บทที่ 20
พิสูจน์
ฉันมองชุดนักเรียนวัยมัธยมที่แขวนอยู่ตรงตู้เสื้อผ้าสักพักอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า
วันนี้มันวันอะไรกันนะ ความจริงในตัวของสองพี่น้องนั่นทำไมมันกลับตาลปัตรไปหมดแบบนี้ ฉันไม่เห็นจะเข้าใจเลย!
สรุปกานต์เป็นคนที่แย่มากสินะ แอบอ้างว่าพี่ชายตัวเองเป็นคนทำ สุดท้ายแล้วเขาดันทำเองแบบนี้เนี่ยนะ โถ่! ฉันละสงสารมินตราจริงๆ!
ถ้าฉันโดนข่มขืนแบบนั้นตอนที่กำลังสลบอยู่ละก็ คงจะเสียใจจนเจียนตาย จนอยากจะหายไปจากโลกนี้เลยละมั้ง เฮ้อ... คิดแล้วก็อนาถใจ
ยิ่งคิดเรื่องเกี่ยวกับหมอนั่นแล้วฉันยิ่งปวดหัวเข้าไปใหญ่ แถมฉันยังไปก่อสร้างปัญหาให้กับตัวเองอีกว่าจะคบกับกันต์ด้วย โอ๊ย! ตัวฉัน ถ้าเป็นฉันแต่ก่อนฉันคงจะดีใจกรี๊ดลั่นบ้านแล้วแหละ แต่ตอนนี้ฉันละปวดหัวอยากจะหนีหายไปจากกันต์ละกานต์จริงๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ใครนะมาเคาะประตู ?
หืม... พี่ต้นไม้งั้นเหรอ ว่าแต่ทำไมถึงมาเคา
