธอตายแน่!" มือหนาจับบีบแก้มเรียวแรงๆ จนเกิดรอยแดงแล้วผละออกหันหลังให้เธออย่างหัวเสีย

"นา ขอโทษค่ะ นาจะไม่ทำอีกแล้ว อย่าโกรธนาเลยนะคะ" ร่างบางลุกขึ้นสวมกอดชายหนุ่มจากทางด้านหลัง

"เธออยากได้ต้องการอะไร ฉันก็หามาให้เธอได้หมด ขออย่างเดียวอย่าให้แก้มรู้เรื่องของเรา เธอเข้าใจไหม" ร่างหนาหันไปมองใบเนียนที่น้ำตาปริ่มกำลังจะไหลออกมา

"นาเข้าใจค่ะ" ปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้ม

"อย่าร้องเลยนะ" มือหนาปาดเช็ดน้ำตาบนแก้มเธออย่างอ่อนโยน

"นา รักโอมมากนะ" เอ่ยเสียงสั่นเครือ

"โอมรู้" ยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มเนียนฟอดหนึ่ง

ร่างหนาช้อนอุ้มร่างบางไปวางบนเตียงแล้วตามลงไปประกบจูบริมฝีปากเธออย่างดูดดื่มต่างก็ซอกซอนลิ้นเข้าเกี่ยวตวัดกันไปมาอย่างหิวกระหายอยู่ในโพลงปากของซึ่งกันและกัน จากนั้นก็ค่อยๆ ปลดเปลื้องอาภรณ์ของกันและกันออกทีละชิ้นจนเปลือยเปล่า ไม่นานก็หลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียวโดยไร้การป้องกันใดๆ ทั้งสิ้น จนพากันไปสู่จุดหมายปลายทางแห่งความหฤหรรษ์อย่างสุขสมใจ

"ทุกวันนี้ ยังกินยาคุมอยู่ใช่ไหม" ถามพลางใช้มือหนาบีบเคล้นหน้าอกเต่งตึงเปลือยเปล่าทั้งสองข้างไปด้วย

"อืม นาไม่ลืมหรอก" ซบหน้าเข้ากับอกกว้าง

"ดี ว่าง่ายแบบนี้ จะได้อยู่ด้วยกันไปนานๆ หน่อย"

"ให้นาอยู่กับโอมตลอดไปไม่ได้เหรอ" ใช้มือบางลูบแผงอกเปลือยชายหนุ่มไปมา

"ก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ จะถามทำไม" ร่างหนาลุกขึ้นนั่ง

"นารู้ว่าโอมรักแก้มมาก แต่ดูเหมือนแก้มเขาจะรักโอมไม่มากพอนะ ถึงไม่ยอมมีอะไรด้วย นี่ก็คบกันมาตั้งหนึ่งปีแล้ว"

"ไม่ต้องพูดมากหรอก รู้แค่ว่ามีหน้าที่รองรับอารมณ์ความต้องการจากฉันก็พอ" ก้มลงจูบประกบริมฝีปากบางเพื่อเริ่มบทพิศวาสอีกครั้งตามอารมณ์กำหนัดที่คลั่งค้างภายในกายอย่างไม่มีวันสิ้นสุด โดยหญิงสาวใต้ร่างสมยอมอย่างเต็มใจอย่างไม่มีอิดออด เพราะรักมากถึงเป็นแค่ที่ระบายความใคร่ของชายหนุ่มเพียงอย่างเดียวเธอก็ยอม อย่างน้อยๆ เธอก็ได้ครอบครองร่างกายและทำให้ชายหนุ่มติดใจเรือนร่างลีลาของเธอมานานกว่าครึ่งปี